De DOOM-franchise gaat als sinds 1993 mee en heeft in de loop der tijd meerdere delen gehad die zijn verschenen op vele consoles, handhelds en zelfs door fans speelbaar gemaakt op rekenmachines. In 2016 verscheen er een nieuw deel van de game die eigenlijk een soort remake aka semi reboot was van het origineel en zoals je in mijn recensie kon lezen: Metal as Fuck was. Over een paar maanden kom het langverwachte vervolg hiervoor uit en daar haakte Bethesda heel handig op in door de eerste drie titels een re-release te geven. Deze waren ook zo vriendelijk om mij recensiecodes toe te sturen en kon ik hiermee aan de slag, want ik heb net als veel spelers grote nostalgie met deze games.
DOOM:
Normaal gesproken begin ik mijn recensies altijd met het beschrijven van het verhaal en de karakters. Maar voor deze franchise is het vrij makkelijk: je bent een eenmansleger die alles kapot schiet wat op zijn weg komt. Maar goed, ik zal je toch een beetje achtergrondinformatie geven over de lore van deze langlopende serie. De eerste DOOM-titel begint in 2019 (yep, je leest het goed) waar je kennismaakt met de naamloze marinier die werkt op een Mars-basis die beheerd wordt door Union Aerospace Corporation en niet, zoals je zou verwachten, Elon Musk. Op deze basis worden experimenten gedaan met teleportatie en zoals je al begrijpt, gaat dit volledig verkeerd en word er een poort naar de hel geopend, waar nu allerlei demonisch tuig uit komt en zelfs personeel hun lichamen overneemt.
De eerste game is rechttoe rechtaan en vecht je door de vier volgende chapters heen:
De chapters hebben allemaal hun eigen omgevingen van binnen tot buiten mappen. Waarbij niet alleen de tegenstanders veranderen, maar je ook een steeds groter wapenarsenaal verzameld waaronder de BFG 9000 en dat staat voor Big Fucking Gun. Het eerste wat ik kwijt wil, is dat de gameplay na alle jaren nog altijd solide is. Je begint met een pistool en een boksbeugel en schiet en vecht je door de levels heen terwijl je keycards zoekt en geheime gangen en deuren zoekt. Grafisch ziet de game er nog uit als 1993, oftewel heel erg blokkerig, maar dat is wat je wat je van tevoren al weet. Verder speelt het soepel en zonder problemen. Alleen mis ik wel een online multiplayer. Wel is het mogelijk om lokaal te spelen.
DOOM II: Hell on Earth was het langverwachte vervolg dat in 1994 uitkwam en eigenlijk een voorbeeld is van hoe een vervolg beter kan zijn dan het origineel. Want deze game speelt net even soepeler dan zijn voorganger en oogt net even iets beter (ondanks dat het uiteraard zo pixelig is als de neten) en zoals het gaat groter en uitgebreider dan het eerste deel. Want DOOM II pakt gelijk op na de gebeurtenissen van de vorige titel en zien we dat de Mars-basis is gered en de Space Marine nu terugkeert naar de aarde waar... miljarden mensen dood zijn en het hel-tuig de boel heeft overgenomen en de overlevenden van de aanval gevlucht zijn naar de ruimte, van waaruit aanvallen worden opgezet. Dus wordt het boots on the ground en wederom schieten op alles wat beweegt.
De gameplay van DOOM II is onveranderd en heeft een iets hoger tempo dan het origineel. Maar het is schieten op hordes aan tegenstanders die steeds groter worden en je tenslotte tegenover The Icon of Sin aka de eindbaas der eindbazen staat. Naast de ‘gewone' dertig levels, krijg je met deze re-release ook de latere add-on (wat nu DLC genoemd wordt) The Master Levels met 21 nieuwe maps er gewoon bij. Wat heel erg nice is. Persoonlijk is dit tweede deel mijn favoriet, want way back in de jaren 90 speelde ik dit op mijn Pentium 75 en was echt mind blown met de gameplay en gewelddadige gameplay. Om dit nu in 2019 te doen op een big ass HDTV is natuurlijk een nostalgietrip op en top.
DOOM II:
DOOM III kwam in 2004 uit en was de eerste reboot (de 2016-versie is de tweede) van de franchise en deze volgt in grote delen het verhaal van het eerste deel. Oftewel je bent een marinier in het jaar 2145 die op een Mars-basis is waar tijdens archeologische opgravingen objecten van een oude beschaving zijn gevonden en zoals je al verwacht de poort naar de hel openzet en de Mars-basis overloopt met demonen in alle vormen en maten, waarvan ik de spinachtige wezens echt haat, dat tikkende geluid van hun pootjes is stuff that nightmares are made of. Brrr, die dingen hoor ik gewoon tijdens het typen nu, want ik speel altijd met mijn Dolby Atmos-headset van Plantronics (recensie) en in het donker, dus je snapt wel dat ik helemaal paranoïde werd en simpelweg met angst zat te spelen.
Maar goed, de gameplay is net als bij de vorige delen precies hetzelfde: je loopt door de basis en daarbuiten om vervolgens keer op keer demonen tegen te komen die je naar het leven staan en die je met een groot arsenaal aan vuurwapens aan stukken knalt. Of beter met de kettingzaag bewerkt, want dat is nog altijd veel fun om te doen. In 2004 lagen dingen anders dan in 1994 toen de eerste DOOM uitkwam en was het mogelijk om meer NPC's en meer verhaal in het spel te stoppen en daardoor is dit toch wel het spreekwoordelijke kersje op de taart. Want wederom was het genieten, griezelen en frustratie als ik net even niet snel genoeg was met een zwerm demonen in alle vormen en gaten, of de gehate zaklamp die leeg is voor je er erg in hebt. Je zou toch verwachten dat anno 2145 de zaklamptechnologie een stuk hoger zou liggen met eindeloos energie, maar helaas is dit niet het geval.
Grafisch gezien ziet de game er behoorlijk 2004 uit, maar dat mocht voor mij de pret niet drukken aangezien het gaat om de fun en gameplay die nog altijd erg lekker is. Maar ook het geluid is goed, want je hebt surroundgeluid en zoals ik zei die spinnenwezens hun pootjes hoor je non-stop rondom je heen en dat is fookin' creepy om te ervaren. Oja, als je deze titel in huis haalt krijg je ook de eerder verschenen DLC erbij en zo kan je nog meer en langer op demonenjacht.
DOOM 3:
![SNESdrunk: Is Last Action Hero [SNES] Worth Playing Today?](../images/thumbnails/803.jpg)