In een tijd waar first person shooters als een Call of Duty de boventoon voeren, zou je bijna vergeten dat er gamers zijn (zoals mijzelf) die ook graag oldskool schiet op alles wat op je afkomt zouden willen spelen met de huidige graphics. Id Software heeft recent een nieuw deel in de DOOM-serie (zo schrijf je het officieel) uitgebracht en deze gaat back to the basics en dat voelde voor mij aan als een terugkeer van een oude vriend die ik al heel erg lang niet meer gezien had.

In 1993 verscheen het eerste deel van wat samen met Wolfenstein de moeder van alle FPS-games werd genoemd, want DOOM was in de tijd dat deze uitkwam ongekend mooi, technisch en vooral gruwelijk hard en bloederig. Want als een Space Marine zich staande moet houden op Mars waar de poorten van de hel letterlijk zijn opengezet, dan moet je niet verwachten dat dit er zachtzinnig aan toe zou gaan. De game was een instant classic en werd gepoort naar alles waar je videogames op kon spelen en verscheen er drie jaar later in 1996 het langverwachte vervolg die eigenlijk beter was dan het origineel.

Daarna bleef het lang stil en vroegen fans zich af wanneer er een derde deel zou verschijnen, maar dat duurde tot 2005 en was niet eens van Id Software en was gewoon erg slecht en vooral voorspelbaar. Dan was er nog de film...never mind; het enige coole daarvan was de scène waar de film enkele seconden lang in FPS ging en de BFG (Big Fucking Gun). Maar goed, geschiedenisles is over en is het 2016 en is er een nieuwe DOOM verschenen die geen nummering heeft en een soort van reboot sequel is geworden en OMFG wat is dit bad ass.

Gelijk als de game begint is het raak, jij als speler wordt wakker op een sarcophagus en bent vastgebonden alsof je in de kamer van Mr. Grey ligt, alleen dan vol met demonen. Al snel weet je los te komen en het duivels gebroed in hun demonische snuffel te knallen en dit is het begin van een killing spree die je vaak met een smile op je gezicht zal doorlopen. Al snel vind je je Space Marine-pak en is je eerste prioriteit ontsnappen aan je belagers en een weg door de Union Aerospace Corporation (UAC) research facility op Mars te vechten en uitvinden wat de fook erg gaande is. Langzaam aan rolt het verhaal uit en kom je er achter dat de poorten van de hel wederom open staan en je met behulp van UAC research chief robot Samuel Hayden (want elke FPS heeft een leidende stem nodig) geholpen wordt om een zekere Olivia Pierce tegen te houden die er alles aan doet om de duivels vrij te laten rondhuppelen.



Het verhaal is niet al te diepgaand en eerlijk gezegd ook niet eens memorabel, want deze game draait maar om één ding en dat is alles (wat steeds grotesker wordt, net als je wapens) wat beweegt en op je af komt letterlijk in stukken geschoten moet worden. Eerlijk gezegd stoorde ik mij niet aan het flinterdunne verhaal, want ik wilde actie en deze kreeg ik dan ook volop. Het principe is vrij simpel, je gaat van punt A naar B en drukt op wat knoppen om deuren te openen en verzamel je de iconisch gekleurde keycards. Zo vecht je door de YAC Facility in de bekende ruimtestation-omgevingen, waarbij je hier en daar een uitstapje naar buiten op Mars maakt. Maar het gaat pas echt goed los als je naar de hel gestuurd wordt en dat is ook waar de echte grote big motherfuckers als de Hell Barons en de iconische vliegende rode blob als de CacoDemon en Lost Souls in hoog tempo op je afkomen en had ik je al verteld dat het tempo zeer hoog is? Oké, bij deze dan: het tempo is echt zo hoog dat het in het begin gewoon even wennen is en voor mensen met motion sickness (zoals mijzelf) het letterlijk even slikken is. Je DOOM Marine beweegt zo vloeiend snel en je tegenstanders ook dat je hier zeker even aan moet wennen, en dan is het vol gas blasten.

Geheel volgens DOOM-traditie krijg je een shitload aan wapens en dan bedoel ik ook echt een SHITLOAD! Je begint heel knullerig met een standaard pistooltje en al snel pak je een shotgun op die je weer snel inruilt voor een assault rifle en voor je het weet heb je een rail gun (handig tegen de echt grote sjaaken in de Hel) en natuurlijk de BFG aka BIG FUCKING GUN waarmee je echte schade maakt bij de grote tegenstanders. Al deze wapens zijn weer te upgraden via runes en Challenges die elke leven hebben. Maak zoveel kills met je kettingzaag of dood zoveel tegenstanders door op exploderende tonnen te schieten et cetera. Daarnaast is ook je pak te upgraden met een soort van pure energie die je een verlenging geeft voor je health, armor of ammo capaciteiten. Ook kan je nog extra's voor je pak en wapens verdienen door Rune Challenges die steeds variëren van zoveel kills in een korte tijd maken met een bepaald wapen of heel snel springend Orbs pakken et cetera. Deze zijn vrij pittig om te doen, maar brengen ook een goede uitdaging die uiteindelijk wel erg goed beloond wordt.



Niet alleen de singleplayer is heerlijk oldskool, maar ook de multiplayer is weer van de oude school zoals je gewend bent van games uit de jaren 90. Je rent door prachtige claustrofobische omgevingen waarbij je redelijk struikelt over de power-ups, health en armor en ook hier gaat op dat het bloed- en bloedsnel is, waarbij je goed kan zien dat veel spelers een trage Call of Duty of Battlefield gewend zijn en snel ten onder gaan tegen gamers die dit tempo wel gewend zijn. Uiteraard moet je hier XP scoren en levelen om de nodige wapens, semi perks en armor voor je karakter vrij te spelen. Het is vrij rechttoe rechtaan met de bekende spelmodi als Death Match, Domination, Warpat of Freeze Tag en als je goed bent kan veranderen in een demoon om je tegenstanders te slopen, wat overigens heel erg leuk is. Ik kan wat dat betreft vrij makkelijk zijn over de multiplayer, het is rechttoe rechtaan, bloedsnel en zoals vroegah. Wat wil je nog meer?

Nou... een beetje gamer wilt natuurlijk zijn eigen mappen maken en dat kan je doen met de SnapMap mode. Hier kan je met hele simpele tools in een korte tijd je eigen mappen bouwen en volstouwen met demonen en gear, maar dit is uiteraard wel met de nodige beperkingen, waarbij je bijvoorbeeld niet een hele rij met honderden demonen in groot en klein in een gangetje kunt proppen. Daarnaast wordt ook alles heel erg netjes op een simpele en duidelijke manier aan je uitgelegd. Hoewel deze wel erg traag inladen, en dat is ook het geval met de singleplayer, waarbij je erg vaak doodgaat en opeens vrij lang moet wachten voor je weer verder gaat. Het is niet extreem lang, maar net genoeg om te irriteren en ik hoop dan ook dat dit wel gefixed gaat worden in de toekomst met een update.

Zo, nu de gameplay is besproken is het tijd om te vertellen hoe godgruwelijk mooi deze game dankzij de id Tech 6-engine wel niet is en dat er vele vijanden op je scherm shit op je afvuren en er geen hapering of slowdown was te bekennen, iets wat heel erg knap is aangezien de meest grote triple a titels hier wel last van hebben. Maar goed, dit is Id Software en deze heren lopen letterlijk sinds het begin van dit genre mee en weten in het algemeen wel zeer goed waar ze mee bezig zijn. Naast de prachtige beeld- en lichteffecten, is er ook nog geluid. Deze komt echt goed tot zijn recht met een juist surround (head)set, maar weet ook over de standaard speakers van je HDTV indrukwekkend over te komen. Het gesis van de demonen, de dikke bass van de wapens of explosies en natuurlijk de trashmetal die hier en daar opspeelt als het goed los gaat. Alles komt met een bak ongelofelijk vette sound op je af.