De maand november is synoniem voor een nieuw deel in de Call of Duty-franchise, en dat is voor mij iets waar ik elk jaar opnieuw naar uitkijk. Sinds de eerste game is het een traditie voor mij om helemaal los te gaan met welk nieuw deel er opduikt. Soms (zoals met het briljante Modern Warfare uit 2019) blijf ik het een heel jaar online doorspelen en zoals met Black Ops: Cold War was de game na mijn recensie binnen twee weken van mijn console verwijderd omdat het ronduit kut was. Maar een nieuw deel is nieuwe kansen en zo kwam deze dit jaar in de vorm van Call of Duty: Vanguard, die ons wederom meeneemt naar de Tweede Wereldoorlog.
Zo snel de game begint, maken we op het einde van de oorlog kennis met de S.O.E. (Special Operations Executive) die bestaat uit zes operators die werken onder de naam Vanguard. Deze zijn op speciale missie in Berlijn om daar informatie te vergaren over ‘Project Phoenix'. Een zeer geheime operatie waar slechts enkele topnazi's kennis van hebben en waarvan niemand precies weet wat het is. De geallieerden willen hier nu achter komen en hoe dit in hun voordeel te gebruiken of te stoppen. Een bindende factor is de nazi Hermann Freisinger (Dan Donohue, die verantwoordelijk is voor veel videogame voice acting) wiens naam steeds op blijft duiken en die ook nog eens ongekend wreed is, maar ook een racist op en top oftewel een echte nazi villain die je diep gaat haten.
De missie van Vanguard verloopt uiteraard niet volgens plan en worden deze militairen onder leiding van de donkere Britse paratrooper Sergeant Arthur Kingsley (Chiké Okonkwo, die ook in veel andere videogames is te horen) gevangengenomen en gebracht naar het Gestapo-hoofdkwartier in hartje Berlijn, waar ze stuk voor stuk worden verhoord door de sadistische Jannick Richter (stem en gezicht van Dominic Monaghan, die we kennen als Charley uit Lost en zijn rol als Merry in de LOTR-films) die heel langzaam er achter komt wat Project Phoenix precies is en voor hem zeer confronterend wordt, want de waarheid is voor hem behoorlijk hard nu het einde van de oorlog voor hem en zijn medenazi's in zicht is. Dit is de oploop naar de standaard onvermijdelijke grande finale die elke Call of Duty-game heeft met een episch eindgevecht en zal ik verder niks spoilen.
Het verhaal van Call of Duty: Vanguard wordt verteld door middel van flashbacks waarbij we kennismaken met de zes karakters en hoe het kwam dat ze werden gerekruteerd door de S.O.E. Ik zal de introductie kort houden met een kleine beschrijving van de meest belangrijke personages:
De anderen zijn slechts kanonnenvoer en verder niet noemenswaardig.
Na het uitspelen van het verhaal, wat je zo'n zeven uur kan kosten, is het de beurt aan de beroemde multiplayer die weer als vanouds is. Wie de laatste drie Call of Duty-titels en Warzone heeft gespeeld, weet wat hij nu kan verwachten. Dat is 16 core multiplayer mappen, waarbij de veteranen van de serie gelijk Castle en Dome herkennen van Call of Duty: World at War die in 2008 verscheen. Vier mappen voor de nieuwe modus Champions Hill, waarbij je het opneemt tegen zeven andere squads. Dit is een mix van Battle Royale/Last Man Standing en waarbij je continu je wapens, killstreaks en perks kan upgraden bij buy stations en zo blijven doorvechten tot je als laatste overblijft. Dit is overigens een heel erg leuke modus, waarvan ik hoop dat deze populair zal worden.
Uiteraard is er ook de overbekende Zombie-modus aanwezig, waarin we het weer opnemen tegen hele hordes nazizombies die zijn opgestaan uit hun graf, en dit is oud en vertrouwde fun die vooral goed tot zijn recht komt als je dit met een groepje vrienden of spelers doet die zeer serieus zijn en weten wat ze doen. Leuk detail is dat er een Achievement/Trophy is voor het doden van 10.000 zombies en daar ben je wel even zoet mee.
Zoals het tegenwoordig gaat met Call of Duty, zijn er de microtransacties waar je veel geld uit kan geven aan outfits en skins voor je karakter. Persoonlijk heb ik hier weinig mee, maar ik weet dat er wel een hoop mensen zijn die hier graag hun geld tegenaan smijten en dat is je goed recht, en dit gaat ook op voor Activision die tenslotte ook brood op de plank moet krijgen. Waar ik wel mijn geld aan uitgeef is de Battle Pass en dat zou jij ook moeten doen. Waarom? Nou, omdat je het geld terugverdient tijdens het spelen en je vele extra's krijgt in de vorm van outfits, operators, skins, blueprints voor je wapens, speciale wapens, dubbel XP en veel meer. Als je fanatiek online speelt is het halen van Tier 100 binnen no-time gedaan, en om de twee weken is er wel een dubbel XP event gaande waarbij je bloedsnel kan ranken.
De gameplay van Call of Duty: Vanguard is dik in orde, maar ook het oog en het oor willen ook wat en deze zullen niet teleurgesteld worden. Deze titel is fantastisch mooi om te zien; zoveel kleuren, details en belichting dat zelfs de meest doorgewinterde speler hier toch wel respect voor moet hebben. De consoleversie is al verdomd mooi, en alle screens in dit artikel zijn gemaakt met een Xbox One X en voor wie een Xbox Series- of PlayStation 5-console in huis heeft zal nog meer genieten van de grafische pracht die deze titel te bieden heeft. Uiteraard heeft het PC Master Race het allemaal nog net even mooier, maar dat is een heel ander verhaal aangezien een goede videokaart tegenwoordig twee maanden huur kost.
Dan het geluid, dat zeer goed uit de speakers van je tv of surround set komt, plaatst je midden in de actie en vooral chaos van de Tweede Eereldoorlog waar kogels om je oren fluiten, naast je inslaan, schreeuwende NPC's en explosies die de virtuele grond en je oren doen trillen. Ik speel zelf altijd met de Plantronics 400 HX headset (recensie), die tegenwoordig onder het Nacom-label verkocht wordt, en het geluid geeft je echt een ongelofelijke ervaring die je meesleept en dat maakt het voor mij simpelweg perfect.
Maar er zijn ook een paar punten die niet perfect zijn en die ik toch even wil aanhalen, want in een review draait het om voor- en nadelen. Dingen zoals de AI van je team die op de rails zit en je simpelweg lomp omver duwt waardoor het kan voorkomen dat je opeens onder een tank ligt of door de NPC's doodgeschoten wordt. Wat mij ook brengt bij het volgende punt: het speelveld. Want dit is Call of Duty op en top. Je speelt vrij kort van cutscene naar cutscene, waarbij je letterlijk op een pad zit waar je niet echt veel ruimte hebt om je te bewegen. Ik begrijp dit heel goed, zodat spelers niet zullen afdwalen, maar het voelde voor mij soms benauwd aan. Tot slot, de weirde checkpoints die soms midden in een gevecht zijn en als je dan dood bent gelijk weer wordt teruggezet op de plek waar je doodging. Iets wat ik meerdere keren heb mogen ervaren. Sterker, de gehele Battle of Midway-missie kon ik herstarten omdat mijn vliegtuig buiten het speelgebied kwam en daar een checkpoint was aangemaakt en ik dood ging om vervolgens daar weer te respawnen en te sterven... Zeer irritant dus.
Call of Duty Vanguard - All Weapon Sounds in 2 Minutes
