Het is alweer drie jaar geleden dat je hier op Eigenwereld mijn recensie van Hitman kon lezen, en dit was een ‘reboot' van de bekende franchise waar na zestien jaar de rek behoorlijk uit was. Maar net als Tomb Raider, nu een nieuwe verse start kreeg die wat serieuzer en veel beter was. De game was groter en vele malen uitgebreider dan ooit en kon je nu echt op meerdere (creatieve) manieren een target uitschakelen. Dit deel dat kwam in episodes was een mega succes en kreeg in 2018 een vervolg die naadloos zijn voorganger overlapte en zoals je al weet dit jaar nu een derde en tevens afsluitend deel heeft gekregen en daarvan kan je nu mijn recensie hieronder lezen.

Hitman 3 windt er geen doekjes om en start gelijk in de nasleep van de gebeurtenissen van het vorige deel. We zien hoe hij en Lucas Grey de jacht hebben geopend op de Providence, een groep hooggeplaatste criminele die verwikkeld zijn in hele vieze zaakjes. Ik zal het verhaal van de vorige delen niet spoilen en ook niet al te diep de gebeurtenissen van dit deel ingaan, omdat je dit eigenlijk spoilervrij moet spelen. Nu zie ik je al denken: ja, maar wat heeft het voor nut om als nieuwkomer dit derde deel te gaan spelen? Nou, het beste is gewoon 1 tot en met 3 oftewel de gehele trilogie te spelen om zo het sluitende verhaal te ervaren. Mocht je gewoon zin hebben in een sneaky moordfeest dan is dit deel zeker als stand-alone te spelen, maar daar kom ik nog op terug in mijn eindconclusie.

Het eerste level van de game dropt je gelijk letterlijk op de Burj Al-Ghazali in Dubai, waar je niet één maar twee doelwitten die gelinkt zijn aan de Providence moet uitschakelen in het zwaar bewaakte gebouw dat bestaat uit meerdere vloeren die weer opgedeeld zijn in kamers en gangen waar het krioelt van het gewone en beveiligingspersoneel. Geheel volgens Hitman-traditie is het een kwestie van observeren, luisteren en heel erg goed plannen van je moordaanslag en dat is zoals je verwacht met deze franchise verdomd moeilijk en ook extreem uitgebreid. Dus is het begeven op verboden terrein waar je iemand in de wurggreep neemt tot die buitenwesten gaat en als de psychopaat in je opspeelt, je die persoon ook zijn nek kan breken. Dan is het de kleren stelen, het lijk in de kast stoppen en overdenken hoe je de doelwitten gaat liquideren. Wil je grof geweld? Wil je vergif gebruiken? Of het op een ongeluk laten lijken? De keuze is aan jou en dat is wat ik zo tof vind aan deze sandbox moordfeest games.



Ik zou je graag meer willen vertellen over het verhaal en de zes locaties die je aan gaat doen, en daarbij moet je denken aan een groot landhuis of een houseparty in een verlaten industriegebied in Duitsland en meerdere mooie plekken over de wereld die het verhaal brengen naar een grande finale. Maar dit is iets wat je gewoon moet ervaren en daarom wil ik liever wat meer ingaan op de gameplay en wat deze titel te bieden heeft.

Naast de eerder genoemde planning voor het doden van je doelwit, valt er nog veel te vertellen. Tijdens het spelen van je level verkrijg je XP die weer een hoop dingen unlocken als wapens, gadgets, kleding, et cetera. Voor elke missie is het mogelijk om je uitrusting samen te stellen. Het coole aan dit systeem en dit derde deel, is dat als je de vorige twee games ook hebt, deze nu rechtstreeks zijn te spelen en de progressie eruit mee te nemen naar deze game en dat is niet het enige, want ook alle voorgaande delen krijgen nu de grafische oppoetsbeurt zodat de graphics van alle drie de games op elkaar lijken en dat is heel erg nice en kan je zien dat IO Interactive er alles aan doet om hun franchise hoog te houden.



Over de graphics gesproken: de game ziet er echt fookin' mooi uit, en dat kan je ook zien aan de screens die ik zelf heb gemaakt met de Xbox One-recensieversie. De lichten (zeker de neon die later in de game komt) gloeien, de marmervloeren glimmen en spiegelen. Sure, het ziet er hier en daar wat ‘glad' uit, maar dat is zeiken, net als ik over de iets houterige bewegingen van je karakter en NPC's kan zeuren. Want deze titel moet het hebben van de gameplay en dat het er ook nog eens heel erg goed uitziet is erg meegenomen. Over kleuren gesproken: de verschillende locaties die je aandoet hebben allemaal hun kleurenpalet en zo is alles in Dubai heel erg licht en geelachtig en een Engels landhuis weer erg grijzig en herfstbruin.

Het geluid is echt top en zoals altijd speelde ik met mijn Plantronics RIG 400HX Dolby Atmos headset (recensie) die helaas niet meer te koop is, omdat het bedrijf is overgenomen. Ik dwaal nu af, het geluid... In het Dubai-level ben je op een groot openingsfeest dat ook komt met een hoop gesprekken om je heen, met hier en daar wat muziek dat speelt, en als je dan even een balkon opgaat hoor je de woestijnwind om je oren blazen van alle kanten. In het Engelse landhuis hoor je overal het personeel praten, voetstappen echoën en deuren die open en dicht gaan galmen door de lange gangen. Tot slot wil ik nog even de houseparty in Duitsland aanhalen, dit is zo slim gedaan. Iedereen die wel eens naar een feest is geweest weet hoe je buiten het geluid hoort en hoe meer je naar binnen gaat het harder en scherper wordt. Dat is ook hier het geval, en dan komt de bass van de housemuziek ook diep binnen, zelfs via je tv-speakers beukt dit erg hard. Dus niks dan lof voor het geluid.