Marokkaanse hanggroepjongeren zijn bijna niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Ze hebben een reputatie als dieven, dealers en ruziezoekers, maar zijn ook een geliefd onderwerp geworden in films en kent iedereen wel Shouf Shouf Habibi! (2004) of het belabberde Pizza Maffia (2011) waarin deze jongeren centraal staan. Maar met Snackbar doet Meral Uslu een poging ons een andere kant te laten zien en enig inzicht in hun leven te geven.

Snackbar neemt ons mee naar Rotterdam-Noord waar we kennismaken met een groepje Marokkaanse hanggroepjongeren die voor de deur hangen van de patatzaak van de vijftigjarige Ali (een rol van Ali Cifteci). Deze wordt door de jongens gezien als een vaderfiguur die hun helpt, voorziet van advies en vooral zijn handen vol heeft als bemiddelaar tussen hen onderling en de rest van de wereld. Want deze in Nederland geboren jongeren houden zich bezig met kleine drugshandel, diefstal en heling. Terwijl ze verder niks doen dan hangen, zich suf blowen en ruzie zoeken met alles en iedereen die niet tot hun groep behoord.

Daarom is het ook moeilijk voor 'normale burgers' om deze film van Meral Uslu te begrijpen, want door hun stereotype en agressieve gedrag zal het moeilijk zijn om begrip op te brengen voor Mo (Ilias Addab), Hamza (Mamoun Elyounoussi), Chiwawa (Aziz Akazim), Mounir (Lárbi Ahmed Salah) en Nouredine (Ilias Ojja). Maar Uslu probeert met deze documentairestijlachtige film hun frustratie als niet geaccepteerd worden door de Nederlandse maatschappij of hun harde achtergrond in beeld te brengen, wat gedeeltelijk lukt. Want ik had soms moeite om 'te voelen' wat Meral nou precies wilde met deze film. Wilde deze een nepdocumentaire maken? Een straatfilm? Of een komedie? Want er zitten een aantal geniale stukken in deze film. Zo komt één van de jongens op een bepaald moment aan met een pitbull die hij van een junk heeft afgepakt omdat die zijn schuld niet kon betalen, maar verder geen idee heeft wat hij met de hond aan moet. Waarna een ander hem wijst op een buurtbewoner die gek is op dieren en de hond vast wel wil kopen. Een andere scène waar ik echt om moest lachen was hoe één van de boys ruzie krijgt met twee Polen en deze beticht van het stelen van 'hun banen' en als Mounir uit de groep gaat werken deze als verrader wordt betiteld.

Zoals ik al zei is het de snackbar van de Turk Ali die de rode draad door de film is, want net als de jongeren op zijn stoep heeft ook hij de nodige problemen aan zijn hoofd. Zo heeft hij een gokprobleem en stopt hij meer geld in zijn zak dan in de kassa van zijn zaak en heeft hij ook nog eens een schuld bij de Turkse maffia openstaan. Je snapt dan ook wel dat het voor Ali en de jongeren nooit lang goed kan gaan, en ze beiden langzaam aan door hun destructieve gedrag in hun problemen wegzakken.