De laatste tijd heb ik tot 06:00 in de ochtend doorgebracht met een oude vriend van me. Want Max Payne en ik kennen elkaar al sinds 2001 en bovendien hebben we samen veel overeenkomsten. Beiden zijn we niet alleen ouder, dikker, kaler en cynischer geworden, maar Max drinkt whisky en ik drink Bullit, hij slikt als een malle pijnstillers en ik aspirines. You get the picture.

Eigenlijk had Max Payne 3 al jaren geleden uit moeten komen, maar werd keer op keer verschoven en ligt nu dan eindelijk in de winkels. Nu was Rockstar zo vriendelijk om ons te voorzien van een Xbox 360 recensie-exemplaar, dat overigens uit twee schijfjes bestaat. Voordat ik aan het daadwerkelijke review begin, kijken we toch even terug naar 2001, het jaar dan Remedy (Alan Wake) de eerste Max Payne uitbracht op de PC en later voor diverse consoles, want toentertijd kocht ik speciaal voor deze titel een nieuwe bak die me in volle glorie liet genieten van Max Payne dat een behoorlijke film noir vibe had. Want het verhaal van een DEA-agent wiens vrouw en kind werden uitgemoord door junks die onder invloed waren van de nieuwe designerdrug Valkyr, was verdomd interessant en had leuke plotwendingen. Max had het zijn persoonlijk missie gemaakt om de verantwoordelijken te laten boeten, wat resulteerde in lange gevechten in de straten en gebouwen van een smerige en donkere kant van New York waar het ook nog altijd leek te regenen, en door continue aanwezige cellomuziek je bijna een depressie gaf.

Bovendien werd het verhaal door middel van bladzijdes van een comic aan elkaar gekoppeld, daarnaast was het de eerste game die bullet time introduceerde. Wat weer drie jaar eerder voor het eerst te zien was in de film The Matrix. Dat de makers dit 'kopieerden' lieten ze ook zien in een level waarin je een kantoorgebouw binnenkwam die precies hetzelfde is als de bekende lobbyscène uit de film. Dus voor toentertijd was dit allemaal zeer vernieuwend te noemen en bovendien speelde deze third person shooter verdomd lekker weg, en werd dan een groot succes en kon een vervolg niet uitblijven die dan ook precies twee jaar later verscheen en zich twee jaar na de gebeurtenissen van het eerste deel afspeelde. Ook deze game was speciaal, niet omdat het één van mijn eerste reviews was voor het inmiddels gestopte Ownage.nl, maar ook omdat je zelfs enkele levels als zijn vrouwelijk sidekick Mona Sax moest spelen. Deze titel was wederom een groot succes en iedereen verwachtte dan ook snel een vervolg... die maar niet kwam. Rockstar heeft ondertussen de Max Payne-franchise overgenomen van Remedy en besloot er zijn eigen draai aan te geven en hebben we negen jaar moeten wachten op het derde deel.



Geheel volgens traditie start Max Payne 3 op het einde van de game en zien we een door een explosie verminkt lichaam op de grond van een vliegveld liggen waar Max (kaal met baard en stuk dikker dan we hem kennen) zich overheen buigt en het verhaal door middel van een flashback begint dat ons uiteindelijk meeneemt naar een explosief en zorgvuldig opgebouwde climax. Voor het allemaal zover is, zien we hoe Max nu acht jaar na de vorige game nog verder is afgegleden aan de drank en pijnstillers maar dankzij Raul Passos (die claimt met hem op de politieschool te hebben gezeten) nu een baan heeft in het zonnige Brazilië als persoonlijke beveiliger van de rijke Branco-familie. Want doordat Max tijdens een barruzie, waar Raul bij was, de zoon van een maffialid, doodschoot is hij zijn leven niet meer zeker in New York en was het tijd voor een andere omgeving.

Het lijkt er even op dat Max zijn droombaan bij de Branco-familie heeft gevonden, want hij heeft drank genoeg voor handen en er gebeurt verder vrij weinig. Totdat de stront de spreekwoordelijk muur raakt, want het lijkt er op dat iemand alles op alles zet om leden van deze familie te ontvoeren. Na een eerste mislukte poging slagen de ontvoerders er wel in om de dochter des huizes te kidnappen. Wat dan volgt is een mislukte geldoverdracht in een sfeervol nachtelijk verlaten voetbalstadion, vanaf daar gaat het zoals Max Payne dan zelf zegt van bad to worse en hebben wij als gamers een excuus om meer dan vijftien uur (ik speelde het op normal) te gaan lopen schieten op alles dat beweegt. Het verhaal zelf is net als de actie over de top en steeds als je denkt alles te weten is er een nieuwe twist die je op een ander been zet, en heb je ook echt het gevoel dat je niemand meer kan vertrouwen, omdat de shit waar je in beland bent vele malen groter is dan je voor kan stellen.



De gameplay is verdomd goed, sterker, het is beter dan ooit te voren. Iedereen die een third person shooter heeft gespeeld kan gelijk zonder enig nadenken aan de slag. Hoewel, je kan kiezen wat voor controls je wilt. Deze zijn opgedeeld in diverse profielen; wil je sneller draaien, wil je wel of geen auto aim hebben, dit is allemaal netjes te selecteren en aan te passen. Het is zo heerlijk om Max Payne 3 te spelen, omdat je ziet dat dit simpelweg een game van hoge klasse (de zogenaamde Tripple A) is. Het is rennen, in dekking duiken, schieten en natuurlijk is er bullet time waarmee je de tijd vertraagd en zo prachtige kills kan maken. Ook hier is veel aandacht aan besteed, want de wonden die je veroorzaakt zijn grote gaten en stukken bot en schedel spatten dan ook alle kanten op en ziet het er iedere keer anders uit. Bovendien, als je een laatste tegenstander neerschiet kan je door in dit geval de A-knop in te houden en te schieten nog even nagenieten hoe kogels door het lichaam van een vijand heen scheuren. Bovendien is veel van je omgeving interactief; schuilen achter houten muurtjes of bagage heeft geen zin omdat deze snel kapot gaan en kogels er dwars doorheen vliegen. Daarnaast word je soms bestookt met raketten, granaten of molotovcocktails die je snel uit de lucht moet schieten voor je deze kan gaan koppen.

Nu we het daar toch over hebben, op normal geeft de game goede tegenstand en is bij vlagen verdomd moeilijk te noemen. Maar je zal ondanks alles toch vrij vaak doodgaan, en als je teveel doodgaat wordt het allemaal wat makkelijker. Yep, je leest het goed, net als bij de vorige delen krijg je na je respawn meer pain killers tot je beschikking en als je het daar niet mee redt dan doet de AI ook wat rustiger voor je en moet je het wel heel bont maken wil je vast blijven zitten op een bepaald stuk. Ondanks dat alles prima weg speelt, zijn er ook kleine irritaties die ik wil delen met jullie. Want zo zijn soms de checkpoints een beetje te ver uit elkaar en kan je een redelijk stuk overnieuw doen. Maar wat mij het meeste irriteerde was het feit dat het wapen dat je vast hebt na een cut scene veranderd naar je handvuurwapen. Max Payne 3 maakt heel handig gebruik van een trucje, namelijk het laden van je levels. Dit gebeurd met een cut scene, die heel erg slim overloopt naar het spel zelf, wat verdomd goed is gedaan en op die manier niet de vaart uit je speelervaring haalt. Maar, loop je met een assault rifle een deur door die een cut scene activeert, dan als het spel weer begint heb je dus een handvuurwapen vast. Hierdoor moet je snel het wapen wisselen, wat normaal totaal overbodige zou zijn. Dat zijn ook eerlijk gezegd de enige punten waar ik me aan stoorde.



Na het uitspelen van de singleplayer kunnen de echte diehards verder online met de multiplayer mode. Zoals met elke Rockstar-game is deze extreem groot en uitgebreid en heeft deze de Social Club-ondersteuning. Dit maakt het mogelijk om je eigen crew (lees: clan) op te zetten die ook hun eigen logo kunnen maken en gebruiken, wat het natuurlijk allemaal net iets persoonlijker maakt. Het coole aan de multiplayer mode is dat je niet gelijk in het diepe gemikt wordt met de mensen die een hogere ranking en meer ervaring dan jij hebben, je wordt netjes bij gelijken ingedeeld, sterker, je kan sommige modi pas spelen als je de zogenaamde 'grinds' hebt gehaald. Dit zijn challenges die je moet halen in de vier open modi, denk hierbij aan een bepaald aantal kills (inclusief headshots) met bepaalde wapens, of simpelweg een groot geldbedrag. Doordat dit langzaam aan unlockt moet worden is de verslavingsfactor gelijk behoorlijk hoog en zal je meer je best doen om te verder te spelen want je wilt natuurlijk alles unlocken en hebben. Maar nieuwe speelmodi zijn niet het enige wat je kan vrij spelen, ook wapens, karakters en titels komen vrij na het behalen van bepaalde doelstellingen.

In totaal zijn er elf online modi die je kan spelen, en daarvan staan er vier gelijk tot je beschikking en moet je de rest vrijspelen. Nu is de multiplayer mode niet zo heel erg bijzonder en is het eigenlijk niks dat we nog nooit eerder hebben gezien. Wat wel uniek is aan het spelen van Max Payne 3 online is dat je ook hier gebruik kan maken van bullet time. Dit is verdomd slick door Rockstar gedaan, want zo snel jij of een andere speler bullet time activeert zal deze in beperkte mate om je heen invloed hebben. Spelers buiten deze 'zone' hebben hier geen last van, maar kunnen wel tegenstanders in slow motion zien bewegen en afknallen. Ik was persoonlijk erg sceptisch toen Rockstar dit aankondigde en leek het me drie keer niks, maar het is zo goed uitgewerkt dat het gewoon bijdraagt aan de gameplay en de hele Max Payne vibe.



Grafisch blaast Max Payne 3 elke consoletitel op de markt uit het water, want ik zeg je eerlijk: ik heb nog nooit zo'n mooie game gezien op een console. Of je nu in een nachtclub loopt, een verlaten voetbalstadion, het Panama Kanaal, een vervallen hotel of een nachtelijk ondergesneeuwde New Jersey in New York; het voelt echt aan en heeft een ongekende sfeer die je zelden ziet bij videogames. Van alle locaties in de game, was mijn favoriet de Favella's die smerig, kleurrijk en goor tegelijk zijn en je het gevoel hebt dat elk ogenblik iemand je aanvalt. Bovendien zien we daar ook de meest mooie en vooral kleurrijke graffiti voorbij komen. Dit is zo sfeervol en vol met details dat je bijna de brandende zon in je nek voelt en je jezelf waant in de film City of God uit 2001. Bovendien heeft de game een soort van videoachtige feeling meegekregen die je vooral in de tussenscènes terugziet, waarbij je beeld epileptisch snel in vlakken wordt opgedeeld en er stukken van de gesproken dialoog enkele seconden blijven plakken, het voelde voor mij net iets te geforceerd hip aan.

Op het geluid valt helemaal niks aan te merken dan het feit dat deze perfect is. Wapens klinken zoals je het verwacht en de explosies zijn diep en vol met bass die je subwoofer laat trillen. Diezelfde bass is ook goed terug te horen in de muziek van de game, want ook al heeft Max Payne een bloedhekel aan housemuziek, deze beukt samen met reggaeton en andere Latijns Amerikaanse muziek de hele game door en is nergens storende. Dan is er de voice acting die ook perfect is, want welk karakter er ook aan het woord is, de stem past perfect bij de persoon. Een ander leuk detail is dat Max geen woord Spaans spreekt en net als ik dus totaal geen idee had wat sommige vijanden in de game nou allemaal liepen te schreeuwen, want in São Paulo, Brazilië is Spaans de voertaal. Hoe dan ook, niks dan respect voor Rockstar dat heel erg goed weet hoe ze een game moeten maken.