Review: The Evil Within

RDJ134 19 oktober 2014 om 20:06 uur

Als Shinji Mikami met een nieuwe game komt, dan zijn de verwachtingen zeer hoog. Want deze Japanse developer is verantwoordelijk voor diverse Resident Evil-games, waarvan het vierde deel toch wel een hoogtepunt van de serie en een pure klassieker is. The Evil Within is hun nieuwste titel en ik ga je vertellen of deze game voldoet aan de verwachtingen en of deze je geld waar is.



The Evil Within begint als Sebastian Castellanos met een aantal andere agenten de melding krijgen dat ze naar Beacon Mental Hospital moeten gaan, want daar is een bloedbad aangericht onder het personeel. Als Sebastiaan aankomt met de andere agenten, zien ze velen politiewagens en ambulances die allemaal leeg zijn en is er opvallend genoeg niemand aanwezig. Dit is normaal het moment dat elke agent zou zeggen: "Fook die shit, bel het arrestatieteam maar", maar nee, Sebastian en zijn twee collega's gaan naar binnen en treffen iets aan wat te omschrijven is als een feestje waar Jason Voorhees en ieders favoriete pedofiel Freddy Krueger helemaal los zijn gegaan. Overal liggen lijken en lichaamsdelen van politie en personeel verspreid over de vloer, die doordrenkt is van het bloed. Al snel stuiten ze op een overlevende arts die helemaal in shock is en alleen kan uitbrengen dat dit niet echt kan zijn. Wanneer Sebastiaan de beelden van de beveiligingscamera's bekijkt, ziet hij dat agenten hun wapens leeg schieten op een schim die razendsnel beweegt en hun moeiteloos uitschakelt. Als hij letterlijk "What the fuck" zegt, staat de schim achter hem en slaat hem buiten westen.

Wanneer Sebastiaan wakker wordt, hoor je klassieke muziek en hangt hij ondersteboven tussen een aantal lichamen die verpakt zijn in een soort van lakens en is er in de verte een gast te zien die op zijn gemak een lichaam in stukken aan het hakken is. Het eerste wat je kan doen is wat heen en weer slingeren en een mes uit je "buurman" trekken en het touw lossnijden. Eenmaal los is het kijken voor een uitgang en hoe je deze keurslager die niet halal is kan vermijden. Helaas is uitschakelen geen optie en begint hier iets wat je nog vele keren zal doen, namelijk trial and error. Eerste dacht ik er aan de slager te vermoorden, dit ging niet, en chopte hij mijn hoofd er af. Tweede poging was stealth en kijken of ik hem voorbij kon komen, je raadt het al: dat werkte niet. Door een beetje mijn omgeving te verkennen vond ik een bos met sleutels en een deur. Als je net denkt veilig te zijn trap je op een alarm en is het rennen voor je leven terwijl de slager achter je aan komt en door wederom te ontsnappen via een luik kom je weer in een put met lijken en een riool terecht. Je kan wel stellen dat dit gekkenhuis behoorlijk gek is. Maar geen nood, ik zal verder niks spoilen over het verhaal, want deze is nogal vreemd en vallen er tegen het einde (kleine 15 tot 20 uur gameplay op normaal) een aantal dingen op zijn plaats dat je zegt van 'owh ja'. Je zal overigens niet alleen in het gekkenhuis verblijven; je gaat ook nog andere locaties aan doen zoals de stad en buitenlucht en dat is goed voor de nodige variatie.



De gameplay van de game is zoals je gewend bent van een third person horrorsurvival game, alleen heeft Shinji Mikami ervoor gekozen om dit niet een pure actiegame te maken waar je met shitload aan munitie en wapens door het spel kan rushen. The Evil Within heeft zijn wapens (pistool, geweer, shotgun, granaten en een bad ass kruisboog waar Daryl Dixon uit The Walking Dead jaloers op zou zijn), maar is echt zeer gelimiteerd met de munitie hiervoor, dus je moet steeds goed nadenken of je dit wel wilt gebruiken en de keuze om de confrontatie aan te gaan of deze juist proberen te vermijden. Want zo nu en dan is het simpelweg zinloos om te vechten en een verspilling van je kogels en pijlen, en deze zal je ook bij de eindbazen keihard nodig hebben. Tijdens het spelen vind je sleutels en hiermee kan je weer lockers openen die weer extra items en benodigdheden voor je hebben. En is er Green Gel. Dit is heel belangrijk, want hiermee kan je de nodige upgrades toepassen op je wapens of op Sebastiaan. Dus is het soms twijfelen om je wapens te voorzien van een upgrade of deze juist te besteden aan bijvoorbeeld je Stamina, omdat je vaak moet rennen voor je tegenstanders. Die je overigens ook in de fik kan steken als ze neer zijn, en als je dit in sommige gevallen niet doet komen ze weer terug om je aan te vallen. Wie bovendien een beetje tactisch te werk gaat, kan bijvoorbeeld eerst de tegenstander (er is een type die je een beetje kan omschrijven als een soort van zombie) in zijn been te schieten, wachten tot er anderen bij komen, en dan de fik erin waarna ze allemaal in de brand vliegen. Oftewel een beetje creatief zijn en vooruit denken.

De gore in deze game is zoals je wel zou verwachten van Shinji Mikami zeer extreem, als je tegenstanders voor hun kop schiet zie je de stukken eraf spatten en lopen ze heel soms door met een groot gat in hun hoofd. Raak je ze op het lichaam, dan kan je hele hompen vlees eraf zien vliegen en vieze wonden bekijken. Dit is echt pure horror op en top en dat is niet zo vreemd aangezien Mikami zijn zieke visie in de games van de Resident Evil-franchise heeft laten zien en dit is wat je ook nu weer kan verwachten. Ironisch kampt The Evil Within met dezelfde problemen die we in zijn eerdere games tegenkwamen, zoals een soms erg eigenwijze camera en clipping (waarbij een gedeelte van een karakter of wapens verdwijnen in de muren). Ook Sebastiaan voelt soms een beetje stroef aan en dit schijnt nou eenmaal een terugkerend ding te zijn met games in dit genre. Maar fook dat, want wat deze titel nou zo ongelofelijk knap maakt is niet alleen het horror-, gore-, actie- en puzzelelement, maar de sfeer die steeds (als je zoals ik speel met de gordijnen dicht in het donker) je anus een hapje van je onderbroek laat nemen uit angst. Elke meter die je aflegt zonder dat je iemand ziet is er één met spanning, want voor je het weet loop je opeens tegen een half verrotte tegenstander of ander figuur aan of maakt de game heel sneaky gebruik van scare jumps als schaduwen en andere ongein en je opeens jezelf de tering schrikt.


Reageer