De Castlevania-franchise gaat way back tot aan de Nintendo Entertainment System (NES) en heeft in de loop der jaren niet alleen een grote schare fans gekregen, maar ook een hoop veranderingen meegemaakt. Zo kent de serie een aantal titels die de fans van het eerste uur deed afhaken en leek het er zelfs even op dat het game over was voor Castlevania dat op diverse systemen en handhelds verscheen. Maar het was Castlevania: Lords of Shadow die de hele serie een nieuw leven in blies en een groot succes werd, waardoor een vervolg niet kon uitblijven. Deze ligt nu in de winkels en of deze je geld waard is ga ik je vertellen.

Castlevania: Lords of Shadow 2 start met het wakker worden van Dracula, die sinds de gebeurtenissen in het vorige deel even een klein tukje heeft gedaan en ontwaakt net als ik iedere dag: hongerig, pissed off en depressief. De reden hiervoor is dat er een hoop gebeurd is, zijn geliefden dood zijn en hij eigenlijk een bloeddorstige versie is van Rémi's Alleen op de wereld. Een wereld die overigens niets meer is van wat hij kent, want in duizend jaar tijd is er een stad boven op zijn kasteel gebouwd die als naam, zit je goed, Castlevania City heeft. Dan duikt Zobek op om hem te vertellen dat Satan terug en erg boos is. Want Dracula heeft het kwaad met vele gezichten en namen in het vorige deel verslagen, althans dus niet.

Maar voordat Dracula tegenover Satan zelf komt te staan zal je een lange weg moeten afleggen die een kleine 14 uur van je tijd in beslag zal nemen, en als je echt voor een volle 100% game gaat je zeker zoet zal zijn met het dubbele. Daarbij zal de prins der duisternis eerst op krachten moeten komen, want door al dat gesnurk is hij een beetje slapjes geworden. Maar geen nood, er zijn gelukkig een hoop tegenstanders die voor vers bloed en XP-punten zorgen. Normaal zou ik je nog meer vertellen over het verhaal, maar... deze moet je simpelweg ervaren. Het is een strijd tussen kwaad en kwaad en natuurlijk God en zijn liefde en licht. Het verhaal vond ik persoonlijk lekker lopen, met leuke plottwisten waarbij je niet bang hoeft te zijn dat je dingen mist als je de vorige delen niet hebt gespeeld, want deze game vertelt je deze op een sluwe wijze wat er vooraf ging zodat je zonder enige voorkennis kan instappen.



De gameplay van deze titel is vrij vanzelfsprekend en wijst zich letterlijk de weg. Hoewel de makers een open wereld beloofden is deze toch wel redelijk beperkt te noemen, want het enige open eraan is dat er meerdere ruimtes zijn die je kan bezoeken en later als je upgrades hebt zult backtracken om daar collectables en andere goodies te zoeken. Dat is ook niet heel erg, want het laatste wat ik wil is zoeken naar een route of uitgang in een kasteel of de stad zoals in het verleden met Darksiders is gebeurd. Maar wat uitblinkt is het vechtsysteem van deze hack-n-slash titel die heerlijk wegspeelt. Zo heb je een bloedzweep, het Void Sword en Chaos Claws tot je beschikking. Deze wapens, die te upgraden zijn via een Skilltree, zal je naarmate de game vordert zeer tactisch gaan gebruiken. Want komen er bijvoorbeeld tegenstanders op je af die een schild dragen, dan kan je slaan tot je een ons weegt, maar gebruik je de Chaos Claws dan ram je het schild kapot en wissel je gelijk naar je zwaard of zweep en je vijanden maken geen schijn van kans. Hoewel deze je vaak in grote groepen aanvallen en je moet ontwijken, slaan, ontwijken en weer toeslaan. Dit is wat fans van dit genre zeer tevreden zal stellen.

Nu draait het in Castlevania: Lords of Shadow 2 niet alleen om het vechten, maar zal je ook veel van je tijd klimmend en springend doorbrengen, waarbij een hardcore gamer snel een kleine flashback naar Uncharted zal krijgen. Het klimmen is overigens heel erg cool gedaan, want vaak zal je à la Prince of Persia tijdens de klauterpartijen ook moeten uitkijken voor messen en andere obstakels die uit de muren komen of rondslingeren. Dit vergt vaak enige timing en kijken hoe alles precies in zijn werk gaat voor je begint aan een sprong over vier muren en twee vlijmscherpe messen die op je afkomen. Maar de developer Mercurysteam heeft één grote fout gemaakt door stealth missies erin te stoppen, iets wat de snelle flow uit de game haalt. Zo zal je soms moeten sneaken om bewakers heen om bij een andere locatie te komen en je moet uitkijken dat je bijvoorbeeld niet op blaadjes... (is dit de NS?) moet trappen want dan ben je de Sjaak. Dan zijn er missies waar je in een rat veranderd en bedrading moet kapot knagen. Dit zal op papier vast en zeker allemaal heel erg leuk zijn geweest, maar in de praktijk vond ik dit zeer vervelende missies in een game die het van snelle actie moet hebben.