In 2016 kreeg de DOOM-franchise na jaren stilte eindelijk een nieuw deel. Die gelijk een reboot van de gehele serie was die ooit, in 1993, de videogame-industrie op zijn kop wist te zetten. Er volgden een paar sequels en remasters en dat was het. Maar de 2016-versie was mooier en sneller dan ooit en een megasucces. Net als de in 2019 verschenen DOOM: Eternal, die nog een stap verder ging. En toen was het stil en ging er zes jaar overheen voordat DOOM: The Dark Ages verscheen en van deze prequel kan je nu mijn recensie hieronder lezen:

Zoals ik al eerder zei: DOOM: The Dark Ages is een prequel op de vorige twee delen waar letterlijk de hel los brak op Mars en de Aarde. Maar in dit deel zien we hoe de Slayer al betrokken was in de strijd met de legers uit de hel die de strijd aangaan met de Night Sentinels en de Mayker over de Heart of Argent. Een zeer krachtig item die de eigenaar de krachten van een god geeft. Daarom wil de leider van de hellegers prins Ahzrak deze graag verkrijgen en voert hier een keiharde strijd om met zijn vijanden.

De Mayker's hebben echter een geheim wapen: de DOOM Slayer die ze onder controle hebben en hem (lees: jou de speler) op missies stuurt die verdeeld zijn over meer dan twintig hoofdstukken, waarbij je geheel in traditie schiet op alles wat op je afkomt en je tegenstanders grotesker worden in de strijd die volgt. Je kent het wel: same shit different game, dus zal ik je de verhaallijn die best interessant is besparen en zal je zelf zien hoe de DOOM Slayer zijn controle van zijn meesters verbrak en zijn eigen karakter werd.



DOOM: The Dark Ages speelt oud en vertrouwd en brengt je zelfs wat extra's. En dan bedoel ik niet de nieuwe wapens, want waar je mee rondloopt is waar je al bekend mee bent en net even anders. Maar voor de liefhebbers van de Super Shotgun is er goed nieuws: deze is uiteraard weer van de partij en hoe deze er in de echte wereld uit zou zien, kan je in deze erg grappige video bekijken.

Maar even terug naar de wapens: er zijn vernieuwingen met de wapens en dat zijn er meerdere die je langzaam aan tegenkomt. Maar de Shield Saw is de meest in het oog springende, want zoals de naam al doet vermoeden is het een schild met een zaag erop en hoe gevaarlijk dat in het echt is, kan je in deze video kijken waarin deze is nagemaakt. De Shield Saw is je grootste vriend die je à la Captain America naar je tegenstanders kan gooien en ze hiermee uitschakelen, maar als je deze upgrade kan deze nog meer zoals vele vijanden tegelijk uitschakelen, door pantser en schilden breken of, mijn favoriet, blijven hangen in je tegenstander terwijl de zaag er letterlijk in zaagt en de stukken vlees en bloed om je oren spetteren.



Maar wie verwacht een ‘standaard' DOOM-game te spelen heeft het mis, want deze titel is heel anders dan zijn voorgangers. Zo zal je meer dan ‘boots on the ground' spelen, namelijk in een grote robot aka Mecha stappen en zo de demonen uit de hel platstampen als rijpe kersjes en vechten met Titans die net zo groot als zijn als jij. Maar het feest houdt niet op, want verder in de game zal je op een heuse draak... of iets wat er op lijkt springen en vliegen à la Panzer Dragoon en zo andere vliegende tegenstanders en turrets te lijf gaan. De manier waarop dit gebeurd, is in hoog tempo en zo ongelofelijk leuk, dat het smaakt naar meer.

Qua gamplay is DOOM: The Dark Ages dik in orde en heeft het een hoop elementen om het afwisselend, fris en op rails te houden. Alleen had ik op Normal niet zo heel erg veel moeite met de tegenstanders, waar ik met de vorige delen nog wel eens vast kwam te zitten blies ik er met redelijk veel gemak doorheen. Wat niet erg is, aangezien je 22 chapters door moet en als je voor een 100% complete gaat je met elk chapter wel even zoet bent. Maar dit kan natuurlijk aan mij liggen. Ander puntje is het verhaal dat erg nice is, maar qua ‘rassen' had ik soms even het idee dat ik Halo zat te spelen in plaats van een DOOM-titel, tot letterlijk alle hel losbrak en ik demonen in stukjes zaagde en knalde. Maar de cut scenes geven soms even die Halo vibe; wat overigens geen slecht ding is.



Grafisch ziet de game er heel erg goed uit, ondanks dat het een behoorlijk flets kleurenpalet heeft waar de kleuren grijs, geel en bruin hoofdzakelijk de toon zetten, in tegenstelling tot de vorige delen die extreem kleurig waren en op een 4K TV heerlijk van het beeld spatte. Wat de game trouwens ook heeft is veel meer details dan zijn voorgangers en dat is goed in deze video terug te zien.

Het geluid is echt fookin' bruut, want zoals altijd speelde ik deze met de Plantronics RIG 400HX (review) headset op en vanaf het moment dat je start zit je echt midden in een oorlog met explosies, gillen en schreeuwen en achtergrondgeluid rondom je heen. En alles komt met een goede diepe bass. Speaking off, de muziek is weer van een heerlijk niveau teringherrie in de vorm van een soort metal meets industrial en zet de sfeer goed neer voor het spel dat snel en brutal is. Dus ook hier valt er niks aan te merken. Mocht je de gehele soundtrack willen beluisteren, dan kan je dit hier doen.