Nowhere is de derde en laatste film uit Gregg Araki's Teenage Apocalypse seriestrilogie en deze is net als zijn voorgangers behoorlijk weird. Want in deze film staat wederom een groepje tieners centraal wiens leven bestaat uit drugs, seks en worstelen met hun geaardheid. En zei ik al drugs, want deze film is letterlijk één grote trip, maar is het een goede of slechte trip?

In tegenstelling tot The Doom Generation, zijn er meerdere karakters wiens verhaal we volgen. Zo maken we aan het begin kennis met de 18-jarige Dark (James Duval) wiens vriendin Mel (Rachel True) biseksueel is en ook een relatie heeft met de grofgebekte bitch Lucifer (Kathleen Robertson) die haar naam eer aan doet. Dat Dark zijn vriendin met haar moet delen zit hem niet helemaal lekker, maar aan de andere kant heeft hij ook biseksuele gevoelens naar zijn klasgenoot Montgomery (Nathan Bexton). Centraal in Nowhere staat het feestje van de populaire Jujyfruit (Gibby Haynes), waarbij Dark en zijn uitgebreide vriendengroepje heen gaan na het spelen van een spelletje "Kick the Can", waarbij ze eerst allemaal een XTC-pil nemen en deze wegspoelen met grote hoeveelheden drank.

Het vriendengroepje bestaat overigens uit diverse pluimage die allemaal hun eigen problemen en semi-plotlijntje hebben die opbouwt naar een weirde en toch wel redelijk donkere grande finale. Zo heb je de homoseksuele Cowboy (Guillermo Díaz) wiens vriend Bart (Jeremy Jordan) aan de drugs is verslaafd. Zero (Joshua Gibran Mayweather), het broertje van Mel, die zijn vriendin Zoe (Mena Suvari belooft heeft naar het feestje van Jujyfruit te gaan, alleen is hij niet uitgenodigd en dat weet zij niet. Dan zijn er nog Alyssa (Jordan Ladd) en Elvis (Thyme Lewis) die een bizarre relatie hebben, want Alyssa doet blindelings wat de dominante Elvis haar vraagt, en dat is onder andere een bondagespelletje waarbij hij gespankt wordt. Shad (Ryan Phillippe), die overigens de broer is van Alyssa, en Lilith (Heather Graham) zijn een stelletje wiens wereld draait om seks. Maar het is vooral Poly (Sarah Lassez), die de bijnaam Egg heeft, die deze film eigenlijk steelt. Want deze is verliefd op een naamloze tv-ster die, nadat hij haar vertrouwen wint, haar seksueel misbruikt (ook hier speelt bondage wederom een grote rol) wat haar drijft tot een bizar besluit.



Er zijn uiteraard meer karakters die allemaal een kleine rol in een groter verhaal hebben, waarbij een alien (en een op handen zijnde invasie) mensen loopt te ontvoeren voor experimenten. Grappig is dat deze alien totaal niet opvalt in het toch al gestoorde Los Angeles en het feestje van Jujyfruit waar iedereen zo ver van de wereld is door de drugs dat ze denken dat hij een hallucinatie is. Door alle surrealistische en bizarre gebeurtenissen en het kleurgebruik (wederom is het rood en blauw wat de film domineert) krijg je als kijker het gevoel dat je in een drugstrip zit, en daardoor heeft deze film een behoorlijke cultstatus gekregen. Want nu is Nowhere al een behoorlijke mindtrip, moet je nagaan als je deze film zou kijken onder invloed van bepaalde middelen.

Het is moeilijk om deze film goed te beschrijven, omdat het alle kanten op gaat en tegelijk gaat het nergens heen (vandaar de titel Nowhere). Maar de kracht zit hem in de karakters en mooie shots die Gregg Araki gebruikt om zijn verhaal te vertellen. Zo was ik erg onder de indruk hoe Bart en Egg onafhankelijk met soortgelijke problemen kijken naar de tv-predikant Moses Helper (prachtige rol van de helaas overleden John Ritter) die hen beide aanzet tot dezelfde actie. Dit is slechts een kleine greep uit vele gebeurtenissen die razendsnel op je afkomen en die je gewoon over je heen moet laten komen.