De Doom videogame franchise gaat alweer sinds 1993 mee en is nog altijd even populair als dat de eerste titel uitkwam. Recent verscheen deel 1 tot en met 3 opnieuw voor de fans en daarvan kan je mijn recensie hier lezen. Deze games kwamen uit als een opwarmertje voor Doom: Eternal, die helaas naar 20 maart 2020 is verschoven. Normaal had de film Doom: Annihilation tussen deze releases willen inspelen voor de fans die helemaal op gaan in de hype. Deze film, die een DTV (Direct To Video) is, is heel erg slecht ontvangen. Maar ik ben nu eenmaal een sucker voor slechte films en keek dan ook erg uit naar deze sciencefiction horrorflick waarvan Universal zo vriendelijk was om mij een Blu-ray recensie-exemplaar toe te sturen en daarvan kan je nu mijn recensie hieronder lezen.

Het verhaal van deze film is net zo flinterdun met dezelfde diepgang als de videogames. Als de film begint zien we hoe de UAC (United Aerospace Corporation) op de Mars-maan Phobos op het punt staan om een experiment uit te voeren met teleportatie naar de aarde. Want er zijn portals gevonden waarvan er dus twee zijn en nu lijkt het er op dat Dr. Betruger (de gelijknamige villain uit Doom 3, die nu gespeeld wordt door Dominic Mafham) eindelijk deze portals aan de praat heeft gekregen en het te gaan testen met een echt mens, namelijk Doctor Barnes (Nathan Cooper). Deze bevind zicht op aarde, stapt door het portaal om aan te komen op Phobos en ondanks een kleine stroomfailure lijkt alles goed te zijn gegaan... Voor enkele seconden veranderd Barnes in een monster. Na dit falen besluit Betruger het incident in de doofpot te stoppen en nu persoonlijk door de portal te stappen, want de UAC wilt het project stoppen, maar deze keer gaat het goed fout en slaat alle stroom uit en blijft de portal open staan.

Gelukkig voor hen was er net toevallig een ruimteschip vol met mariniers onderweg die ook nog even een nieuwe wetenschapper bij zich heeft. Deze zijn er niet alleen voor de beveiliging, want soldaat Joan Dark (Amy Manson) heeft het verneukt (iets wat langzaam aan wordt uitgelegd) met een missie en is het hele team hiervoor gestraft met een tour op Phobos. Maar goed, het team kan geen contact krijgen met de basis en kunnen dus na landing niet de docking bay in en vinden met behulp van de nieuwe wetenschapper een nieuwe ingang en komen er al snel achter dat de Fusion Reactor uit is en er nog weinig zuurstof is en dat er iets goed mis is, aangezien ze niemand tegenkomen. Het duurt dan ook niet lang voordat ze tegen de eerste ‘zombies' aanlopen oftewel oud-medewerkers die bezeten zijn en sneuvelen de teamleden die geheel volgens horrorfilmtraditie zijn opgesplitst, en vinden ze nog wat overlevenden waaronder Dr. Betruger die toch weer terug op de basis is en je begrijpt wel dat deze niet meer zichzelf is.

Wat volgt is een race tegen de tijd in een maanbasis vol met zombies en demonen die jagen op de laatste mariniers en overlevenden. Hoe dit gaat verlopen mag je nu zelf gaan bekijken, want ook al is het vrij trashy deze film is puur b-movie goud oftewel zo slecht dat het weer fun is. Maar daar ga ik je nu alles over vertellen.




Pffff, laten we beginnen met het slechte, en dat is de gehele film die erg low budget is en zo erg dat zelfs de makers van het spel zich op 11 maart dit jaar distantiëren van deze ramp. Het verhaal is flinterdun en krijg je in het begin de mariniers in een sneltreinvaart te zien en eigenlijk weet je al dat dit puur kanonnenvlees is en boeien de karakters je amper tot niet. Want het draait in deze film allemaal om Joan Dark en niet zoals in de videogames The Doomguy aka Marine aka Doom Slayer. Op zich geen ramp, maar als je fan van de franchise bent verwacht je toch wel een opgebufte actieheld à la The Rock uit de Doom-film uit 2005, die overigens ook erg slecht was en echt schitterde door enkele seconden first person te gaan. Ook de zombies aka demonen in de film zien er low budget uit en hebben een blauw gezicht... Ja, blauw gezicht en de look van een Orc of een vampierenmasker uit de feestwinkel. De enige ‘sterkere' is de Imp (dat is die vuurballen gooit) en laten dat in de games nu zwakke tegenstanders zijn die je om kan hoesten.

Zo tot zover de meeste gal over wat er mis mee is, en wil ik het hebben over wat er nu wel zo cool is aan deze film. Namelijk om te beginnen: de sfeer die heel erg jaren tachtig of begin negentig voelt. De grote witte ruimtes, computers met blinkende lichten, maar ook de ruimte-effecten zijn praktisch gedaan en niet uit een computer getrokken. Iets wat je vaak op een slechte manier in low budget films (zoals Asylum voor SyFy) voorbij ziet komen. Ook de fanservice is groot in deze film en dit komt in de vorm van namen als: William J. Blazkowicz en Dr. John Carmack, en de eerste is van de Wolfenstein-games en Carmack is de oprichter van id Software die de Doom-franchise heeft bedacht. Ook een aantal iconische wapens (die er heel erg plastic uitzien) zitten in de film en daarbij moet je denken aan de Super Shotgun, kettingzaag en de BFG aka Big Fucking Gun. De laatstgenoemde is een crowd killer in de games, maar in de film is het een plasmawapen dat kleine ballen schiet... beetje teleurstelling. Wat ook erg cool is zijn de gekleurde keycards die ook in de games zitten. Wat overigens ook best wel netjes gedaan was, is als Joan in de hel aankomt die redelijk op die van de games lijkt, maar dan op een low budget, maar dan nog oogde dit gedeelte fijn.



De kwaliteit van de Blu-ray is eerlijk gezegd prima, aangezien het een low budget productie is, moet je geen überscherp en supergedetailleerd beeld verwachten. Maar het ziet er goed uit, en kleuren als lasers en vuur komen goed naar voren toe. Ook de shots van Mars en de taal op de portals zijn lekker felrood en dat komt goed tot zijn recht op elke moderne HDTV. Het geluid komt trouwens in het bekende 5.1 DTS-HD Master Audio dat zeker goed in orde is. De geluiden van en in het ruimteschip zijn atmosferisch en de vele keren dat vuurwapens worden gebruikt knalt lekker. Ook de geluiden in de hel zijn bombastisch en als de hele horde demonen loskomen hoor je het overal tekeer gaan. Ook de muziek klinkt goed door je tv-speakers of nog beter je surround (head)set, en dat is nu waar ik de videogamemuziek mis en dat is een bak elektronische trashmetal die zo bruut had kunnen en moeten zijn, want helaas zit dit er niet in met deze titel.