Review: Metro: Redux

RDJ134 3 september 2014 om 20:54 uur

Het is alweer vier jaar geleden dat de wereld kennismaakte met de game Metro 2033, dat gebaseerd was op het gelijknamige boek van de Russische Dmitry Glukhovsky. Het spel sloeg in als een bom en kreeg vorig jaar een vervolg onder de titel Metro: Last Light, waarbij het actiegehalte een lat hoger lag. Nu ligt Metro: Redux in de winkels voor de PC, PlayStation 4 en de Xbox One en dit is een bundeling van twee titels dat iets meer is dan een simpele cashgrab voor de makers. Maar daar ga ik je hieronder meer oververtellen.



Metro 2033 vertelt het verhaal van Artyom, die één van de overlevenden is die zich verschuilen in het uitgebreide metronetwerk van Moskou en vormen daar na verloop van tijd ministeden die ook wel stations genoemd worden. De reden dat deze Russen nu ondergronds leven is omdat een nucleaire oorlog de wereld zoals we die kennen heeft veranderd in één grote radioactieve puinhoop, en stikt het zowel binnen als buiten van de gemuteerde monsters die mensen zien als een wandelende euroknaller van de McDonald's. Maar het gevaar schuilt niet alleen in deze wilde monsters, maar ook in de vele fracties van andere stations waarbij de Nazi's de meest gevreesde zijn. Maar of het feest nog niet compleet is duikt er sinds kort ook een nieuw gevaar op in de vorm van de Dark Ones, een soort van alienachtige wezens die tegenstanders kunnen doden zonder je fysiek aan te raken en moorden nu het ene station na de ander uit.

Op een dag vraagt Hunter aan Artyom een gunst, want hij moet zelf op een missie en als hij niet terug zou keren, dan is het aan Artyom om de andere stations te waarschuwen voor het naderende gevaar. Je snapt wel dat Hunter nooit meer terugkomt en jij als gamer je gaat begeven door een uniek speelwereld zoals je deze eigenlijk nog nooit eerder hebt gezien. Want de metrotunnels, de stations en alles er tussenin is donker, vies, vuil en claustrofobisch. Denk trouwens niet dat je hier even gezellig doorheen kan rushen à la Call of Duty, want dan kom je snel van een koude kermis thuis. Metro 2033 is een heel ander soort FPS (zie het als survival horror met stealthelementen) dan je gewend bent. Kogels zijn niet alleen schaars, maar ook een betaalmiddel om nieuwe wapens te kopen of bestaande te upgraden. Maar wat je ook doet: het zal altijd moeilijk zijn, daarom moet je gedode tegenstanders hun zakken doorzoeken en je omgeving (waarbij je moet uitkijken voor boobytraps) goed verkennen, want als je geluk hebt kan je wel eens een stash met wapens of kisten met munitie vinden. Het verhaal dat niet alleen in metrotunnels maar ook bovengronds afspeelt, is een unieke ervaring die maar liefst twee verschillende eindes kent en die tot stand komen door de keuzes die je tijdens het spelen maakt en daarom zit het met de replaywaarde dik in orde. Maar... je kan gelijk door met Metro: Last Light die ook op het schijfje staat.





Metro: Last Light pakt een jaar later op na de gebeurtenissen uit het eerste deel en zien we hoe Artyom lijdt aan posttraumatische stress door zijn actie om de Dark Ones uit te roeien. Maar hij is ondertussen wel een Ranger geworden die een bunker met de naam D6 bezet hebben en daar nu verkenning doen in de vele kilometers lange tunnels waar de nodige voorraden zouden liggen. Ook andere fracties hebben dit nieuws gehoord en plannen nu een vijandige overname, waardoor de spanningen tussen de stations onderling langzaam aan beginnen op te lopen. Maar alsof dat nog niet genoeg is, komt er op een dag een zekere Khan binnenlopen met het nieuws dat er nog één Dark One leeft en gelooft er heilig in dat deze een grote sleutelrol kan spelen in de toekomst van de mensheid. Alleen denkt kolonel Miller, die de leider is van de Rangers, hier heel anders over; deze stuurt Artyom samen met zijn dochter Anna (die ongelofelijk sarcastische opmerkingen weet te maken) op pad om deze Dark One te vermoorden.

Wat volgt is wederom een groot complex en sfeervol avontuur in het postapocalyptische Moskou waarvan ik je niks ga vertellen, omdat je dit simpelweg zelf zal moeten ervaren. Maar ook deze game neemt je mee door velen ondergrondse stations, tunnels en de grote radioactieve puinhopen bovengronds waar je alleen kan rondwandelen met een masker op en deze continue voorziet van verse lucht. Ook hier hebben je keuzes en gedrag gevolgen voor een goed of slecht einde, waardoor ook deze titel een hoge replaywaarde heeft gekregen en je wederom je omgevingen moet verkennen. De gameplay is overigens opnieuw erg solide, maar is het vooral de sfeer die beide games zo ongelofelijk sterk maakt. Ik durf dan ook deze titels in één adem met het legendarische Half-Life te noemen.

Metro: Redux is geen standaard cashgrab port zoals je tegenwoordig steeds meer en meer begint te zien. Deze editie geeft je de twee games met prachtige nieuwe graphics, want de A4-Engine brengt je als het ware een totaal nieuwe game, waarbij vooral 2033 een wereld van verschil is met zijn originele release. Hierdoor krijgen de games opeens een hele nieuwe dimensie, want vuur en stofdeeltjes zijn zelden zo mooi in beeld gebracht en ook de licht- en schaduweffecten zijn prachtig om te zien. De Xbox One-versie die ik heb ontvangen liep heel erg soepel met 60fps en schijnt niet helemaal 1080p volgens de pixelneukers te zijn, maar als gamer vond ik het erg prachtig mooi uitzien. Ook het geluid is heerlijk: de voetstappen door de tunnels heen, het laden van wapens dat doorechoot; het klinkt allemaal zo heerlijk. Daarnaast heeft A4 ook diverse kleine veranderingen doorgedrukt, zoals nieuwe omgevingen die niet in de originele versies zaten, plus alle DLC en twee nieuwe modi die de game nog moeilijker maken zonder HUD en minder ammo.



Reageer