Een gloednieuwe film van Studio Ghibli, dat doet eierstokken klapperen. Voor wie niet bekend is met de studio zal ik het zo nog even toelichten. Die mensen kennen Disney waarschijnlijk weer wel, maar hoe Disney in het westen al jaren loopt aan te kloten met liefdeloze producten der wansmaak die mij aan m'n jeugd doen laten twijfelen (voel je niet op je tenen getrapt, ik overdrijf een beetje), is het in het oosten al sinds 1985 smullen van animefilms van grootmeester "Hayao Miyazaki". Voor deze laatste zeug uit de stal werd er echter een andere man op de voorgrond gezet. Hiromasa Yonebayashi is zijn naam, en "The Borrowers" is het resultaat.

Natuurlijk is dit niet de eerste de beste Japanse meneer, maar kent hij al een aardig rijke geschiedenis bij de studio. Zo zul je zijn naam zien verschijnen bij de Animation Department voor onder andere tijdloze pareltjes als Spirited Away en één van mijn favorieten: Ponyo! Met verder een enorm Ghibli-team achter zich is de kans dat het misgaat vrijwel uitgesloten. En dat vermoeden werd al spoedig bevestigd toen dit nieuwste pareltje begon te glimmen... en ik als een klein prinsesje begin te typen... glimmende parels? Move on!

Studio Ghibli is in 1985 opgericht na het succes van Miyazaki's Nausicaa of the Valley of the Wind (1984). De geschiedenis is rijk aan tijdloze meesterwerkjes, maar ook interessante samenzweringen zoals een overeenkomst met Disney om de films wereldwijd uit te brengen. De populariteit is echter vooral te vinden in Japan. Al won het enorm veel aandacht en respect met de eerder genoemde Spirited Away die wegliep met een Oscar voor beste animatiefilm. Mochten ze vaker verder kijken dan de beperkte creativiteit in het westen, dan zou Ghibli continue met de prijzen weglopen.

Na wat keiharde Wiki-feiten is het tijd voor de film zelf. Ik kwam er pas na de film achter dat dit gebaseerd is op een westers sprookje, geschreven door Mary Norton en zelfs al enkele malen verfilmd. In 1992 was het John Henderson die dit verhaal verfilmde en vijf jaar later was het aan Peter Hewitt om dit toffe verhaal opnieuw op film te toveren (hem ken je misschien wel van de real-life Garfield-verfilming; die maagkrampen na het zien van zo'n film vergeet je niet snel). Toch overheerst er hier een duidelijke vibe die voor mij al zo vertrouwd aanvoelt. Het is meteen weer dat warme, magische en oogverblindend mooie staaltje werk waar je automatisch van gaat houden.


Het verhaal gaat om een kleine familie, bestaande uit een vader, moeder en een dochter. Geen kleine familie, omdat ze geen twintig kinderen hebben, maar een kleine familie omdat ze niet veel groter zijn dan je pink. Deze 'kleine' mensen noemen zichzelf "borrowers", oftewel ze lenen spullen van de 'grote' mensen. Spulletjes die ze niet missen zoals een tissue of een suikerklontje. Het avontuur speelt zich af in de normale wereld, met normale mensen en normale emoties...en toch voelt het véél fantasierijker aan dan een vliegend huis aan ballonnen of een opruimrobotje. Schattig, grappig...maar vooral heel oprecht en subtiel.

Het weet zonder moeite je hart te stelen. In het kleine avontuur, gekenmerkt door een simpele structuur en veel verschillende emoties, zul je weinig hoogtepunten of geforceerde 'epicness' tegenkomen. Dat is een enorm pluspunt, want buiten seks om is klein wel degelijk vaak beter. Wat er wel op aan te merken valt is het gebrek aan echt memorabele scènes, of zelfs personages. Nu is Arrietty zelf erg tof en is de oma zeer grappig, maar je blijft niet achter met een figuur als Totoro of een meisje zoals Chihiro. Simpelweg omdat het toch een stuk bescheidener blijft, maar kan ik dat Yonebayashi aanrekenen? Niet echt.