Als je de beschrijving van The Passenger op de hoes of bij webwinkels leest lijkt het een sullig 'bla bla'-verhaaltje van psychiater en een patiënt met geheugenverlies die verdacht wordt van moord. Same shit different film, alleen gaat dit niet op voor deze zesdelige miniserie, die zoveel meer is dan je op het eerste gezicht denkt. Maar daarover vertel ik je meer in mijn onderstaande recensie.

The Passenger begint op een rangeerterrein waar de vrouwelijke rechercheur Anaïs Chatelet (Raphaëlle Agogué) aankomt om samen met haar collega's een vreemde moord te onderzoeken. Want iemand heeft een drugsverslaafde vol met pure heroïne gepompt en hem vervolgens een afgehakte stierenkop heeft laten dragen. Dit is een verwijzing naar de Griekse mythologie, waar een Minotaur een half mens en half stier is. Op het plaatsdelict zijn er amper tot geen sporen te vinden en lijkt de dader zijn werk goed gedaan te hebben. Maar verderop heeft de politie eerder op de avond een verwarde man gevonden die daar lag te slapen en onder het bloed zat. Deze zeer grote meneer heeft last van geheugenverlies en weet zelfs zijn eigen naam niet, daarom is hij dan ook ondergebracht bij een psychiatrische inrichting waar een zekere dokter Mathias Freire (Jean-Hugues Anglade) hem heeft opgenomen.

Het duurt ook niet lang voordat Chatelet te horen krijgt dat deze naamloze man is opgenomen en gelijk haar nummer één verdachte is. Wanneer ze naar de inrichting gaat om hem op te halen, wordt ze tegengewerkt door Mathias die in deze patiënt een 'passagier zonder bagage' herkent en dit betekent dat deze man zijn echte identiteit verhult met andere onbewust verzonnen namen. Zo denkt hij onder hypnose dat zijn naam Pascal Mischell is, alleen is dit een anagram voor Schlemiel wat een karakter is in het boek: De man die zijn schaduw verkocht (aan de duivel). Bovendien heeft deze man ook steeds dezelfde dat hij langs een witte muur loopt, een explosie hoort en zijn schaduw blijft staan. Nu zit er heel toevallig in de inrichting iemand die hem herkend en identificeert als Patrick Bonfils, een visser die een rustig bestaan heeft met zijn vriendin, maar door stress en geldnood dus black-outs krijgt en dan vergeet wie hij is en door trauma een andere persoonlijkheid oproept.

Alleen is Patrick niet wie hij zegt te zijn, want ook deze naam is weer een verzonnen naam en zijn vriendin heeft hier vrede mee. Wie er geen vrede mee heeft, is Chatelet, die hem nog steeds ziet als verdachte. Wanneer er weer een dode valt wijst deze wederom naar de Griekse mythologie en deze keer naar het verhaal van Prometheus. Want wat blijkt: Patrick, het laatste slachtoffer en de man die hem herkende in de inrichting hebben een gedeelde geschiedenis die ze terugplaatst naar het vreemdelingenlegioen. Dan worden Patrick en zijn vriendin vermoord door twee huurlingen die veel weg hebben van Agent 47 uit de Hitman-videogamereeks en kunnen Anaïs en Freire maar net aan ze ontsnappen aan deze met 5.56 Beretta ARX 160 bewapende aanvallers.

Wat volgt is dat beide zich nog meer en dieper vastbijten in deze zaak die steeds vreemder wordt. Want wat blijkt: Freire is ook niet helemaal wie hij zegt te zijn en blijkt dus ook nog eens dezelfde dromen als Patrick te hebben. Wat de fook er aan de hand is mag jezelf gaan bekijken, want het verhaal steekt niet alleen heel erg knap in elkaar, maar zeker na deze onthulling wil je niet meer stoppen met kijken. Over kijken gesproken: het beeld van de twee dvd's waar elk drie afleveringen op staan is voor deze mediadrager prima in orde, hoewel ik bij sommige donkere scènes hier en daar wat beeldruis en compressie kon spotten, maar ik ben nou eenmaal iemand die hier altijd op zit te letten. Het geluid komt in standaard 5.1 Dolby Surround en klinkt lekker, vol en gedetailleerd. Het meeste van de tijd bestaat de serie uit dialoog en bij de actie- en schietsc1enes (in het verlaten pand hoor je het shot van alle kanten rond echoën) zit de bass er ook goed in. Dus ook daar valt weinig op aan te merken.