Met The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited brengt Bethesda hun franchise in MMORPG naar de consoles toe, al kreeg de PC-versie die eerder verscheen de nodige kritiek te verduren. De echte RPG-spelers weten dat The Elder Scrolls staat voor honderden uren aan gameplay en quests, alleen voor reviewers als mij een bitch om te schrijven omdat deze games verdomd groot tot zeer uitgebreid zijn. Daarom ga ik het ook lekker simpel voor je houden met de onderstaande recensie die tot stand is gekomen met de Xbox One-versie die we kregen toegestuurd.

The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited is een prequel die zich een paar honderd jaar voor de gebeurtenissen van Oblivion en Skyrim afspeelt. Zoals altijd is de lore (verhaal) van de Elder Scrolls behoorlijk diep en uitgebreid, maar waar het op neerkomt is dat de keizer Varen Aquilaros een Dragonborn wilde worden om zo de Rubytroon te kunnen claimen, hiervoor had hij de hulp ingeroepen van de magiër Mannimarco. Deze spande Aquilaros voor zijn karretje, want tovenaars kan je nu eenmaal niet vertrouwen. Deze titatovenaar heeft als dienaar van Molag Bal dus de nodige spullen nodig om zijn 'ritueel' te voltooien en zo zijn meester naar zijn wereld te halen en deze keizer de middelvinger te geven.

Mannimarco slaagt uiteraard met zijn list en zorgt er voor dat letterlijk de pleuris uitbreekt en Molag Bal letterlijk werelden laat samensmelten in een gebeurtenis dat te boek staat als de Soulburst. Hierdoor zijn alle menselijk zielen een soort van Happy Meal voor Mogal en zijn het zijn volgers die en bloederig spoor trekken door het universum van The Elder Scrolls, waarbij de ene fractie na de andere lijkt te vallen. Maar er is uiteraard verzet, want de Tharn-familie die heersen over Cyrodiil is verdeeld in twee kampen: de dochter Clivia die trouw is aan Mannimarco en haar vader Abnur die zich verzet tegen de moordgolf van de tovenaar en zijn meester. Dan is er de held (lees: jij als gamer) met de naam Vestige die zijn ziel is kwijtgeraakt door een offerritueel van Mannimarco en nu als gevangene (traditie in elke Elder Scrolls-game) zit in een plek die Couldharbour heet, waar hij geholpen wordt te ontsnappen en dat is waar het avontuur van jou als gamer begint.



Hopelijk ben je nog wakker en niet in slaap gevallen door al het bla bla van de lore die deze game rijk is, en geloof me, ik heb nog het nodige overgeslagen. Voordat je nu de grote wereld intrekt om deze te redden van Mannimarco en Molag Bal zal je de nodige keuzes moeten gaan maken. Eerst je karakter, waarbij ras en klasse (Dragon Knight, Sorcerer, Nightblade, Templar) een grote rol spelen voor het verloop van je gameplay. Dit is overigens zo uitgebreid dat je hier of heel erg snel klaar mee bent door ja, oké en volgende te klikken of als perfectionist er goed voor gaat zitten en je karakter tot in de kleinste detail gaat bouwen en aanpassen. Overigens kan je er acht bouwen, maar een beetje hardcore RPG-gamer doet het gelijk goed vanaf het begin, of zie ik dat verkeerd?

Als je daar klaar mee bent trek je de wereld van Tamriel in. Deze is echt prachtig mooi en gevarieerd met zijn omgevingen; van stedelijk tot woestijnen, moerassen en de onvermijdelijk dungeons en grotten waar je de nodige quests en gear voor je avontuur kan vinden en, belangrijker, de nodige xp om je karakter groter en sterker te maken en je skills uit te bouwen. Want elk karakter heeft zijn Skilltree waar je punten kan inwisselen voor nieuwe skills. Daarnaast is het ook belangrijk om onder andere boeken die je tegenkomt te lezen, want knowledge is power en in dit geval dus ook letterlijk. The Elder Scrolls Online: Tamriel Unlimited is natuurlijk een MMORPG en al snel zal je tijdens het spelen de eerste andere mensen tegenkomen die in principe hetzelfde doen als jij. Uiteraard kan je er voor kiezen samen te werken, of Player vs Player (PvP) waarbij je elkaar te lijf gaat.



Zoals ik al zei wilde ik deze recensie simpel houden, want deze game heeft een shitload aan diepgang, waardoor ik echt pagina's vol kan schrijven. Ik heb ondertussen tig uur in deze game gestoken en nog steeds heb ik het idee dat ik minder dan niks heb gezien en nog zoveel te doen en te leren heb. Wat natuurlijk bijdraagt aan een hoog verslavingsfactor, want steeds is het nog even een quest doen of even hier kijken op deze zijpaden of er wat te vinden valt. Of nog wat xp harken omdat ik nog net die ene skill wil vrijspelen voor mijn karakters klasse, waarbij je opeens een uur of twee uur verder in de tijd bent. Wat voor mij altijd een goed teken is voor een videogame, omdat je er dan helemaal in op gaat. De wereld van Tamriel ziet er echt prachtig uit, mooie gebieden, de wind die waait en dingen in je omgeving doet opwaaien of bewegen en natuurlijk de karakters en monsters die je tijdens het spelen tegenkomt, want zoals dat met dit genre standaard is, komen skeletten, grote insecten en grote tegenstanders vroeg of laat op je pad. Die overigens ook een prima animatie hebben.

Nu moet je trouwens niet denken dat deze game een hardcore serieuze titel is, want zo nu en dan zit er ook leuke humor in met de side quests of met bepaalde karakters die je tegenkomt tijdens je avonturen. Speaking of: het MMO gedeelte van deze RPG; zoals ik al zei is dit redelijk goed uitgewerkt en zijn de enige minpunten die ik tegenkwam dat dit soms kan leiden tot rare situaties. Zo zie je andere gamers soms dingen doen die jij al gedaan hebt als bijvoorbeeld iemand uit een kooi halen en die voor jou nu leeg is, maar je medespelers nu aan die kooi ziet kloten omdat deze nog diegene er uit moet halen. Ook respawnen soms monsters en bazen weer voor je neus, omdat er een lading (het is vrij druk te noemen in de uren dat ik speelde) spelers toevallig jouw kant op komen, of omgekeerd, deze voorop lopen en dik xp harken, terwijl jij er achteraan moet rennen. Dit is niet continue en sporadisch, maar het gebeurd.