Totdat ik van Namco Bandai de game Shinobido 2: Revenge of Zen kreeg, had ik nog nooit gehoord van deze titel of zijn voorganger die alleen is verschenen op de PlayStation 2. Dus ik kon onbevooroordeeld aan deze opvallende PlayStation Vita-titel beginnen, en bovendien heb ik wel een ding voor de tijden dat ninja's en samurai's de stoerste bikkels waren in Japan.
Als je de game opstart begint het verhaal gelijk hard en heftig en zie jij als speler, die de naam Zen heeft, hoe je vriendin op brute wijze wordt vermoord. Dus is het aan jou om bloedwraak te gaan nemen, maar voor het zover is zal je toch nog het nodige werk moeten verzetten, iets met The Art of War van Sun Tzu. Want in Utakata, waar de game zich afspeelt, is een kleine strijd om de macht tussen drie partijen aan de gang, deze hebben allemaal hun vieze zaakjes en handeltjes die jij in het geniep voor ze mag gaan opknappen. Daarmee kom je dan ook stukje bij beetje steeds dichterbij je wraak.
Na je eerste training (die niet bestaat uit wax on wax off) waarbij je de basis moves leert, zoals: klimmen, sneaken, om hoeken kijken en ontwijken van tegenstanders, begint het echte werk pas goed. Want als ninja is de beste aanval de verrassing om iemand te besluipen en wanneer je boven zijn hoofd een kleine vonkel ziet, kan je heel sneaky een klein zwaar door zijn hart duwen. Omdat het sluipen gaat door middel van je rechter back button in te houden, is het de camera die dan soms een beetje eigenzinnig en onbestuurbaar wordt. Dus had ik vaak dat als ik ongemerkt (dit kan je zien door een oogje op je scherm die van kleur veranderd als je opgemerkt bent) dichtbij kon komen ik soms even een klein sprintje trok om een brute kill te maken.
De gameplay van deze third person titel is een beetje gemixt, zo is het sneaken heel erg leuk gedaan en moet je soms heel goed je moves van te voren plannen en je omgeving verkennen. Maar de uitwerking van bijvoorbeeld een zwaardgevecht is nogal klungelig gedaan. Zo lijkt Zen maar vier kanten op te kunnen en is de kans dat je misslaat zeer groot en is het niet even makkelijk omdraaien naar een andere tegenstander. Daardoor zal je vaak gefrustreerd raken, omdat Zen niet de kant op gaat die jij wilt, maar eerlijk is eerlijk, als je eenmaal gewend bent aan dit 'gebrek', je zeker een gevecht tot een goed einde in jouw voordeel kan beslissen. Waar het verder op neerkomt is dat je iedere dag de keuze hebt uit een aantal missies voor één van de strijdende partijen, deze leveren uiteraard de nodige XP (ervaringspunten) op, die je weer kan uitgeven aan kracht, snelheid, uithoudingsvermogen et cetera en je hierdoor steeds sterker en beter wordt. Maar zoals in de echte wereld gaat ook in Japan voor niks de zon op en zal je elke missie beloond worden in de vorm van geld.
Het geld dat je verdiend kan je weer uitgeven aan wapens (werpsterren) en potions die allemaal weer een eigen werking hebben. Deze potions kan je weer combineren met items die je onderweg tegenkomt en verzamelt, hiermee kan je bijvoorbeeld explosieven of rookbommen maken, die altijd weer handig zijn tijdens je dodelijke avonturen. Ook al klinkt dit nogal erg saai, het is in de praktijk heel erg leuk om een beetje te kloten met allerlei ingrediënten en zien wat je er uit krijgt. Een leuke optie is dat je deze brouwsels via de Near-optie van de PlayStation Vita met andere gamers uit je buurt kan delen. Leuk detail is hierbij dat er maar liefst achttien mensen (van de eenendertig) in mijn directe omgeving Shinobido 2: Revenge of Zen in hun bezit hebben, wat heel erg opvallend is.
Nu we de gameplay besproken hebben, is het tijd om de graphics en het geluid aan de tand te voelen. Zo ziet de game er redelijk goed uit, of je nu door nachtelijke Japanse dorpjes over de daken sneakt en door dojo's heen loopt of later in de buitenlevels in bossen en bergen, het ziet er acceptabel uit, maar voor een PlayStation Vita-titel zou je toch net even iets meer grafische krachtpatserij verwachten. Ondanks dat het geen Uncharted-graphics heeft, kan het er maar net mee door. Opvallender is dat er veel gebruik wordt gemaakt van dezelfde karakters; een goed voorbeeld is een dikke handelaar die je moet vermoorden. Niks mis mee, had hij maar aan de Sonja Bakker gemoeten, dan had hij nog een beetje kans gemaakt om er levend van af te komen. Anyway, dit karakter zal je dus diverse keren tijdens missies onder andere namen tegenkomen en moeten vermoorden wat toch even een WTF-momentje geeft, omdat de kleur van zijn kleding en de naam het enige is wat anders is. Het geluid is prima, net als de dialogen (en trust me daar zijn er veel van, net als hele velden met tekst) klinkt het allemaal zoals je het verwacht. Alleen is er wel een minpuntje met het geluid en dat is het zwaar irritante muziekje waar maar geen fookin' einde aan komt en keer op keer blijft door spelen, deze helemaal uitzetten is ook geen optie omdat het dan weer een beetje saai wordt. Dus gewoon heel erg zachtjes op de achtergrond houden.
