Filmfreak grabbelt in den ouden doosch en blaast een obscuur anime werkje nieuw leven in. Roujin Z (1991), een prettig gestoorde satire rondom de problematische vergrijzing van mastermind Hiroyuki Kitakubo, die vooral met zijn bijdrage aan de klassieker Akira (1988) zijn credits bij elkaar heeft gegrabbeld. Als regisseur was hij verantwoordelijk voor het verloren pareltje Robot Carnival (1991)en het recentere (en bekendere) Blood: The Last Vampire (2000), waar ook een live-action film van is verschenen. Reden genoeg dus om deze nieuwe uitgave onder de loep te nemen.

In 2020 heeft het Ministerie van Gezondheid besloten dat de verzorging van bejaarden een te zware last is geworden voor staat en familieleden. De technologie biedt de uitkomst. Robots moeten de huidige zorg(zusters) vervangen. De 'Z-001' is een machine die speciaal ontwikkeld is voor ouderenzorg. Kijuro Takazawa is het eerste proefkonijn en beland met enige dwang in de Z-001. Van een (seniele) oude man verandert hij in een troosteloos kasplantje, snakkend naar de liefdevollere zorg van de vrijwilligster Haruko.

Je slipje wordt niet bepaald nat van dit concept, maar de satirische invalshoek en de wijze waarop regisseur Kitakubo uitpakt richting het einde is -hoe kan het ook anders- niet ver verwijderd van genialiteit. Drie jaar na Akira zijn de invloeden nog stevig zichtbaar, maar een eigen smoelwerk heeft het absoluut. De opzichtig platte humor balanceert op het randje van acceptabel... en soms net iets erover. De stijve oude mannenpiemels zijn niet weg te slaan.

Binnen ruim een uur ontaart een visionair idee in een heus massavernietigingswapen. De oude Takazawa vind z'n weg in de machine en probeert, ondersteund door zijn overleden vrouw, zijn weg naar de zee te vinden. Achtervolgt door een schreeuwerige verzorgster (Haruko, gespeeld door de bekende serie voice-over actrice Chisa Yokoyama) en een leger aan journalisten, politie en corrupte figuren, vliegen we met een sneltreinvaart door de stad terwijl een spoor van vernielingen achterblijft.



Enerzijds heb je de simpele maatschappijkritiek waar je zo je bedenkingen bij kunt hebben, maar het is verfrissend onconventioneel gebracht. Door middel van een marionet (de oude man), ontvouwt zich namelijk een chaos waarin een boodschap heel lomp en plat gebracht kan worden. Met name de uitvoering van een creperend oud mannetje die in een mech-suit achtige constructie rondbanjert, is een algemeen hoogtepunt. Weinig ideeën die daar aan kunnen tippen.

Qua stijl doet het niet veel bijzonders. Soms mist het een heleboel details en ik heb (hoe onoplettend ik ook ben) toch een paar schoonheidsfoutjes gezien die eigenlijk écht niet kunnen. Ik bitch niet snel, maar dit viel op. Echter, dit soort momenten zitten niet in de weg van de algehele ervaring. Het is een doldwaze achtbaanrit met krankzinnige humor, gare en kleurrijke personages en weinig subtiele maar o zo toepasselijke voice acting. Het geheel is schreeuwerig en over de top en daar put het al zijn kracht uit. Het platte karakter krijgt regelmatig gestalte terwijl het er helemaal niet toe doet. Ongepaste houdingen, random snot, kwijl en kots. Het aard van het beestje, toch?