Review: South Park: The Fractured But Whole

RDJ134 24 oktober 2017 om 00:50 uur

Als sinds de eerste aflevering van South Park: was ik een groot fan van de totaal gestoorde franchise met vier grofgebekte kinderen in de hoofdrol. Want toen deze tv-serie eind jaren negentig verscheen was het voor zijn tijd zeer controversieel en spraakmakend. Wat niemand toen verwachte was dat South Park: meer dan twintig jaar later pure popculture is geworden en nog steeds zo nu en dan mensen en beroemdheden op de kast weet te jagen. Vanaf het begin was er een shitload aan merchandise en uiteraard ook de nodige videogames. Sterker, mijn eerste multiplayer game die ik ooit speelde was de PC-versie (die zo buggy als de pest was) van South Park: uit 1998 en ik kon het niet geloven de andere karakters echte mensen waren. Maar goed, we zijn nu zeventien jaar en meerdere games verder en is South Park: The Fractured But Whole verkrijgbaar voor de PC en de bekende consoles. Ubisoft was zo vriendelijk om mij de Xbox One-versie toe te sturen en daarmee heb ik de onderstaande recensie kunnen schrijven.



Als de game begint vallen we gelijk in de gebeurtenissen van South Park: The Stick of Truth die alweer drie jaar geleden verscheen, maar geen nood als je net als ik deze niet gespeeld hebt, want het loopt prima door. Anyway, er verdwijnen katten in South Park en er wordt door een onbekend persoon bij mensen voor de deur gescheten iets wat de aandacht van The Coon (Cartman) trekt die nu geen zin meer heeft in een Game of Thrones fantasiegameplay, maar met de beloning van de verdwenen kat Scrambles een eigen superhelden franchise wilt opstarten. De vaste fans van de tv-serie South Park hebben al eerder met de Coon and Friends kennis kunnen maken en de vierde aflevering van het 21e seizoen was al een set-up naar deze game en konden we zien dat de Goon zijn eigen Netflix-serie en -fims wilde maken en dat Butters (Professor Chaos) hier met zijn Freedom Pals (eigenlijk is Cartman zijn groep Marvel en Butters met zijn aanhang DC Comics) een stokje voor staken.

Anyway The Coon weet zijn vrienden te overtuigen dat hij nu door de tijd is gereisd (lees: hij heeft zich gewoon omgekleed) om Scrambles te gaan redden, en is het fantasy gegeven uit het vorige deel overboord en ben je de new kid aka douchebag aka buthole die nu niet langer koning is en opzoek gaat naar een nieuwe uitdaging in de vorm van Coon and Friends. Uiteraard stribbelt The Coon wat tegen maar verzint een tragisch achtergrondverhaal en is het aan jou om te kiezen uit één van de drie klasse: Brutalist, Blaster en Speedster, maar geen nood er komen later meerdere klasse vrij en dit is het begin. Elke klasse heeft zijn voor- en nadelen, want vergeet niet dat dit een RPG-game is. Om er bij te horen moeten Coon and Friends meer volgers hebben op Coonstagram (yep, dat is een diss naar Instagram) en moet je op pad om selfies te maken met de bewoners van South Park.

Dit is het begin van een lang en leuk avontuur waarbij je veel bekende en een aantal nieuwe karakters uit de South Park tv-serie voorbij ziet komen en uiteraard voor de echte fans een feest van herkenning is, en vol met easter eggs zit zoals Mr. Hankey the Christmas Poo en Chinpokomon om er een paar te noemen.



Zoals ik al eerder zei is South Park: The Fractured But Whole een luchtige RPG-titel waarbij je net als alle andere games in dit genre XP moet verzamelen door opdrachten en side quests te volbrengen en je omgeving te verkennen voor loot, die je kan craften in handige items of nieuwere outfits. Want loot is er overal, je kijkt in kastjes, slaat dozen en kratten kapot en zo kan je jouw karakter verder uitbouwen. Uiteraard moet er ook geknokt worden en dat wordt gedaan door oldskool turn based battles waarbij jij en je tegenstander(s) op een grid staan en ieder om de beurt een aanval doet. Dit is niet zo heel erg moeilijk en is het een kwestie van goed opletten en je attack timen.

Dit is waar ook een minpuntje komt kijken. In het begin is alles leuk en nieuw, ook de attack filmpjes, maar als je goed lang doorspeelt begint de herhaling toe te slaan. Want eigenlijk doe je keer op keer hetzelfde en dat kan in een lange sessie tot kleine irritatie lijden. Maar goed, als je hier doorheen prikt is het zeker geen slechte game en zelfs behoorlijk vermakelijk te noemen. Ik heb trouwens ook een paar keer echt hard moeten lachen om de platte en vooral lekkere grove humor van het spel die je echt het idee geeft dat je in een interactieve aflevering van de tv-serie zit, want het ziet er echt ongelofelijk mooi uit en hebben alle karakters dezelfde stemmen als in de tv-show.


Reageer