Review: Pontypool

TonyT 11 december 2011 om 03:29 uur

Zoals vele subgenres vallen de zombiefilms ook meer dan eens in de herhaling. Is het eigenlijk wel nodig om het concept te veranderen? Snelle zombies zijn al jarenlang een trend (nadat ze al decennia eerder werden geïntroduceerd door onder andere Umberto Lenzi met Nightmare City) en we zien ze zowel op een onmenselijke als menselijke manier, grappig of serieus... welke kanten kan het nog op?

Grant werkt bij een radiostation, dat uitzendt vanuit de kelder van een kerk in het kleine stadje Pontypool. Wat voor Grant begint als een saaie werkdag verandert in een ware nachtmerrie als Grant en zijn collega's vast komen te zitten. Ze komen erachter dat er een dodelijk virus heerst. Dit is de simpele set-up voor opnieuw een zombiefilm, althans... zo lijkt het.

Want waar vele recente films heel expliciet op bepaalde effecten jaagt, is het hier vooral suggestief... en dat is vrij opvallend. Het is een nieuwe benadering op een bekend virusthema. In 2009 was Carriers al bijna een schot in de roos door het niet op hersenloze actie te gooien, maar er voorzichtig en subtiel mee om te springen. Niet dat hersenloze actie een slecht iets is, maar afwisseling is goud waard.

Het bijzondere aan Pontypool is niet alleen dat het plaatsvindt op één en dezelfde locatie (eerste minuut daar gelaten), maar dat het nauwelijks iets laat zien van het eigenlijke kwaad wat buiten schuilt. Vrijwel alles is vocaal: radio, telefoon of lawaai van buiten maken duidelijk wat er aan de hand is. Een sterk gegeven, maar lastig om uit te voeren en daarmee het gewenste effect ermee op te roepen: spanning. Alle twijfels worden tijdens het eerste uur volledig van tafel geveegd.

Het doet een beetje denken aan klassiekers zoals Texas Chainsaw Massacre 2 en The Fog, beiden met (gedeeltelijk) dezelfde setting. Niet eens een cliché, maar wel een leuke overeenkomst. Zeker de mystiek van de tweede genoemde titel komt op eigen wijze terug nu. Het zal de klassieke horrorliefhebber goed doen om te zien dat er weer de tijd wordt genomen voor een degelijke opbouw en het creëren van spanning in de meest kleine momenten door middel van subtiele gebaren of opmerkingen. Meer is er niet nodig, zo blijkt.

Na een uur is het helaas een kwestie van raken of missen. Of ertussenin. Waarom? Omdat het een oorzaak geeft voor het ontstaan van de problemen waar zij zich van hebben afgesloten. Deze kan vrij ridicuul overkomen en daarmee een deel van de spanning teniet doen. Het is lastig om de film hierop af te rekenen, omdat het aan de andere kant wel de moeite neemt om het anders aan te pakken dan je zou verwachten. Toch zou een traditionele ontknoping, oorzaak of gevolg, echt niet hebben misstaan.


Reageer