Review: Tron Legacy

RDJ134 28 januari 2011 om 00:28 uur

Negenentwintig jaar geleden konden we zien hoe de computerhacker Kevin Flynn probeerde zijn voormalige werkgever ENCOM te hacken, maar steeds werd buitengesloten door een programma met de naam Master Control Program (MCP). De reden waarom Flynn in de servers van ENCOM wilde komen was om te bewijzen dat de CEO Ed Dillinger (gespeeld door David Warner) de door hem ontworpen videogames had gestolen en daardoor snel promotie maakte en stinkend rijk werd. Wat hij niet kon voorspellen was dat de AI van het Master Control Program ondertussen zo slim was geworden dat het plannen kreeg om de wereld te veroveren vanuit cyberspace.



Nadat zijn oud collega en ex-vriendin Alan Bradley (Bruce Boxleitner) en Lora Baines (Cindy Morgan) die nu een stelletje zijn hem waarschuwen dat ENCOM en MCP er alles aan doen om hem te proberen te betrappen, praat juist Flynn beiden om en nemen ze hem mee naar de terminals bij ENCOM om vanuit daar het bewijs te zoeken en het beveiligingsprogramma Tron (geschreven door Alan) te activeren. Deze zit goed verstopt in The Grid, een virtuele wereld waar computerprogramma's er uitzien als mensen en gedwongen worden om tegen elkaar te gamen tot de dood er op volgt. Als Flyn letterlijk in deze mainframe terecht komt (als User) zal hij er alles aan moeten doen om er ook weer uit te komen en er samen met Tron voor te zorgen dat het Master Control Program (MCP) gestopt wordt.

De film was toen het uitkwam baanbrekend door het gebruik van computereffecten en animaties, maar was helaas niet echt een mega groot succes in de bioscopen. Alleen onder een grote groep hardcore sciencefiction fans werd het een cultfilm en werd de gelijknamige videogame die toen uitkwam een ongekend groot commercieel succes. In de komende dertig jaar volgden er nog meer videogames waarvan Tron: Evolution de laatste is uit een lange reeks. Maar goed, deze film heeft een grote invloed op mijn leven gehad en heeft me de geek/nerd/film fan gemaakt die ik vandaag de dag ben. Daarom zat ik afgelopen donderdag ook bij de eerste voorstelling van Tron: Legacy (3D en Imax versie) in een bijna volledige lege zaal.



Tron: Legacy (2010) pakt de draad op enkele jaren na het eerste deel en zien we dat Flynn nu vader is van een zoon die de naam Sam heeft en dat zijn vrouw is overleden. Op een dag vertrekt hij naar zijn oude arcadehal waar hij een lab heeft en claimt een wonder te hebben ontdekt en dan wordt het stil. Flynn verdwijnt letterlijk van de aardbodem en staan ENCOM en Sam er beiden alleen voor, de laatstgenoemde is net als zijn vader een genie met computers maar verscheurd door eenzaamheid en woede omdat Flynn hem verlaten heeft. Dan op een dag krijgt Alan Bradley op zijn pieper een bericht van Flynns arcadehal, alleen is het nummer al meer dan twintig jaar geleden afgesloten. Wanneer Sam daar aankomt om de boel te onderzoeken en de stroom aanzet is het weer even alsof de jaren tachtig herleven, want niet alleen alle aanwezige arcadekasten starten op (waarbij de echte liefhebbers gelijk de geluiden van Dig Dug, Pacman, Galaga en anderen herkennen), maar ook de muziek van Journey (Only Solutions) en Eurythmics (Sweet Dreams) beukt uit de speakers.

Na het ontdekken van zijn vaders geheime lab lijkt de geschiedenis zich te herhalen en komt Sam terecht in The Grid. Deze is helaas niet zo mooi als in de verhalen die Flynn hem als klein jochie vertelde want hij wordt al snel opgepakt en gedwongen om tegen programma's te vechten, waarbij het beroemde lighdisc duel uit het origineel nog eens even dunnetjes wordt overgedaan, onder het toezicht van een mysterieus programma. Deze blijkt Clu te heten en is een programma dat Flynn niet alleen zelf heeft geschreven maar ook zijn evenbeeld en de opdracht heeft gegeven om de Grid in een perfect paradijs te veranderen. Helaas heeft Clu er een handje van om alles wat niet perfect is te purgen aka te vermoorden, en ook Sam is zijn leven dus niet meer zeker. Na wederom op herhalingsoefening te gaan met een new and improved light cycle race die het origineel en de latere videogames zo beroemd maakten te hebben overgedaan, wordt Sam gered door de prachtige Quorra (Olivia Wilde) die hem met zijn inmiddels voortvluchtige vader verenigd.



Om niet te veel van het plot te verraden kan ik je nog vertellen dan Sam en Flynn de kans hebben om via een zogenaamde IO (Input Output) Portal de Grid te verlaten, alleen wilt Clu deze mogelijk voor eigen gewin gebruiken. Hoe dit verder afloopt moet je zelf maar in de bioscoop gaan kijken, want dankzij Skywalker Sound en prachtige goed gebruikte 3D beelden is deze film voor de echte liefhebbers een pure nerdgasm te noemen.

Het is niet nodig dat je het origineel moet hebben gezien om deze prachtige film te kunnen volgen, maar dan zal je zeker een hele hoop inside jokes over het hoofd zien. Gelukkig was ik zo slim om een dag voor mijn bioscoopbezoek het origineel te kijken en daardoor valt op hoeveel Sam op zijn vader lijkt en dan bedoel ik niet alleen qua uiterlijk. Zo maakt Sam dezelfde grap over een grote stalen deur die bij ENCOM opengaat, net als dat zijn vader in het eerste deel deed of die scène waarin ze beiden een zwart shirt aantrekken terwijl ze in gesprek zijn met iemand anders. Dit zijn allemaal hele kleine details die voor de fans van de 1982 versie een feest van herkenning zijn. Want deze hebben uiteraard net als ik de afgelopen maanden de korte comic serie (ik zei je toch dat ik een nerd ben) gelezen en al kunnen zien hoe Clu, Tron en Flynn probeerden een digitaal paradijs van de Grid te maken nadat het Master Control Program was verslagen. Net als de game Tron Evolution ons ook nog enkele kleine hints en plotlines voerde.



Wat ook cool was, is dat de zoon van Ed Dillinger een kleine rol heeft aan het begin van de film, hierbij maakt hij Sams hack op de ENCOM servers ongedaan. Deze keer overdrijft Hollywood niet heel erg met het hacken en kan je zien dat er gebruik van een Unix systeem wordt gemaakt. Maar het is niet het (door sommige journalisten die schijnbaar niet helemaal bekend met het Tron universum waren, bekritiseerde) verhaal van vader en zoon die de film draagt, maar de visuele en vooral erg donkere gritty pracht van The Grid waarbij soms hele felle rode, gele en blauwe kleuren letterlijk dankzij 3D techniek het beeld uitspringen. Het geluid is ongekend vet en niet voor niks genomineerd voor een Oscar, en ook de fantastisch soundtrack van Daft Punk draagt bij aan de ongekende sfeer.

Maar ook zijn er kleine minpuntjes aan de film, zo worden er een hoop dingen uit het origineel schaamteloos overgedaan maar dan net iets hipper en vooral met teveel Ramping (beeld vertragen en dan opeens weer versnellen). Wie goed nadenkt kan ook de religieuze ondertoon spotten, ik bedoel Flyyn is de schepper, Sam is de zoon en Quorra de heilige geest. Hier is niks mis mee (bij The Chronicles of Narnia serie ligt het er nog veel dikker op), maar geeft wel aan dat deze film dieper kan gaan dan je op het eerste gezicht denkt te zien. Tot slot wil ik nog zeggen dat Jeff Bridges zoals altijd weer vol passie speelt en als je hem een dialoog ziet hebben met zijn bijna dertig jaar (dankzij CGI) jongere evenbeeld Clu dan kan je toch echt spreken over iets episch waar fans nog lang op terug zullen kijken. Tron: Legacy draait nu in 2D en 3D Imax door het hele land.

Reageer