Het Metroidvania-genre is al een tijdje heel erg populair en deze mixt actie-platform titels met puzzels en een map voor de backtracking die het zo kenmerkend maakt en je meeneemt door een grote semi 2D-wereld. Nu verschijnen er aan de lopende band van deze games en zo ook recent Mars 2120 en dit is een bijzondere titel. Waarom dit zo is, ga ik je nu vertellen in de onderstaande review.

In de 22e eeuw hebben wij mensen eindelijk de eerste Mars-kolonie opgezet voor onderzoek en om te wonen, want de aarde is niet alleen overbevolkt, maar ook zwaar vervuilt. Dus kijken we onder Project Colonies (waarbij we ook op Venus en Jupiter zijn neergestreken) of het mogelijk is om op andere planeten te gaan wonen en waarschijnlijk alles van voren af aan herhalen, want zo zijn wij mensen nu eenmaal. Mars lijkt een geschikte planeet te zijn als we er neerstrijken en gaat het een tijdje goed. Totdat de UN (United Nations) een noodsignaal krijgt en de kolonie om hulp vraagt.

De hulp komt in de vorm van een vrouwelijke militair met de naam Anna ‘Thirteen' Charlotte die na een crash met haar schip een slachtpartij aantreft waarbij er divers personeel is doorgedraaid en zijn er monsters aka aliens die de basis hebben overlopen. Terwijl je speelt zal langzaam aan het verhaal uitrollen en verteld worden door onder anderen audio logs die overal verspreid liggen, en komt de waarheid aan het licht met wat er nu allemaal precies is gebeurd en waarom het zo gigantisch mis is gegaan.

Wat volgt is een heel erg leuk avontuur dat je met een normale gameplay een kleine zeven of acht uur zal bezighouden, wat niet heel ongewoon is voor games in het Metroidvania-genre. Maar als je voor een 100% complete gaat zal je er zeker langer zoet mee zijn.



QUByte heeft met Mars 2120 een hele nette Metroidvania-titel op de markt gebracht die zeker de moeite waard is om te spelen, want dit is niet je standaard run and gun game. Je zal goed moeten nadenken en puzzels oplossen. Daarnaast zal je ook, als je verder komt, fast travel punten unlocken, net als wapens en bijbehorende upgrades en ook je pak zal de nodige veranderingen doorlopen en upgraden. Want geheel in de traditie van het genre maak je gebruik van Elementals die bestaan uit Vuur, IJs en Elektriciteit die je op de juiste tijd op de juiste plek moet gebruiken om progressie met het spel te maken, denk hierbij aan water bevriezen met ijs, of dingen smelten met vuur, et cetera.

Ook in gevechten met de vele kleine en grote eindbazen (die ook hun eigen cut scenes hebben) zal je deze Elementals moeten gebruiken om deze te verslaan en dit is niet altijd even makkelijk te noemen, want het is zoals altijd een kwestie van patroon en zwakke punten herkennen om vervolgens toe te slaan. Wat me overigens bij de besturing brengt, want ik speelde de Xbox-versie en hier begin je langzaam aan met richten, schieten, springen et cetera en langzaam aan verkrijg je meer en meer krachten die allemaal hun eigen plekje in nemen op je controller. En voor je het weet hoef je niet meer na te denken over wat zit waar. Dat is hele lekkere opbouw van de controls die de game je toereikt.

Zoals je leest zit het met de gameplay dik in orde, maar het oog en oor willen natuurlijk ook wat. Het ziet er grafisch goed uit, maar niet om te zeggen dat ik er van onder de indruk ben of door wordt weggeblazen, maar voor een titel in deze prijsklasse is het eerlijk gezegd prima. Hetzelfde gaat eindelijk ook op voor het geluid dat vrij standaard is en niet weet te verbazen. Het is goed voor wat het doet en daar is alles mee gezegd.