Wanneer de originele makers van Borderlands een hele nieuwe franchise maken, dan zijn de pers en de gamers wereldwijd stil en de verwachtingen heel erg hoog. Als deze dan ook nog eens verschoven wordt is het altijd even afwachten of het allemaal wel de hype zal gaan waarmaken. Recent verscheen deze titel voor de PC, PlayStation 4 en de Xbox One en kreeg ik van 2K Games een recensie-exemplaar van de laatstgenoemde console en aan de hand daarvan heb ik de onderstaande recensie kunnen schrijven.

Na een onwijs vette intro, dat een mix is van anime en de stijl van Heavy Metal (1981), worden we bekendgemaakt met het verhaal, dat eigenlijk gezegd helemaal niet zo heel erg spannend of meeslepend is. Het komt er op neer dat de Varelsi alle sterren in het universum hebben gedoofd en er nog één ster met de naam Solus over is. Deze is een lichtbaken van hoop en trekt dan ook een hele hoop verschillende rassen aan die hier nu op af komen en vijf fracties vormen die gebaseerd zijn op hun religie en geloof. Deze groepen worden de Battleborn (roll end credits) genoemd en deze vechten nu om de laatste grondstoffen en met elkaar, terwijl de Varelsi proberen af te maken wat ze zijn begonnen en dat is letterlijk het licht uitdoen in het hele universum en dat is het moment dat de Battleborn realiseren dat ze de enige zijn die dit kunnen voorkomen en heb jij als gamer de keuze uit 25 speelbare karakters om dit tot een goed einde te brengen. Tot zover het verhaal, die je net zo snel vergeet als dat het voorbij komt.

Battleborn is een first person shooter (FPS) co-op titel met RPG-elementen die het beste tot zijn recht komt als je deze met zijn vieren kunt spelen, maar is ook heel goed te doen als je een Remi zonder (online) vrienden bent. Alleen is dat laatstgenoemde in mijn ogen weinig aan en niet zoals de makers van het spel het bedoeld hebben. Maar goed, na het doorlopen van de epiloog heb je alvast wat karakters vrijgespeeld en kan je beginnen aan zeven hoofdstukken (die elk tussen de veertig minuten en een uur uit te spelen zijn, en dat ligt aan je skills of speelstijl) die je meenemen naar verschillende afwisselende en vooral kleurrijke locaties, maar is het erg belangrijk om goed te kijken wat welk karakter zijn krachten en specialiteiten zijn en die het beste passen bij jouw speelstijl of die van je team. Waar het op neerkomt is dat je on rail van punt A naar punt B gaat en schiet op alles wat op je af komt en ondertussen haal je wat schakelaren over of doe je escortmissies waarbij er bijvoorbeeld een grote robot beschermd moet worden terwijl deze naar zijn eindbestemming gebracht wordt.



Dit is heel erg leuk om te doen, maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat herhaling hier snel om de hoek komt kijken. Want zoals ik al zei: er zijn naast de epiloog zeven chapters en daar moet je het mee doen en is het eigenlijk als je er sceptisch naar kijkt één grote grind voor je XP-punten en het uitbreiden van je gear en vrijspelen van alle karakters. Maar als je dit doet in goed gezelschap is dit natuurlijk fun. Tijdens het spelen is er een skilltree helix die te pas en te onpas zich meld om te vertellen dat er een nieuwe skill voor je karakter is vrijgekomen en daarbij heb je altijd een keuze uit twee (zo nu en dan drie, maar dat wordt een mutation genoemd) opties die beiden of je gear of je karakter sterker maakt en je vaak (omdat je in gevecht bent of net op adem komt) snel moet kiezen wat je wilt. Dit zorgt er voor dat er variatie is tijdens het spelen en je ook bij een replay kan gaan experimenteren om een hele andere kant van je karakter zijn kunnen te zien. Dit zal best verwarrende klinken, maar in de praktijk is dit goed te doen en vrij simpel.

Naast de story mode die je in co-op kan doen is er ook nog de mutliplayer die is opgedeeld in de volgende drie modi: Capture, Incursion en Meltdown. De eerste spreekt voor zich en is gewoon domination zoals je die in tig andere games voorbij hebt zien komen, en dit is dus diverse punten vasthouden of veroveren op je tegenstanders. Incursion en Meltdown zijn het tegenovergestelde, want hier moet je 'Minions' begeleiden naar een eindbestemming om daar een eindbaas te slopen of om zelfmoord te plegen. Dit alles in een totale chaos wat zeker met de eerste potjes zeer overweldigend kan zijn. Hier wil ik trouwens wel een minpuntje aanhalen, want elke modus kent slechts TWEE!! mappen en dat is toch wel heel erg weinig te noemen voor een moderne game die vooral draait op online gameplay en uiteraard een opstapje is naar toekomstige DLC waar je vast en zeker je poeplap voor mag gaan trekken.

Grafisch ziet Battleborn er prachtig mooi uit; de kleuren zijn fel, helder en hebben de karakters en de omgevingen veel details zoals lichtreflectie van de vuurwapens en explosies geven de game een heerlijke vibe zoals je die van Borderlands kent. Sterker, het hele map en waypoint systeem is net zoals in die games. Het geluid van het spel is ook heel erg nice en komt van alle kanten uit je (surround) speakers en zo nu en dan met een dikke bass door je woofer. Dus met de audio en visuele presentatie is het dik in orde.