De laatste keer dat ik een Power Unlimited kocht was niet om de fantastische recensies van het blad te lezen, maar de poster van de eerste BioShock-game die ik nog altijd in frame heb hangen. Want deze titel is een pure klassieker die mij met een samengeknepen anus op reis nam door een bizarre grimmige onderwaterwereld waar mensen genetisch waren aangepast en grote kerels in antieke duikpakken rondliepen te sjouwen met Little Sisters. Het verhaal en de sfeer waren simpelweg perfect te noemen en dat maakte dit spel zo legendarisch bij de pers en gamers. Drie jaar later kwam er een vervolg, die matig werd ontvangen, en verscheen er drie jaar gelden een nieuw verhaal in de franchise onder de titel BioShock: Infinite. Zoals het tegenwoordig gaat zijn deze drie games nu door de HD remastermachine getrokken en uitgebracht voor de PC, PlayStation 4 en de Xbox One als BioShock: The Collection. Of deze je vier tientjes waard zijn ga ik je vertellen in de onderstaande recensie.

Aangezien de drie BioShock-titels al een behoorlijke tijd uit zijn, neem ik aan dat je er al mee bekend bent. Ben je dit niet en is dit de eerste kennismaking met de franchise, geen nood ik zal niks spoilen omdat je deze titels eigenlijk met zo weinig mogelijke voorkennis moet spelen om vervolgens weggeblazen te worden door de gestoordheid en verhalen van deze franchise. Dus laten we beginnen bij het begin:

BioShock (2007)

Als deze game begint gaat het gelijk goed los; het vliegtuig waar je in zit stort neer in de Atlantische Oceaan en ben jij de enige die het overleeft. Nu is deze oceaan vrij groot, maar gelukkig is er een eiland in zicht met een grote vuurtoren erop die aan de binnenkant een behoorlijke art deco stijl heeft die zeer populair was in de jaren twintig en dertig. In deze vuurtoren is een lift die je karakter Jack mee neemt onderwater, waar een heuse stad met de naam Rapture is. Een plek waar ooit de slimste wetenschappers en andere belangrijke mensen heen kwamen om zichzelf letterlijk te verbeteren en die nu in verval is door een uitgebroken burgeroorlog en lopen hier vreemde moordlustige monsters rond die het op jou gemunt hebben. Maar gelukkig is er hulp van een zekere Atlas die je door de op instortende stad rondleid en is er een goedje die ADAM heet die je DNA kan aanpassen en je speciale krachten (die Plasmids heten) kan geven. Denk hierbij aan dingen verplaatsen zonder deze aan te raken of vuur en ijs die uit je handen komt en je zo tegenstanders creatief kan uitschakelen et cetera.

Ik zal je het verhaal verder besparen, want deze moet je echt beleven en meemaken, en ik kan vertellen dat deze een onwijs goede mindfuck is waarbij je alles denkt te weten en eigenlijk helemaal niks weet totdat je het einde meemaakt. Speaking of: deze titel heeft verschillende eindes die zich unlocken door de manier waarop jij tijdens het spel omgaat met de Little Sisters, dus heeft deze titel een behoorlijke replaywaarde.

BioShock 2 (2010)

Deze titel is een prequel op het eerste deel en speelt zich twee jaar voor de gebeurtenissen uit het origineel af. Hier speel je met een heel ander karakter, sterker, je speelt een Big Daddy die de naam Subject Delta heeft en een prototype is en geen willoze robot zoals de Big Daddy's die je kent uit het eerste deel. Deze Subject Delta wordt door een zekere Sofia Lamb (die de moeder van zijn Little Sister is) met een mindcontrol plasmid gedwongen om zichzelf door het hoofd te schieten, alleen overleeft hij dit en wordt hij negen jaar later wakker en is zoals je al zou verwachten behoorlijk pissed off en uit op wraak.
Daarbij wordt hij geholpen door hulp uit een onverwachte hoek en doet Sofia er alles aan om Subject Delta uit te schakelen en daarbij worden niet alleen de bekende Splicers en Big Sisters achter hem aan gezet, want er is een reden waarom hij precies nu is wakkergemaakt en de gebeurtenissen uit het verleden een reden hadden. Ook hier wil ik verder niks meer zeggen, omdat ook dit verhaal je een paar hele goede twists geeft. Net als met de eerste BioShock, heeft deze game meerdere endings die zich ontvouwen op jouw omgang met de Little Sisters.

BioShock Infinite (2013)

Deze derde titel in de franchise heeft weinig meer met de twee voorgaande delen te maken en speelt zich voor de verandering niet onder water af, maar in een vliegende stad die de naam Columbia heeft, maar wel geheel volgens traditie begint de game bij een vuurtoren (leer je les hier: vermijd vuurtorens) die de opstap is naar deze stad in de wolken die niet alleen een hemelse vibe heeft, maar ook nog eens op en top Amerikaans is en dat zal je weten ook. De straten zijn schoon de mensen zijn blij en het is een feestdag die je meesleept naar een kermis waar je gezellig een balletje mag gaan gooien naar wat zich achter een gordijn bevind en dat zijn een blanke en negroïde persoon, want dit is Amerikaans en dan mag een goede dosis racisme tegen de donkere medemens natuurlijk niet ontbreken (je begrijpt wel dat dit sarcasme is?)... Uiteraard weigerde ik te gooien op het stelletje en bekogelde de spreker, die gelijk de politie achter mij aanstuurde en ik moest vechten voor mijn leven.

Het karakter Booker DeWitt is trouwens niet per toeval in Columbia gekomen, want hij heeft een missie en dat is het vinden van een meisje die Elizabeth heet en een speciale rol heeft in het verhaal dat ik je niet ga vertellen. Want ook hier geldt weer: hoe minder je weet, hoe meer je er in op kan gaan en dat is dan ook wat ik je kan aanraden. Mijn volledige recensie van BioShock Infinite kan je overigens hier lezen.



Zo, dat waren de beschrijvingen van de drie titels die ook nog eens allemaal komen met hun DLC die weer nieuwe verhalen en gameplay hebben. Maar goed, BioShock: The Collection biedt je de drie titels in een nieuw grafisch jasje die er erg prachtig mooi uit zien. Want alle originele titels heb ik uiteraard al gespeeld en in mijn bezit voor de Xbox 360 en deze waren toentertijd al behoorlijk mooi om te zien. De drie games zien er nu uiteraard mooier uit dan tevoren en was het vooral de eerste BioShock-titel die er voor mij helemaal uitsprong, Voor het eerst zijn er veel meer details als betere belichtingen, stof en vuurdeeltjes en zelfs meer beesten en aangekoekte troep op de ramen en de loopbuizen van de Rapture te zien en dat voelde eerlijk gezegd verdomd goed aan en oogde heerlijk. Ook BioShock 2 ziet er goed uit en Infinite was al prachtig mooi en nu weer net even scherper en vloeiender en dat is toch iets wat je wilt als je een HD remakecollectie in huis haalt.

De gameplay daarentegen kan voor de eerste twee delen iets verouderd aanvoelen voor de mensen die deze games nu voor het eerst spelen, maar als je de games al eerder hebt gespeeld weet je dat dit iets logger en anders aanvoelt dan de FPS-games van tegenwoordig. Hoewel BioShock niet een 100% traditionele shooter is, maar meer een first person horrorsurvival (eerste twee delen) met shooter- en RPG-elementen. Dat is wat deze franchise nu zo uniek en zeer geliefd maakt. Maar... er is altijd een maar, ik kan niet negeren dat ik enkele rare dingen tegenkwam als textures die niet gelijk werden geladen en framedrops. Je zou toch zeggen dat een remaster van deze klasse toch wel zijn zaakjes in orde zou hebben. Voor de duidelijkheid: deze minpuntjes gebeuren zo nu en dan en zal voor de meeste mensen geen probleem zijn, voor een gamer als ikzelf een kleine irritatie, omdat dit anno 2016 toch niet meer zou mogen.

Naast de drie games heeft de game ook nog wat extra's in de vorm van Museum of Orphaned Concepts waar je alle concepts die de games niet gehaald hebben op je gemak kan gaan bekijken. Ook zijn er in de Rapture filmrollen te vinden die je weer toegang geven tot video-interviews met Ken Levine en Shawn Robertson die vertellen over hoe deze serie tot stand is gekomen en hun motivatie voor bepaalde situaties. Wat ik persoonlijk een erg leuke extra vind, waar je ook nog eens je best voor moet doen. Ook de gehate multiplayer uit BioShock 2 is er uit gehaald en daar zullen veel mensen blij om zijn.