Door de titel van deze film zou je bijna denken aan een komedie met een baby in de hoofdrol, maar Babycall is alles behalve dat en het beste te omschrijven als een mindfuck thriller met een vleugje horror. De titel van deze Scandinavische film betekent overigens gewoon babyfoon in Noorwegen, en dat speeltje heeft een kleine rol in deze zeer aparte film. Waarom, dat ga ik je hieronder haarfijn uitleggen.

Wanneer Babycall begint, zien we hoe Anna (sterke rol van Noomi Rapace uit de Millennium-trilogie en Prometheus) en haar 8 jaar oude zoontje Anders (Vetle Qvenild Werring) aankomen bij een troosteloze flat in een buitenwijk van Oslo, waar ze onderduiken omdat haar ex geprobeerd heeft Anders te vermoorden en hij Anna mishandelde. Dit onderduikadres is geregeld door Jeugdzorg, die zich bemoeien met het overbeschermende gedrag van Anna die niet toestaat dat Anders buiten speelt met andere kinderen, of zelfs in zijn eigen bed slaapt. Want Anna is zo bang dat haar ex vrijkomt en hen wat komt aandoen, dat zelfs de deur altijd op slot gaat en de gordijnen gesloten blijven. Dit valt bij het bureau Jeugdzorg verkeerd en dreigt in te grijpen en Anders weg te halen als deze niet snel in zijn eigen bed gaat slapen en socialer op school en daarbuiten wordt.

Anna stemt hier dan ook met veel tegenzin mee in en besluit hierop een babyfoon (vandaar de titel) aan te schaffen bij een elektronica zaak à la Media Markt. Hier ontmoet ze Helge (Kristoffer Joner), een iets wat contactgestoorde man die wat later blijkt een traumatisch verleden heeft door zijn dominante en ook overbeschermende moeder die nu op sterven ligt en hij binnenkort moet beslissen wanneer de stekker uit de beademing gaat. Die nacht als Anders voor het eerst in zijn eigen kamer slaapt, klinkt er uit de babyfoon een hoop geschreeuw alsof er een jongetje vermoord wordt. In paniek rent Anna gelijk naar de slaapkamer om tot de conclusie te komen dat er niks aan de hand is en ze het geluid van een andere babyfoon heeft opgepakt. Wanneer ze een dag later naar de winkel teruggaat vertelt Helge haar dat dit soms kan gebeuren als er twee babyfoons dicht bij elkaar in de buurt zijn en Anna wordt natuurlijk nieuwsgierig wie in de flat het geluid maakte.



Helge vraag Anna om een bak koffie te gaan drinken in zijn lunchpauze en zo worden de twee langzaam aan vrienden en maakt Anders op school nog een vriendje die nogal erg... apart is en thuis mishandeld wordt. Bovendien is Anders ook niet zo blij met de vriendschap tussen Anna en Helge, en blijkt de mannelijke helft van Jeugdzorg niet alleen de huissleutels te hebben maar ook nog eens seksuele interesse in Anna te tonen. Tot overmaat van ramp begint Anna ook nog eens door te krijgen waar het geluid van het schreeuwende jochie vandaan kwam en dat deze wel eens vermoord kon zijn. Wanneer ze haar medeflatbewoners volgt lijken deze toch wel erg vreemd gedrag te vertonen, als Anna ook nog eens dingen door elkaar haalt en dingen begint te zien die er niet zijn, bouwt deze film op naar een trieste finale waarbij realiteit en fictie door elkaar heen beginnen te lopen en je als kijker keer op keer op het verkeerde been wordt gezet.

Babycall is een regelrechte mindfuck op en top die nog uren zo niet dagen door je hoofd blijft spoken, want wat de fook heb je gezien en wat is er echt en wat is er een waanidee. Noomi Rapace speelt echt briljant haar rol van een overbeschermende moeder en komt juist realistisch over doordat ze een gewoon alledaags gezicht heeft en geen Hollywood Barbie is. Dit geldt ook voor Vetle Qvenild Werring en Kristoffer Joner, die overigens wel heel erg veel weg heeft van Harry Jekkers. De acteerprestaties zijn dan ook zeer goed, alleen is het tegen het einde aan een WTF?? waarbij je enkele antwoorden krijgt, maar er ook een hele hoop vragen overblijven die je stof tot nadenken geeft. Het recensie-exemplaar dat wij ontvingen was een dvd waarvan het beeld voor deze mediadrager er zeer goed uitzag en het geluid ook dik in orde was. Dit komt mede doordat er geen extra's op het schijfje stonden en op enkele trailers na het puur de film bevat. Daardoor is er iets minder compressie nodig en hierdoor komt het beeld goed tot zijn recht.