Het gebeurt niet vaak dat er uit Nieuw-Zeeland een film komt over de Māori, een bevolkingsgroep die daar al eeuwen woont en vooral vroeger in stammen leefden en een belangrijke culturele stempel op onze wereld hebben achtergelaten in de vorm van tatoeages, hun kenmerkende manier van groeten en afscheid nemen. In tegenstelling tot het prachtige en erg dramatische Once Were Warriors uit 1994, speelt deze film zich af in oudere tijden. Nu is The Dead Lands pasgeleden verschenen op de bekende mediadragers en kregen wij ter recensie de Blu-ray-versie.

The Dead Lands begint met de introductie van een Māori-stam die jarenlang in vrede leven met hun omliggende stammen, nadat er generaties geleden een onderlinge en bloederige oorlog heeft plaatsgevonden. Wanneer op een dag een groep soldaten onder leiding van Wirepa (Te Kohe Tuhaka) voor hun dorp staat, vraagt deze toestemming voor een ritueel bij de laatste rustplaats van hun krijgers die in de oorlog zijn gesneuveld. Wirepa gaat hier alleen heen en wordt gevolgd door de jonge Hongi (James Rolleston), die de zoon is van de stamhoofd bij wie de soldaten nu te gast zijn. Wirepa wilt met de geesten praten van zijn voorouders die hem geen gehoor geven en hij hier zo boos over wordt dat hij met een schedel gooit en ziet dat Hongi hier getuige van is. Nu geeft Wirepa de laatstgenoemde de schuld van het ontheiligen van zijn voorouders hun stoffelijke resten.

Wirepa en het stamhoofd komen tot een overeenkomst dat als het moet Hongi met de dood gestraft zal gaan worden, maar Wirepa is uit op bloed om zo op deze manier eigen eer te halen bij zijn vader. Dus valt hij 's nachts het dorp aan als iedereen ligt te slapen en vermoorden hij en zijn soldaten alle mannen, alleen Hongi valt in alle chaos van een heuvel af en gaat buitenwesten doordat hij zijn hoofd stoot. Dan als hij bijkomt ziet hij de verwoesting en ontdekt hij dat zijn vader is onthoofd en Wirepa dit hoofd als trofee heeft meegenomen. Hierop besluit hij om wraak te gaan nemen op Wirepa en zijn soldaten, maar wat kan een 16-jarige jongen doen tegen zulke geharde krijgers die hun vijanden letterlijk opeten?



Tijdens de achtervolging neemt Wirepa een short cut door wat The Dead Lands genoemd wordt, een groot gebied waar ooit een hele stam in één keer is verdwenen en er geruchten gaan dat hun geesten daar samen met een vleesetende duivel ronddwalen. Wirepa heeft schijt aan de verhalen en trekt gewoon het gebied in, iets waar zijn soldaten niet blij mee zijn, want die willen geen geesten boos maken. Wanneer Hongi dit gebied in trekt, krijgt hij een visioen van zijn overleden overgrootmoeder die hem vertelt dat zijn missie om de eer en rust te herstellen van zijn stam goed is, maar dat hij dit niet alleen kan en hulp moet zoeken bij de duivel (Lawrence Makoare), die in het gebied ronddoolt. Het duurt dan ook niet lang voor hij deze tegenkomt en beiden meer gemeen blijken te hebben dan je op eerste gezicht denkt.

Beiden trekken erop uit en vormen een hechte band, maar deze krijger heeft niet voor niks Duivel als naam, want hij vermoordt zonder eer en geweten letterlijk alles en iedereen die hij op zijn pad tegenkomt, maar dit komt door acties uit zijn verleden die je rustig aan verteld worden, terwijl beiden krijgers langzaam aan de groep soldaten van Wirepa uitdunnen en dit lijdt tot een onvermijdelijk en vooral bloederige confrontatie.



The Dead Lands is een verdomd coole en vooral zeer harde film die je letterlijk meeneemt op een avontuur met Māori-krijgers, waarbij eer, familie, wraak en dode voorouders centraal staan. Nu zie ik je al denken van meh, saaie shit, maar niks is minder waar. De film valt amper stil en is eigenlijk een non-stop achtbaan van keiharde actie en een paar WTF-scènes, waarvan ik je er één ga noemen. Nadat Hongi en de duivelse krijger een tegenstander hebben gedood, hakt de duivelse krijger gewoon met een paar slagen de arm van de gedode krijger af en klaagt vervolgens dat het vlees dat hij eet wat aan de taaie kant is. De manier hoe dit in beeld gebracht wordt is echt een 'zag ik dat nou goed'-momentje en zo zijn er nog een paar tijdens deze film. Wat ik overigens ook heel erg cool vond was dat alles in de Māori-taal werd gesproken, wat het allemaal nog even authentieker maakt en wat extra lading geeft.

Het beeld van de Blu-ray is zeer goed en gedetailleerd te noemen. Zo komt de huid van de acteurs goed naar voren dankzij hun gezichtstatoeages, die overigens Tā Moko, heten, en ook vuil en stof op de lichamen komen met zeer veel scherpe details in beeld. Hoewel de film overigens vrij grijs en donker is, zijn er ook enkele scènes met felle kleuren en deze zien er in full HD echt prachtig mooi uit. Het geluid komt in DTS HD 5.1 en ook hier valt niks op aan te merken. De dialogen zijn duidelijk en helder en de sfeer is mede dankzij een volle surround met bosgeluiden zeer sfeervol te noemen. Het enige wat ik echt jammer vind is dat er totaal geen extra's op dit schijfje staan en alleen een handjevol trailers van andere Remain in Light-releases, want ik had wel degelijk meer van deze productie willen zien.