Met Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi zijn we alweer aanbeland bij de vierde DBZ-fighinggame die je zowel qua graphics als qua verhaalvertelling het echte gevoel geeft. In Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi heb je zes spelmodi, genaamd story mode, hero mode, battle mode, world tournament mode, online battle mode en training mode. De enige echt belangrijke modi zijn story en hero mode.

In story mode speel je het verhaal van Dragon Ball Z vanaf Bardocks (Goku's vader) gevecht met Frieza tot aan het gevecht van Goku met Kid Buu. En het volgt ook nog een klein stuk van drie Dragon Ball Z-films en Dragon Ball GT en dat zijn de films The Return of Cooler, Broly the Legendary Super Saiyan en Fusion Reborn. Het stukje van Dragon Ball GT is het laatste stukje van de serie, namelijk het gevecht tegen Omega Shenron. Het leuke van de story mode is dat je door de Dragon Ball-wereld (zowel de aarde als Namek) vliegt om naar gevechten toe te gaan of om Dragon Balls te vinden. En dat de gevechten worden afgewisseld door cutscenes van de anime en door mini-games zoals het ontsnappen aan een pissed off Dodoria. De mini-games zijn niet echt uidagend; het zijn eigenlijk alleen maar aaneenschakelingen van quick time events, maar het is wel leuk om te doen en de afwisseling is gewoon welkom omdat het anders te veel herhaling wordt.

In hero mode speel je met je eigengemaakte personage. Je kan alleen een mannelijke Saiyan maken en dat is ook gelijk één van de mindere punten van deze game, want het had natuurlijk nog veel leuker geweest als je ook een Namek of een Majin kon maken. Je kan in het begin uit drie soorten kapsels kiezen en uit twee soorten kleding, maar gelukkig kan je het personage tussentijds aanpassen, dus als je een nieuw kledingstuk hebt gevonden, dan je die gewoon aantrekken. Je kan je huids- en haarkleur helemaal zelf kiezen en je kan ook je eigen stem kiezen en kiezen hoe die klinkt. Denk daarbij aan stem die heel erg moedig klinkt of heel erg cocky. Zo is mijn personage blauw met groen haar en heeft hij een cocky en evil voice. Als je eenmaal klaar bent met je personage ga je aan het verhaal beginnen. Het verhaal van de hero mode is totaal anders dan dat van de story mode en zijn eigenlijk alle gebeurtenissen van Dragon Ball Z die nooit gebeurd. Het verhaal is op zich goed bedacht, alleen door het ontbreken van cutscenes en mini-games en een narrator die klinkt alsof hij er totaal geen zin in heeft om de tekst op te lezen komt het toch niet goed uit de verf. En het skills grinden om sterker te worden helpt ook niet echt mee, omdat je eigenlijk telkens dezelfde gevechten aan het doen bent.



Hoewel Dragon Ball Z: Utimate Tenkaichi qua verhaal de enige Dragon Ball Z-game is die het verhaal echt bijna 100% naverteld, zijn de gevechten minder. Zo heb je maar twee verschillende aanvallen, een lichte en een zware aanval, en weliswaar heb je mêlee en ki blasts aanvallen, maar het is niet zoals bij de vorige games dat je met driehoekje een ki blast attack doet en met vierkantje een melee attack. Dit keer heb je twee verschillende ranges: een melee range en een blast range. In melee range kun je met vierkantje een lichte aanval en met driehoekje een zware aanval. In blast range doen de knoppen precies hetzelfde, alleen in plaats van een trap of een klap schiet je nu ki blasts. Doe je vier lichte aanvallen op rij, de enige combo in het spel, dan mag je kiezen hoe je deze combo voortzet: zwaar of licht. Het komt neer op een 50-50 kans, want je tegenstander krijgt dezelfde keuze voorgelegd om zich te beschermen. Kiest de tegenstander anders dan jij, dan sla je hem als een strandbal door de omgeving. De enige mogelijkheid om daaruit te ontsnappen, mocht het jou zelf overkomen, is door zo snel op vier knoppen tegelijk te rammen. Kies je wel dezelfde optie, dan loopt de aanvallende persoon een klein beetje schade op en moet hij opnieuw een combo van vier slagen opzetten.

Deze vaste volgorde zorgt dat er vrijwel geen tactiek of variatie bij het vechtsysteem komt kijken. Het is puur een herhaling van zetten tot er aan het einde nog één persoon overeind staat. Het gebruik van speciale aanvallen is zelfs ernstig beperkt. Je moet hiervoor een meter volladen die alleen door combinatieaanvallen wordt gevuld. De Ki-energiemeter, die je wel zelf kunt laden, dient slechts om een speciale aanval van de tegenstander te kunnen blokkeren of ontwijken. Het levert de enige diepere tactiek op: eerst de Ki-meter van de tegenstander leeg slaan, dan pas een speciale aanval inzetten.



De giant boss fights die in spel verwerkt zijn, zijn op zich heel simpel, maar kunnen ook heel frustrerend zijn. Omdat het je in het eerste gedeelte op tijd moet wegduiken voor de aanval van de tegenstander en soms gaat dat niet zoals jij dat wilt. Zodra je de aanval hebt ontweken, dan heb je een paar seconden de tijd om aan te vallen. Op een gegeven moment heb je de tegenstander zo erg verzwakt dat hij krachtigere aanvallen gaat doen. Dan begint een heel simpel quick time event spelletje, waarbij je alleen maar op bepaalde toetsen hoeft te drukken en als je dat goed doet is het gevecht zo voorbij.

Het gebied waar in je vecht is heel mooi tot leven gebracht en in principe kan je het helemaal naar de klote brengen. Jammer genoeg blijft het maar beperkt tot een aantal plekken die echt helemaal beschadigd kunnen raken en ook zo blijven tot het einde van het gevecht. Wat dan wel weer heel mooi is, is dat elke keer als je een kamehameha of een death ball afvuurt, de vernietiging van de arena er altijd episch uitziet en eigenlijk nooit echt gaat vervelen om er naar te kijken.

Het is natuurlijk altijd leuk om een spel met je vrienden te spelen. En hoewel het dat bij Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi ook het geval is, is het toch niet zo leuk als bij Dragon Ball: Raging Blast of laten we zeggen Tekken waarbij het meer om skills gaat dan om een 50-50 kans van krachtig combo's te kunnen plaatsen.