Zeven uur. De wekker gaat. Het is... zaterdag. Zaterdag? Yup, zaterdag. Waarom zo vroeg op een zaterdag? Nou, dit is het weekend van de eerste F1-race in Melbou.. eh nee. Het is vandaag de eerste dag van Heroes made in Asia en Ik mag er voor Eigenwereld naartoe. Als pers. Samen met mijn zoontje. Nouja, zoontje... Hij is inmiddels alweer 13 (dat gaat snel!) dus eigenlijk is zoon meer op zijn plaats. Wij wonen in het zuiden en dan is het wel even reizen naar Utrecht, dus: vroeg op! Er reist niets zo fijn als de trein, dus een vriendin gevraagd ons even af te zetten op het station, en rond 9 uur zaten we in de dubbeldekker naar Utrecht.

Nu ben ik zelf een lichtbejaarde comicnerd die zijn verslaving startte om en nabij de tijd dat McFarlane zijn eerste Spider-Man tekende (299, ik heb hem nog) en ik heb een grote liefde voor het getekende verhaal, maar dat haalt het niet bij de liefde die mijn zoon heeft voor anime en manga. Voorbeeldje? Hij heeft alle afleveringen (1.126) in zes maanden gebinged en dat terwijl hij toen ook JoJo aan het kijken was. In de boekenkast heeft hij mijn liefde voor hardcover en speciale edities overgenomen en staan er collosal editions van Attack on Titan naast hardcovers van JojJ's en set boxen van Bleach en One Piece om ruimte te vechten. Met onze Luffy t-shirts aan en Strawhats op in de trein komen we anderhalf uur later aan in Utrecht.

Het station zoemt van opwinding. Uit mijn ooghoek zie ik enkele mensen in full odm-gear staan, elkaars pruik rechtzetten en nog een lijntje make-up en eyeliner aanbrengen. In de verte staat een als Ash verkleedde cosplayer naast een lifesize Pikachu. Ik glimlach. Als Limburgers houden we wel van verkleedpartijtjes. We hebben zelfs een heel feest dat we er aan wijden, maar ik moet bekennen, zelden zie ik mensen zoveel aandacht aan details besteden als deze cosplayers. Het klopt allemaal! In Limburg doen we dan, als we allemaal verkleed zijn, een optocht door de straten. Trots aan iedereen je “pekske” laten zien. Officieel is er geen optocht van het station naar de Jaarbeurs, maar als je niet beter zou weten... zou je het zomaar kunnen denken. Ik had snel even geteld, maar ben na 150 gestopt met tellen en maak een grove schatting. We lopen hier makkelijk met een man of 300 en dit is nog maar de weg naar het beursgebouw.

Mijn zoon heeft het naar zijn zin. Hij herkent de ene na de andere cosplayer. En als je denkt dat er alleen manga cosplayers rondlopen heb je het mis. Een heel team Avengers loopt voor ons en de Iron Man is van een ander niveau. Niet alleen werkt alles aan zijn pak; als het masker omhoog gaat lijkt de drager zelfs op Tony Stark. Wow! Een groepje vrienden heeft de nieuwe pakken van de Fantastic Four-film al nagemaakt en je kan aan alles zien dat hier uren werk en liefde in is gestoken. Respect!

Binnen in de beurs sluit iedereen aan in de rij om binnen te worden gelaten. Er hangt een vrolijke jolige sfeer. Mensen bewonderen elkaars creaties en complimenteren elkaar, gaan met elkaar op de foto en roepen dingen naar elkaar die zij volledig begrijpen. Simpelweg omdat ze met hun karakters te maken hebben, maar die soms aan mij voorbij schieten omdat je nu eenmaal niet alle anime kunt hebben gezien. Wachten in deze rij is voor niemand echt een straf!

Wij hoeven trouwens niet in die rij aan te sluiten, want om even geheel open en transparant te zijn: mijn zoon en ik mochten als pers naar binnen. Voor mij niets nieuws, maar voor mijn zoon de eerste keer. Altijd leuk om eens te zien wat pappa dan eigenlijk doet. Om hem wat te doen te geven heeft hij vandaag een voor hem net iets te grote Fuji X-T5 om zijn nek met een goede lens. Vandaag is hij de persfotograaf. De dame van de perskamer is super aardig en met onze verse persbandjes om mogen we naar binnen.

Het doel van vandaag: kijken of Heroes made in Asia ook leuk is om met je kinderen naartoe te gaan. Om dat te bepalen moet ik eerst even uitleggen wat het is. Het is een evenement in de Jaarbeurs in Utrecht, dit jaar was het in het weekend van 22 en 23 maart en wij zijn op de zaterdag geweest. De beurs geeft aandacht aan de laatste manga en anime, heeft een Aziatische foodcourt waar je authentiek Aziatisch eten kunt proeven, een gaming gedeelte waar je elektronische games kunt spelen, in een sim kunt racen maar ook een analoog gedeelte waar je bordspelen, TCG (kaartspellen) en wargames kunt zien, of spelen. Naast al deze dingen zijn er workshops en zijn er gasten aanwezig die op de mainstage worden geïnterviewd, of waar je, tegen betaling, handtekeningen et cetera aan kunt vragen. Kortom: er is genoeg te doen!

Het gaming gedeelte was het eerste waar we langs liepen en omdat dat voor iedereen gold, waren alle stations en sims bezet. Geen ramp, komen we hier later terug. Meteen maar besloten om eerst een groot rondje te lopen.



De volgende halte: main stage. Als we aan komen lopen is er niets bezig op de main stage. Alle stoeltjes zijn leeg, dus ik besluit even snel te gaan zitten met mijn zoon. We fatsoeneren ons even snel, bergen op wat we niet direct nodig hebben en nemen snel een slokje te drinken. Als we zitten komt er iemand de stage oplopen. Mijn zoon herkent hem als Ernesto Jason Liebrecht. “Zeke” zegt hij tegen mij. Owja... van Attack on Titan! Met open mond luistert mijn zoon naar het interview. Ik zie dat hij dit geweldig vindt. We zitten op de laatste rij, ver van de stage, maar dichtbij de publieksmicrofoon. Enkele mensen stellen een vraag en krijgen een leuk antwoord. “Ga ook wat vragen” spoor ik mijn zoon aan. Maar verlegenheid, of de spanning van het moment, zorgen ervoor dat hij te lang aarzelt en dan is het interview alweer voorbij. Het podium loopt leeg en de stoeltjes om ons heen ook. In de verte komt een Deadpool cosplayer aanlopen. Mijn zoon steekt zijn duimpje omhoog en Deadpool doet een stukje van het dansje van de derde film om af te sluiten met een boks met mijn zoontje en spontaan is hij de hele teleurstelling van zonet alweer vergeten.

Het event is groot en verdeeld over vier hallen. Omdat we ons nergens voor hebben ingeschreven is de hal met de workshops voor ons het minst interessant. Niet omdat de workshops niet interessant zijn (dat zijn ze op papier namelijk allemaal wel), maar omdat we nergens aan deel kunnen nemen ga ik er verder geen mening over geven. Dat zou niet eerlijk zijn! We hebben heerlijk gegeten in het foodcourt al moet ik bekennen dat ik vooral de bekende gerechten zag, en hoewel dat zeker authentiek Aziatisch is, had ik er stiekem iets verwacht dat ik niet ken en dat ik dan daar eens zou kunnen proberen. Aan de andere kant, de bekende gerechten zijn meestal goed te doen en dat gold hier ook.

Met het buikje vol en de energiehuishouding weer op peil kwamen we bij het meet & greet gedeelte van de beurs aan. Het drukst was het aan het tafeltje van Elizabeth Maxwell (de stem van Ymir, volgens mijn zoon) en ik kan bevestigen dat haar stem niet het enige is dat mooi aan haar is. Naast haar sluit Ernesto Jason Liebrecht net even zijn tafeltje. Voor hem zit het erop. Mijn zoon is teleurgesteld. Hij had graag even met Zeke op de foto gewild en had er 30 euro voor over gehad om met hem op de foto te mogen. Mijn vaderhart voelt met hem mee. Kom op. Doe iets!

“Mr Liebrecht can I ask you something?”
“Ofcourse, go ahead.”
“Hi I am a journalist and today I am bringing my son to work to show him what I do for a living. He has been taking pictures all day and I was wondering, can I take a picture of you and him together, so he can show his friends that he really was here?”
“Oh wow, what a great idea.”

En zo kreeg mijn zoon gratis zijn foto met Zeke. Niet alleen dat, ze hadden een leuk gesprek over Attack on Titan en mijn zoon stelde hem een paar vragen over hoe hij als voice actor bij AOT terecht kwam etc. OK, dat lukt waarschijnlijk niet iedereen, maar het maakte de hele dag voor mijn zoon. Een glimlach van oor tot oor en wat een aardige kerel!



Na dit mooie moment was het tijd om het commerciële deel van het event te bezoeken: de kraampjes. Dat zijn er veel. Er zijn kraampjes waar boeken worden verkocht. Kraampjes met kookboeken, maar ook kraampjes met manga en natuurlijk heel veel Funko pops. Er zijn kraampjes met levensgrote geplastificeerde posters, kraampjes met kimono's, kraampjes met houten/foam katana's of replica's van je favoriete manga zwaard zoals die van Berserk etc. Sommige kraampjes verkopen speciaal voor cosplay bedoelde artikelen en kostuums, andere kraampjes worden bezet met mensen van een mangaliefhebbersgroepje of cosplayvereniging of gewoon door piraten. Het drukst is het echter bij de mooiste stands van de beurs: de stands met de standbeelden! Prijzen gaan van betaalbaar tot krankzinnig maar datzelfde geldt ook voor de kwaliteit en de detailniveaus van de beeldjes.

Na drie uurtjes slenteren hebben we ons eerste rondje erop zitten. Even rusten, bijpraten met elkaar en dan gaan we voor ronde twee. We verbazen ons over de hoeveelheid en de kwaliteit van de cosplayers. Geven hier en daar een boks, krijgen een knuffel van een furry, kijken even bij een kung-fu demonstratie, besluiten dat pappa dat 30 jaar geleden misschien wel kon, maar nu enkele frikadelletjes teveel heeft gegeten en lachen daarom op weg naar de gamehal om daar een ritje in de racesim te maken en even te kijken bij de nieuwe Assassin's Creed-game. In de kraampjeshal koopt mijn zoon het paarse zwaard van Roronoa Zoro met de belofte volgend jaar cosplayend als hem hierheen te komen en dan is het alweer half vier, tijd om langzaam de trein naar het zuiden weer op te zoeken.

Het was een leuke dag. Is het iets om met je kind of gezin naartoe te gaan? Ik kan alleen maar zeggen: doen! Het is druk, en je moet soms wachten en je moet wel een redelijk gevulde portemonnee meenemen, maar de sfeer is super! Zoveel positiviteit heb ik zelden bij elkaar op één plek gezien en mijn zoon van 13 heeft het prima naar zijn zin gehad. Wat ons betreft was dit een succes en mijn zoon is nu al aan het plannen voor volgend jaar!