Review: Halo 4

RDJ134 17 november 2012 om 13:33 uur

Het is alweer vijf jaar geleden dat Microsoft de slogan finish the fight hanteerde voor Halo 3, en leek het er op dat de legende van Master Chief tot een einde was gekomen. Ondertussen verschenen er nog spin-off games als ODST, Halo: Reach en zelfs een RTS met de titel Halo Wars. Maar in vijf jaar tijd kan er een hoop gebeuren, want Bungie is niet langer meer de ontwikkelaar van de Halo-franchise en heeft de fakkel overgedragen aan 343 Industries die pasgeleden Halo 4 heeft uitgebracht en ik ga je in de onderstaande review vertellen of dat wel of niet gelukt is.



Halo 4 begint precies vier jaar en zeven maanden na Halo 3 en zien we hoe Master Chief en Cortana nog steeds door de ruimte zweven en letterlijk worden wakkergeschud door een Covenant-schip dat hun wrak aanvalt. Maar dit zijn niet de normale Covenant die in het vorige deel vrede sloten met de mensheid, maar een splinterfractie met een eigen agenda. Voor je het weet loop je ouderwets te knallen en met plasmagranaten te slingeren naar je tegenstanders die er mooier dan ooit te voren uitzien. Want deze aanval is een opmaat naar een veel groter avontuur die mij 'slechts' zeven uur en zesendertig minuten op normal meesleepte. Want Master Chief maakt per ongeluk het wezen Didact wakker die van het nieuwe ras in de serie de Forerunners is en de leider van de Prometheans-soldaten. Deze Didact die nu een ochtendhumeur heeft wil de aarde gaan vernietigen en is het aan jou als speler om dit te voorkomen.

Het leed houdt daar overigens niet op, want je trouwe AI Cortana blijkt over haar houdbaarheidsdatum heen te zijn en doordat haar code aan het vervagen is begint ze wat schizofrene trekjes te krijgen op de momenten waar Master Chief haar het hardste nodig heeft. Daardoor begon ik soms een soort van eenzaam gevoel te krijgen tijdens het spelen, want voor het eerst in de Halo-serie ben je meer dan ooit op jezelf aangewezen, wat voor de verandering een hele andere insteek op je spel geeft. Want naarmate de game verloopt merk je dat de band tussen Cortana en Master Chief sterker is dan je ooit had kunnen dromen.





De gameplay van Halo 4 is oud en vertrouwd met hier en daar wat kleine vernieuwingen om het interessant te houden. Want deze game biedt je de goede oude old skool gameplay waar de fans vanaf het eerste deel al bekend mee zijn. Het is nog steeds on-rails en moet je van punt A naar B lopen om wat te activeren, wat los te maken en ondertussen golven aan vijanden te verslaan om daarna getrakteerd te worden op een prachtig tussenfilmpje die je voorbereid op je volgende missie. Deze missies zijn behoorlijk gevarieerd en spelen zich af op binnen- en buitenomgevingen, waarbij je niet al te veel bewegingsruimte tot je beschikking hebt.

Maar gelukkig hebben we naast de bekende wapens ook nieuwe, want de Prometheans zijn dan wel pittige tegenstanders voor je aardse wapens, maar zo snel je hun wapens oppakt gaan deze aliens (die niet alleen bestaan uit voetvolk, maar ook vliegende karakters) een stuk sneller dood. Maar als je er nuchter naar kijkt, zijn het gewoon de standaard wapens als pistool, assault rifle, shotgun et cetera in een nieuw en vooral prachtig geanimeerd jasje. Ook kan je hier en daar power-ups meenemen, waar we in Halo: Reach al kennis mee mochten maken. Dit zijn handige gadgets als een energieschild, camouflage, thermisch zicht door muren, speed boosts of een vliegende turret. Vooral de laatstgenoemde was mijn gadget of choice, aangezien je vaak zonder ammo komt te zitten is een geautomatiseerde vliegende turret perfect om tegenstanders te laten neermaaien en kan je hun wapens stelen. Voor onduidelijke redenen moet je dit wel heel erg snel doen, want voor je het weet 'verdwijnt' alle loot en heb je nog steeds niks.



Natuurlijk kunnen we weer rijden met een Warthog of Mongoos en rondzweven met Ghosts en andere oude bekende voertuigen, maar er zijn ook een aantal nieuwe speeltjes die je tijdens je speelsessie worden toegeworpen. Zo is er de Mantis en Mech die verdacht veel weg heeft van de Star Wars AT-ST en dat is overigens niet de enige overeenkomst met de film. Want in enkele levels zal je zelfs gaan vliegen door een alien structure waarbij je à la Luke Skywalker in A New Hope (1976) door een soort van doolhof moet vliegen en bewegende delen moet ontwijken.

Zoals ik al eerder zei in de review, heb ik de game op normal in precies zeven uur en zesendertig minuten doorlopen. Natuurlijk doe je hier op hogere niveaus langer over, want zoals je hier kan lezen heeft slechts 6% van de kopers in de eerste week het spel op Legendary (de moeilijkste mode) uitgespeeld. Maar de singleplayer is niet waar de Halo-franchise sinds elf jaar bekend om staat, want het is de multiplayer met een fanatieke aanhang die er voor zorgt dat Halo-games jaren en jaren lang worden gespeeld. Ook hier speelt 343 Industries op safe, want ze hebben niet veel veranderd aan de toch al zo solide online modi van de serie. Zo zijn alle bekende spelvormen terug en zijn er ook twee nieuwe toegevoegd die eigenlijk weer een variatie zijn op oudere. Zo is er Flood, wat eigenlijk Infected is waarbij één speler Flood is en de overige negen kan besmetten als Flood, waardoor je als menselijke speler al snel in de meerderheid kan komen.



Dan is er nog Regicide, waarbij één speler gemarkeerd is op de map en de rest van de spelers jacht op hem moeten maken. Ondanks dat het best dikke fun is en fris aanvoelt, is het niet iets dat we niet eerder hebben gezien. Zoals ik al zei: er wordt hier heel erg op safe gespeeld. Verder kan je met de verdiende XP je Spartan (mannelijk of vrouwelijk) verder uitbouwen met nieuwe armor, uiterlijke kenmerken en je wapens aanpassen en zo je eigen klasse te creëren. Klinkt bekend of niet? Maar ook is er nu een killstreak systeem ingebouwd, waarbij je na een aantal kills een ingestelde kracht kan opvragen en dat kan verschillen van thermisch zicht tot een overlay shield, hologram of andere leuke extra's die je tijdelijk ietsje krachtiger maken. Nu is de mulitplayer van Halo altijd al berucht geweest omdat het niet alleen verdomd snel (vergelijkbaar met de Unreal Tournament-serie) gaat, maar ook om de goed geskilde online spelers. Ik heb ondertussen aardig wat uurtjes online gespeeld en ik moet eerlijk bekennen dat ik me goed staande kon houden en toch wel goed in balans aanvoelde. Uiteraard ben ik wel geheel volgens traditie geteabagged, en wie goed oplet kan dat vreemde typische Halo-tafereel vaak aanschouwen.

De multiplayer houdt overigens niet op bij de bekende speltypes die nu wargames genoemd worden. Want je kan de Halo 4 singleplayer mode uiteraard met je vrienden of vriendinnen in co-op doorlopen en is er nog de Spartan Ops die je kan spelen. Ook hier heeft 343 Industries goed gekeken naar de Call of Duty-franchise. Spartan Ops beslaat vijf losse co-op missies met een eigen verhaal die je kan vergelijken met Spec Ops van de CoD: Modern Warfare-games en zal in de komende maanden GRATIS! verse episodes krijgen. Overigens loopt een ervaren speler met zijn maten (hoewel je het ook alleen kan spelen) in een kleine vijftien tot twintig minuten door één missie heen.



Met de gameplay zit het dus goed in orde en is het de grote vraag of de grafische kant van de game zich ook staande weet te houden. Zo zag Halo 3 toen deze uitkwam er gruwelijk mooi uit, en deed Halo: Reach daar ook nog een schepje bovenop. Maar bij 343 Industries heeft de lat een stuk hoger gelegen, waarbij ik toch enige sceptische noten moet plaatsen. Ja, het ziet er echt prachtig uit en vol met details, want de wapens van de Prometheans schuiven tijdens het herladen in en uit elkaar met een prachtige animatie. Ook als je deze doodschiet vallen deze in een vonkenregen uit elkaar. Maar de indoor locaties voelen niet alleen erg kaal aan, maar hebben duidelijk hun neonachtige inspiratie uit de film Tron gehaald. Daarnaast kan je als je te dicht bij bepaalde objecten gaat staan, zien dat deze behoorlijk blokkerig zijn en ook bepaalde lijnen komen kartelig over. Maar op deze kleine minpunten na is het grafisch een eye fuck op en top, vooral het level tussen een gecrasht ruimteschip vol brandende stukken puin was voor mij toch wel één van de grafische hoogtepunten uit de game.

Helaas kan ik dat niet echt zeggen van het geluid. Nu klinken de stemmen en de geluiden zoals je het allemaal verwacht, maar is het vooral de muziek die me heel erg vies tegenvalt. Zo waren het bij de vorige Halo-games vooral de grote gevechten die werden opgekleurd door bombastische muziek die perfect in balans was met wat je op het scherm zag. Maar op de één of andere manier miste ik dit met deze titel. De muziek speelt wel op bij gevechten, maar wist nergens bij mij 'in te branden' en daarmee bedoel ik, dat als ik terug denk aan epische gevechten in Halo 2, 3 en zelfs Reach, dan kan ik me het beeld met bijbehorende muziek voor me halen. Iets wat ik nu helaas niet had. Maar ik kan ook een zeikerd zijn en zal dit de gemiddelde gamer verder dan ook aan zijn reet roesten.




Reageer