Net als op deze review, hebben wij gamers lang moeten wachten op het nieuwste deel uit de Metal Gear Solid-serie. Want wie zit te wachten op een old skool "sneaken in een doos"-game, zal behoorlijk teleurgesteld worden. Want doordat Konami de fakkel door heeft gegeven aan Platinum Games (Bayonetta, Vanquish) is het nu een pure hack and slash actietitel on-rails geworden. Of dit cool is kan je in de onderstaande review lezen.

Metal Gear Rising: Revengeance begint lekker rustig in 2018 waar je ziet hoe Raiden samen met een Afrikaanse president in een limo rondrijden en je moet aanhoren hoe mooi en veilig het land wel niet is geworden door de hulp van het PMC (Private Militairy Contractors) beveiligingsbedrijf Maverick Enterprise. Alleen deze rust wordt snel verstoord als het konvooi wordt aangevallen door cyborgs van de concurrentie die de erg originele naam Desperado Enterprise heeft. De president wordt gevangengenomen en afgevoerd terwijl Raiden achter hem aan gaat om hem te bevrijden.

Dit eerste level begint gelijk heel goed en lijkt totaal los te gaan, wanneer er naast de standaard soldaten ook een heuse Metal Gear zo groot als een huis voor je neus staat en jij mag hem verslaan. Dit is slechts de eerste 'baas' die je tegenkomt, want hoe verder de game, hoe groter en moeilijker de eindbazen (die allemaal hun eigen kenmerkende patronen hebben). Nadat je de MG letterlijk in stukken hebt gehakt ga je achter de president aan die ondertussen is vastgeketend aan een rijdende trein en je de strijd aangaat met één van de cyborgs van Desperado Enterprise, waarbij je bijna het leven laat en zonder kin en arm eindigt. Ook de president heeft geen happy ending, want deze gaat dood. Oops, spoiler?



Dit is slechts de opmaat naar een groter avontuur dat je meeneemt naar diverse locaties over de wereld. Raiden wordt door zijn bedrijf weer opgelapt met een stalen kaaklijn, een nieuwe arm en verse upgrades die hem sterker hebben gemaakt. Raiden is vastbesloten om achter zijn aanvallers aan te gaan en zal langzaam stuiten op een behoorlijk vies zaakje waarbij er zelfs handel in lichaamsdelen aan het licht komt. Tot zover het verhaal dat jij zelf mag gaan beleven, dus laten we het hebben over de controls, gameplay en de rest van het feest dat Metal Gear Rising: Revengeance heet.

De controls hebben de nodige learning curve nodig, want je kan de game wel oppakken en spelen door een beetje te button bashen, maar ik kan je nu al vertellen dan je al snel bij het tweede of derde level vast komt te zitten. Dus is het goed opletten wat je nu allemaal precies moet gaan doen, dus is het verstandig om eerst even rustig de VR-training (Virtual Reality) te doorlopen om de Ninja Run, Blade Mode en counteren, wat hier mooi de Parry heet, te leren. Daarnaast heb je nog de lichte aanval en zware aanval die verstopt zitten onder twee knoppen. Ninja Run is je trigger indrukken waarna Raiden keihard gaat rennen je door een aanval te gebruiken je tegenstanders op een creatieve manier kan aanvallen. Maar dat is niet het enige waar deze Ninja Run handig voor is, want door deze te gebruiken kan je ook snel over balken lopen of over obstakels springen.

Dan is er de Parry, die overigens niet een dronken Ier is, maar je counter op de tegenstanders, als deze je aanvallen kan je door perfect te timen de aanval omzetten naar jouw hand en hatseflats daar gaan je tegenstander of tegenstanders. Deze move is dan ook het belangrijkste die je onder de knie moet krijgen; anders zal deze game een grote ergernis worden en zul je niet ver komen. Blade Mode zorgt er voor dat je Fruit Ninja kan gaan spelen met een tegenstander die voor je neus staat. Wanneer je deze modus activeert, vertraagd de tijd en kan je met de analoge stick je vijand in stukken hakken met je Katana zwaard. Dit is waar het voor het eerst mis gaat met deze toch wel erg vermakelijke game. Je moet namelijk met de ene stick slaan en met de andere de camera bewegen. Je voelt hem al: de camera werkt niet altijd even lekker mee en daardoor zal je dan meer misslaan dan raak, waardoor ik diverse keren het leven liet en ik toch even een cool down periode moest inlassen om niet in nerd rage te ontsteken en mijn Xbox 360-controller door de tv te gooien.



Zoals ik al zei moet je dus toch even goed leren hoe de besturing werkt en dan kan je zeer goed je mannetje staan. Sterker, als je eenmaal de nodige upgrades en wapens hebt vrijgespeeld heb je al snel de laatste eindbaas voor je snuffel staan. Maar dit is niet erg, want je kan alles meenemen naar je volgende playtrough waardoor een hoger niveau wederom een grotere uitdaging voor je is. Dus ik durf hier hardop te zeggen dat de game eigenlijk pas goed begint als je hem de eerste keer hebt uitgespeeld. Over uitspelen gesproken: deze game is wel erg kort en op een regenachtige zondag in één ruk uit te spelen. Dit brengt me bij een ander minpuntje van de game, namelijk het spelen en de cutscenes. Als je een allround gamer bent zal je al snel het 'trucje' dat Platinum Games gebruikt doorhebben. Het gaat als volgt: je krijgt een filmpje met een hoop bla bla, dan kan je spelen door een aantal tegenstanders te verslaan en dan wederom een video aanschouwen met een hoop gepraat. Dit herhaalt zich keer op keer en ik kreeg ook echt het gevoel dat er zoveel mogelijk werd gerekt op de video's om zo de gametijd langer te maken. Want als je kijkt naar daadwerkelijke gameplay, dan zit je misschien aan nog geen zes uur dat je daadwerkelijk bezig bent, en de rest van de tijd door de video's opvulsel is geworden.

Uiteraard wil het oog en oor natuurlijk ook gestreeld worden, en daar is Platinum Games zeer goed in geslaagd. Ondank dat de levels wat vierkant ogen, ziet het er prachtig uit en laat zonder enige framedrops (duur woord voor vertraging tijdens bijvoorbeeld drukke actiescènes) de vetste actie over je scherm heen komen, waarbij bloed rijkelijk vloeit. Of je nu een tegenstander of je omgevingen in elkaar hakt, of strijd levert met megagrote Metal Gears; het is gewoon prachtig en zonder enige problemen. Daarnaast is er ook de metalmuziek die tijdens de actie goed inkickt en je zo helemaal opfokt. Dit is trouwens een soort van standaard in games die een Japanse developer hebben, want ook recent was dit het geval met DmC: Devil May Cry en een tijd geleden met NeverDead en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus beeld en geluid zijn eigenlijk een goede win-winsituatie.