De eerste Homefront-titel, die alweer vijf jaar geleden verscheen, werd matig ontvangen en zat vol met glitches en bugs, maar was toch zeer geliefd bij een kleine groep gamers omdat het voor de verandering eens wat anders was en je à la de film Red Dawn (1984) in verzet kwam tegen een buitenlandse bezetter. Kaos Studio kreeg een harde klap door de tegenvallende cijfers en trok het inmiddels ook overleden THQ de stekker uit deze developer die al eerder met Frontlines: Fuel of War blunderde en is het nu de beurt aan Dambuster Studios om de spreekwoordelijke fakkel door te geven. Tegen de tijd dat ik Homefront: The Revolution in mijn brievenbus had, wist ik al door recensies van andere websites dat deze game slecht zou zijn en was het voor mij de grote vraag is het echt zo erg? Of deze game echt je geld waard is, zal ik je vertellen in de mijn recensie hieronder, die aan de hand van de Xbox One-versie is geschreven.

Homefront: The Revolution begint eigenlijk in een alternatieve wereld waar het Noord-Koreaanse bedrijf APEX Corporation onder leiding van de charismatische Joe Tae-Se het grootste techbedrijf op aarde is geworden dankzij consumentenelektronica als telefoons en tablets. Alleen houdt het daar niet op en is dit bedrijf actief op alle gebieden dus ook op de wapenmarkt en vinden hun hightech spullen gretig aftrek bij de Amerikanen die na vele oorlogen in het Midden-Oosten nu schulden hebben bij APEX en niet doorhebben dat deze ook nog eens een achterdeurtje hebben ingebouwd in alles wat ze het Amerikaanse leger verkochten en in 2025 gewoon letterlijk de stekker eruit trekken en de US in één keer verlamd en grijpt APEX zijn kans om de boel over te nemen en zogenaamd ook humanitaire hulp te bieden nu de hele economie op zijn gat ligt. Geheel volgens Noord-Koreaanse traditie wordt het volk met harde en bloederige hand onderdrukt en duurt het niet lang voor de mensen gewapend in verzet komen en met guerrillatactieken en urban warfare toeslaan op de bezetter die hierdoor zijn ijzeren grip op de bevolking begint te verliezen.

Dan in 2029 begint het spel voor ons gamers echt en zie je hoe jij Ethan Brady (net nieuw aangekomen in Philadelphia) samen met enkele andere verzetsstrijders wachten op Benjamin Walker, de grote rebel die hoog op het verlanglijstje van de KPA (Korean Peoples Army) staat. Uiteraard gaat er van alles mis en arriveert de KPA voor Benjamin en worden jij en je medestrijders opgepakt en gemarteld, maar dan is er Benjamin die jou bevrijdt en zelf gewond raakt en je vervolgens op pad stuurt om contact te maken met andere verzetsleden, wat niet lukt, en als je net terugkomt bij de safehouse zie je dat de KPA Walker inladen en sta je er alleen voor in een verpauperde stad met een buitenlandse agressor. Het duurt niet lang voordat Ethan het verzet weet te vinden die hem ervan verdenken een spion te zijn, maar in no-time van mening veranderen en je welkom heten, want jij mag namelijk een hoop klusjes voor ze gaan opknappen en zo begint aan een verhaal die uiteraard de nodige plotveranderingen heeft en je beland in een hele smerige oorlog.



Tot zover het verhaal dat in theorie best goed klink, maar net als met porno moet je het niet van het verhaal hebben, maar van de keiharde actie. Als je met Homefront: The Revolution begint is het ook aan de bodem van de ladder van het verzet, want niks geen hightech militaire wapens, je krijgt een afgeragt pistool die je kan ombouwen naar soort van MP7-achtige submachine gun die een ander kaliber munitie verschiet en beiden vuurwapens zijn uit te breiden met de nodige add-ons als geluidsdempers en een kijkertje. De manier waarop je dit doet, is overigens 1:1 van Crysis (niet vreemd omdat dit spel draait op CryEngine) overgenomen en krijg je het wapen schuin in beeld te zien en kan je shit aanpassen naar je speelstijl of situatie. Maar voor alle leuke extra's en gear zoals kogelwerende vesten en andere wapens moet je natuurlijk wel geld hebben en zal je niet alleen gedode KPA moeten plunderen maar ook spullen als computers of andere oude meuk om grondstoffen te verkopen voor cash, want in het verzet zitten is geen gratis rit. Opvallend is dat het craften en verzamelen van spullen precies zo in zijn werk gaat als met de Dead Island-games en dat is niet het enige bekende dat in de mix is gegooid, want ook de semi open wereld die is opgedeeld in zones hebben weer allemaal hun stronghold die bevrijd moeten worden en dat is nou precies wat we al sinds jaar en dag doen in de Far Cry-games van Ubisoft.

Waar het op neerkomt in de game is dus bevrijden van strongholds, zorgen dat het verzet groeit door Hearts and Minds te winnen; oftewel zorgen dat de bevolking vertrouwen krijg om gewapend op te staan tegen zijn bezetter en voer jij de nodige gewapende acties uit met een steeds groter wordend arsenaal aan vuurwapens en zelfs kruisbogen en vlammenwerpers. Uiteraard knutsel je met gevonden spullen nog de nodige brand- en pijpbommen in elkaar, want geen enkele urban warfare is compleet zonder deze explosieven. Het spelen verloopt moeizaam doordat er overal patrouilles zijn, drones en camera's hangen die je gezicht scannen en je in no-time als een malle door de straten rent waar de frisse prins van Bell Air ooit zijn ding deed. Je achtervolgers afschudden doe je door je te verstoppen in een portable wc of vuilcontainers en vervolgens kan je er weer tegenaan.



De manier hoe jij een missie uitspeelt is aan jou: wil je met een crossmotor door de stad racen? Geen probleem. Wil je guns blazing door de straten heen? Ook geen probleem. Wil je gewoon rustig lopen en alle surveillance ontwijken, dan is dit ook gewoon mogelijk. Net als de route die je wilt nemen naar je doel: dit kan allemaal op verschillende manieren en naar eigen inzicht, want de game laat je hier gelukkig vrij in je doen en laten. Het is alleen jammer dat de game zo verrot is met spelen. Zo zijn er continue kleine freezes, loopt je karakter totaal vast (en diverse keren laatste checkpoint moest inladen) en was het zo erg dat ik een volledige vastloper kreeg en een hard reset moest doen en dat is echt fookin' irritant. Daarnaast begint het spel ook vrij snel erg saai te worden, het verhaal is niet echt pakkend en de AI van je medekarakters zijn ook niet altijd om over naar huis te schrijven, waardoor het na verloop van tijd meh begint aan te voelen.

Ondanks alle problemen heeft Homefront een ietwat aparte grafische look die wat weg heeft van Half-Life. Het is niet fotorealistisch en ook niet te onrealistisch en speelt leuk met lichteffecten in het donker, want deze titel heeft ook nog een dag- en nachtcyclus voor je. Het geluid is met een juiste surround setup helemaal vol met stedelijke geluiden om je heen en heel agressief als je in een vuurgevecht komt of als er explosieven afgaan. En dat is eigenlijk ook het enige waar dit spel mee uitblinkt. Oja, en dan is er nog de multiplayer die eigenlijk een vier player co-op mode is, waar je met vrienden of vreemden missies speelt en met de laatstgenoemde raad je het al: iedereen rent door elkaar en gaat voor de kills om zo in-game geld te verdienen en hiermee is de balans ver te zoeken en wederom een gemiste kans.