Elke jaar kijk ik in november uit naar een nieuw deel in de Call of Duty-franchise die altijd mijn quilty pleasure. Die ik vol liefde uitspeel en daarna bitch over wat er vaak mis mee is en vervolgens mezelf voor weken en maanden stort op de mulitplayer, die vol zit met vaak strontirritante personen die ik gelukkig ontwijk door alleen met bekenden te spelen. Of op de mute-knop te rammen als ik solo speel. De CoD-games worden ieder jaar door een andere studio uitgebracht en was het dit jaar de beurt aan Treyarch en Raven Software die een nieuw deel in de Black Ops-serie mochten ophoesten en waren de verwachtingen behoorlijk hoog aangezien de Modern Warfare-franchise vorig jaar een reboot kreeg die zeer goed uitpakte en de serie weer de impuls gaf die het zo hard nodig had. Maar... ik kan je nu al vertellen dan Black Ops Cold War een stap terug is. Waarom? Dat kan je nu hieronder in mijn recensie lezen.

Als Call of Duty: Black Ops Cold War opent zien we beelden van echte gebeurtenissen uit de jaren tachtig die het hoogtepunt van de koude oorlog was tussen Amerika en Rusland die toen al decennialang tegenover elkaar stonden en een atoomoorlog meerdere keren bijna een realiteit was geworden. In 1979 gijzelde de Irakese militanten meerdere Amerikaanse diplomaten en burgers, en werd een kwestie die zich tot 1981 door sleepte, waarbij de CIA er alles aan deed om dit op te lossen en probeerde het regime omver te werpen. Dat is iets wat je mag opzoeken in een geschiedenisboek (dat is een analoge .pdf) of op Wikipedia, en als je echt lui bent moet je de film Argo uit 2012 maar eens kijken. Deze gijzeling is de opmaat voor het verhaal van deze game en zien we hoe een kleine groep CIA-agenten (Alex Mason en Russell Adler) in het Amsterdam van 1981 met een politieagent een deal sluiten door even uit het Wallengebied te blijven, terwijl zij samen met een andere operator op jacht gaan naar Qasim Javadi die omringt is door Iraanse terroristen.

De inval gaat zoals je verwacht helemaal mis en begint er een shootout die je als speler meeneemt over de daken van onze hoofdstad en vertelt Qasim Javadi dat ze Arash Kadivar kunnen vinden in Turkije waar hij een afspraak zou hebben met iemand. Als het CIA-team eenmaal daar is aangekomen, gaat het ook daar weer mis en blaas je in Michael Bay-stijl een heel militair vrachtvliegtuig op en vertelt Arash Kadivar dat ze geen idee hebben wat er gaande is en dat Perseus er aan komt en Adler hem door het hoofd schiet. Perseus is namelijk een Russische geheim agent die dood zou moeten zijn en al sinds de Vietnamoorlog een soort van boeman is voor de inlichtingendiensten en terroristen in het gareel zou houden. Want dat hij leeft is een teken dat er iets heel erg groots staat te gebeuren en hoe dat zit ga ik je niet vertellen, want dan zou ik het verhaal spoilen. Wat ik nog wel kwijt wil is dat je geheel volgens traditie weer de hele wereld overvliegt en locaties al Cuba, Rusland, Oost-Berlijn en zelfs de Vietnamoorlog zal aandoen.



Qua opzet van het verhaal is het deze keer een iets andere weg in geslagen. Normaal gesproken speel je met verschillende personages en daar is nu verandering in gebracht. Na de Turkijemissie word je bestempeld als Operator Bell en moet je deze een naam geven en een eigenschap kiezen, denk hierbij aan meer damage incasseren of betere wapencontrole et cetera. Vanaf dan is dit je personage met wie je verder zal spelen en die één van de meerdere eindes van het verhaal zal unlocken, maar daar zo meer over. Want ik wil het met je hebben over een andere nieuwe optie en dat is het Mission Board, waarbij je kan bepalen welke hoofd- en zij-missies je wilt spelen. Hier verkrijg je meer intel over je doelwitten en unlock je missies die anders niet beschikbaar zijn, net als het kraken van codes. Dit alles heeft invloed op hoe je verhaal zal verlopen en zal je tijdens het spelen ook meerdere keuzes krijgen als gooi ik iemand van het dak, neem ik deze gevangen of wie je wel of niet wilt redden.

Dit maakt het allemaal net even iets complexer dan de gemiddelde Call of Duty-titel en je kan het vernieuwend noemen. Maar dat brengt me bij de volgende punten: zo is de game vrij kort. Vijf minuten knallen en tien minuten cut scenes die na verloop van tijd echt saai en langdradig worden. Daarnaast: wie ooit een Black Ops-titel heeft gespeeld kan de ‘plot twist' van ver zien aankomen. Maar wat me echt tegenviel was dat je in de singleplayer en multiplayer niet met je wapen om de hoek kan loeren, of over een object heen zoals in de Modern Warfare 2019-versie juist wel mogelijk was. Dat is voor mij een behoorlijke stap terug in de tijd, sterker, deze game is gewoon een Black Ops met nieuwe skins op een oudere engine die hier en daar is opgepoetst. Grafisch ziet de game er wel mooi uit, maar hoe langer je speelt hoe meer je ziet dat het wel erg glimmend en plasticachtig eruit ziet. Iets waar ik behoorlijk aan moest wennen. Het geluid daarentegen was prima in orde en klinkt alles realistisch en goed, dus daar heb ik niks op te bitchen.



We spelen Call of Duty niet alleen voor het verhaal, maar uiteraard ook voor de multiplayer en ook die viel behoorlijk tegen. Om te beginnen heb je alle bekende speltypes zoals Team Death Match, Kill Confirmed, Domination, Free for All, et cetera. Het aantal mappen ten tijde van deze recensie is echt dramatisch laag: een klein handjevol waarbij er nu ook een probleem is, want het vote systeem is terug en krijgen we dus elke ronde de kans om te stemmen en dan weet je al snel dat de sniper en camper mappen erg populair zijn en je soms de hele dag of avond keer op keer dezelfde mappen voor je kiezen krijgt en dat was voor mij diverse keren een reden om gewoon de game uit te zetten en Modern Warfare 2019 (recensie) te spelen, waar je maar genoegen moet nemen met wat de volgende ronde je te bieden heeft en op die manier veel meer variatie heeft.

Wat mij trouwens wel heel erg beviel was de nieuwe game mode die de titel Fire Team: Dirty Bomb heeft gekregen en twee mappen heeft ten tijde van het schrijven van deze recensie. Deze maps zijn groot en opgedeeld in meerdere secties waar bommen met nucleair materiaal staan en die jij als speler (tien teams van vier man) moet veroveren en voorzien van Uranium. Bij een bepaald aantal zal deze ontploffen en heb je een punt veroverd. Dit is echt heel erg leuk om te doen en ben ik hier echt verslaafd aan geraakt. Overigens is er nog het bekende layoutsysteem voor je wapens aan te passen en met Blueprints uit te bouwen, deze meuk kan je overigens weer meenemen naar Warzone die ook hierin geïntegreerd is. Naast je wapens kan je ook je operators meenemen en dat zijn er echt een handjevol en dat is eigenlijk weer vrij triest te noemen als je (en ik doe het weer) kijkt naar Modern Warfare 2019 die vanaf de start een behoorlijk aanbod had.

Tot slot is er nog de altijd erg populaire Zombie Mode die weer een verhaal op zichzelf is en inhaakt op de gebeurtenissen van Call of Duty: Black Ops 4. Want na de Tweede Wereldoorlog was het zombieproject zo goed als vergeten en zelfs goed opgeborgen in een bunker waar jij nu als speler met je team in gaat en weer vele hordes undead op je wachten. Ook hier is het weer lekker ouderwets vertrouwd met de drankjes, de mysterybox en uiteraard de Pack-a-Punch. Wat best triest is, is dat de Sony PlayStation (4- & 5-versie) een extra modus met de titel Zombies Onslaught heeft en deze is exclusief voor dit systeem tot 21 november 2021... dus als je een Xbox-versie hebt ben je behoorlijk fucked. Helaas een realiteit in het huidige landschap waar je wel cross-play hebt tussen de PC, PlayStation en de Xbox, maar deze gescheiden wordt door exclusieve deals.