Zo nu en dan duikt er wel eens een game op die op papier veelbelovend is, maar dan belabberd wordt uitgewerkt. Zo'n titel is MindJack helaas ook, want deze third person shooter waarbij je het lichaam van je tegenstanders kan overnemen met je geest had heel verfrissend kunnen zijn. Maar voor we verder gaan met de vele mankementen, eerst een kleine introductie van de karakters en het verhaal, of beter gezegd welk verhaal?

MindJack speelt zich af in de nabije toekomst van 2031 waar overheden steeds meer corrupt geworden zijn en bedrijven feitelijk het land besturen. In deze deprimerende hightechwereld is het mensen gelukt om met nieuwe technologieën andere mensen hun geest en lichaam over te nemen oftewel het MindJacken (vandaar de titel). Hoe en waarom dit is zal je helaas nooit echt duidelijk worden. Maar goed, je speelt als Jim Corbijn, een agent van de Federal Intelligence Agency, die een eco-terroristte Rebecca Weiss moet achtervolgen. Wanneer hij dat doet loopt het totaal uit de hand vallen er doden en is Jim opeens een doelwit van zijn eigen organisatie en de politie. Hij en Rebecca doen er alles aan om te ontsnappen en de waarheid boven tafel te krijgen. Verhaaltechnisch geen Oscar-materiaal, maar het is een videogame en niet iets wat we nog nooit eerder hebben gehoord of gezien.

Wat je vervolgens gaat doen is je een weg vechten door vele waves van vijanden die op je af komen met zo nu en dan een eindbaas. De besturing van MindJack is standaard en zoals bij de meeste third person shooters bestaat het uit rennen, schieten en cover zoeken. Maar als je beiden thumbsticks indrukt verlaat je geest je lichaam (halleluja) en neemt de AI het even van je over en kan je in theorie mensen en machines hacken en overnemen. Klinkt leuk op papier, maar werkt in de praktijk maar matig, sterker ik heb tijdens het spelen er amper tot geen gebruik van gemaakt. Waar ik wel gebruik van maakte was de Mind Slave-optie, dat is wanneer een tegenstander gewond en down is je hem door middel van één druk op de knop voor jou kan laten vechten. Dit is weer een leuk element van de game, want je kan dit zelfs doen met meerderen tegenstanders en deze zo het vuile werk voor je laten opknappen.



Waar ik minder over ben te spreken zijn de vele vage dingen die MindJack je te bieden heeft tijdens de non-stop shootouts in standaard clichéomgevingen. Zo zal het laadscherm je beste vriend worden, want deze zal je echt tot vervelens toe gaan zien. De AI (ook die van Rebecca) is belabberd en zeer vaak voorspelbaar in zijn toekomstige bewegingen. Maar waar ik me toch wel het meeste aan stoorde waren de checkpoints die totaal onlogisch geplaatst zijn, en je na het doodgaan soms een behoorlijk stuk overnieuw mag gaan spelen. Dit is simpelweg heel erg frustrerend en krijg je zo nu en dan gewoon zin om even je controller vliegles door de kamer te willen geven. Maar het meest vreemde is in mijn ogen toch wel dat je wapens verdwijnen na het uitspelen van een level, en je hierna in een nieuwe ruimte begint met een standaard pistool. Nu kan je al snel weer een shotgun, assault rifle of submachine gun et cetera oppakken, maar WTF? En dit is slechts een kleine greep uit de vele minpunten die MindJack je te bieden heeft.

Ook al is het geen topgame en speelt het matig weg, dan zou je toch nog hopen dat de grafische pracht het één ander door de vingers kan laten zien. Maar helaas is dit ook niet zo, want MindJack ziet er niet al te mooi uit. Zo zijn de omgevingen allemaal wel heel erg hoekig en kon ik niet om een paar weirde glitches heen. Een goed voorbeeld hiervan is dat vaak als je een granaat gooit deze nog in de lucht vliegt en je al een ontploffing op de grond ziet, en dat is op zijn zachtst gezegd behoorlijk slordig programmeerwerk te noemen. Ook het audiogedeelte is nogal matig, zo zijn de stemmen van de karakters emotie- en sfeerloos en klinken de wapens alsof ze van een standaard sample cd'tje zijn gehaald.



Er valt ook nog wel wat positiefs over MindJack te schrijven, want je krijgt als je de game opstart de vraag of je wel of niet mensen wilt toelaten. Zeg je hier ja op, dan kunnen andere gamers je joinen als co-op (de zogenaamde 'Blue en Red hacks') of als vijand. Vooral door het laatstgenoemde krijg je opeens een stuk meer en slimmere tegenstand. Vooral het joinen bij iemand anders zijn game is leuk om deze een beetje te gallen, want vaak heb je door de overmacht aan vijanden de keus om snel over te springen naar een ander lichaam. Je kan het zien als een ergernis of juist een uitdaging.