Review: Mighty No. 9

RDJ134 9 augustus 2016 om 02:16 uur

Een kleine drie jaar geleden was er even een behoorlijke buzz toen bekend werd dat Kenji Inafune een Kickstarter was begonnen voor zijn nieuwste game Mighty No. 9, die de geestelijke opvolger moest worden van de door Capcom verwaarloosde Mega Man-franchise. Kenji is één van de bedenkers van deze retrogametitels die legendarisch zijn door hun diversiteit, originaliteit en vooral omdat ze soms heel erg moeilijk waren. Het geld kwam ook al snel in no-time binnen en werd er nog wat extra geld gevraagd om deze titel uit te brengen op serieus alle platformen en handhelds. Ook dat leek geen probleem te zijn en toen begon het wachten op de release die keer op keer werd verschoven en begon te lijden tot grote irritaties bij de mensen die geld hadden gegeven en gamers die deze gehypte titel graag wilde spelen. De game is nu al een maandje uit en nu zal je denken waarom deze late recensie? Nou, dit kwam door een niet werkende downloadcode en is Deep Silver zo vriendelijk geweest om mij een fysiek exemplaar toe te sturen en daarvan heb ik de onderstaande recensie kunnen schrijven.



Mighty No. 9 is een side scolling platform action shooter zoals je ze vroegâh op de NES en de Super Nintendo zag. Het is van punt A naar punt B lopen en schieten op alles wat op je afkomt en aan het einde van elke level een eindbaas verslaan. Simpele gameplay die voor de oude Mega Man-titels nog steeds een uitdaging en een must play is, helaas kan ik dit niet zeggen van Mighty No. 9 die zijn best doet dit te imiteren en hier half in slaagt. Om te beginnen het verhaal dat nogal meh is. Je speelt met Beck een Android/Robot die nummer 9 is uit de serie van Mighty Numbers, wanneer een computervirus toeslaat veranderen alle robots in deze wereld in dodelijke moordmachines die in opdracht van een villain toeslaan, en is het aan jou om dit tegen te houden. Nu hoef je bij dit soort games geen diepgaande Oscarwinnende verhaallijnen te verwachten, want je hebt als gamer nu eenmaal een excuus nodig om de acht levels in een regenachtige middag uit te spelen.

Het spelen van het spel is vrij simpel en standaard. Je kan springen, schieten en ook dashen. Dat betekend met een bloedgang vooruitgaan, wat weer hier en daar heel erg handig kan zijn om vijanden uit te schakelen en zo verzamel je ook zo nu en dan punten, en daarmee kan je weer je leven opvullen en krijg je ook tijdens het spelen tijdelijke buffs die je sterker en sneller maken, maar de manier hoe dit gebracht wordt is vrij rommelig te noemen want dat moet je maar zelf uitzoeken of ik moet echt iets gemist hebben. Dit is wat de game redelijk kenmerkt: het is allemaal wat rommelig en niet helemaal lekker uitgewerkt en dat is heel erg jammer als je nagaat dat het woord Mega Man erg veel viel met de Kickstarter, waarbij overigens mooiere beelden getoond werden dan wat we als gamers uiteindelijk op ons scherm hebben gekregen.





Op het grafische vlak blinkt Mighty No. 9 ook niet echt uit, want het ziet er nogal... glad en kaal uit alsof het gaat om een Mobile game. Het ziet er allemaal wel slick en gekleurd uit, maar dat is niet zo vreemd aangezien de game op elke oude en nieuwe console, Windows, Mac, Linux en zelfs bijna alle handhelds is verschenen. Op zich zou dit geen probleem moeten zijn en de systemen die het aan kunnen toch wel wat meer details mogen hebben, want zoals ik al eerder zei: tijdens de Kickstarter-video kregen we duidelijk mooiere beelden te zien en als dit dan niet op mijn scherm te zien is, dan voel ik mij toch wel een beetje in de maling genomen. Bovendien was er nog een afknapper, namelijk dat de gezichten in de game geen bewegende monden hebben en dus doodstaar hebben met tenenkrommende dialogen eronder. Wat voor mij ook gelijk de reden was om de game-audio om te zetten naar Japans wat gelijk een stuk stoerder klinkt.

Tot zo ver alles wat niet werkt, maar wat werkt er dan eigenlijk wel aan deze game als je door alle minpunten heen prikt. Als je de hele Mega Man mindstate uitzet en op een andere manier kijkt naar deze titel is het een matige maar toch wel erg vermakelijke platformtitel, die als je er wat tijd in stopt best leuk kan zijn en zelfs voor herhaling vatbaar is. Het voelt voor mij als retrogamer heel erg vertrouwd aan en is het bij vlagen zelfs uitdagend te noemen, zeker doordat je de wapens van verslagen eindbazen kan gebruiken en je soms goed moet opletten wat hun patroon is en de zwakke punten. Dit maakt het een leuke titel voor een regenachtige middag waarin je het uit kan spelen en denken fook die shit ik ga nog even verder. Maar alles bij elkaar opgeteld is het toch een middelmatige game die niet zijn beloftes heeft waar kunnen maken en dat is heel erg jammer, want dit project die zijn Kickstarter in no-time had, had hier een klassieker kunnen maken maar leveren nu een doorsnee arcadetitel af die het net niet heeft.


Reageer