Het is alweer iets meer dan een jaar gelden dat de tropische vakantie die Far Cry 6 heet uit kwam voor de pc en de bekende consoles en waarvan je mijn recensie hier kan lezen. Deze titel was ongelofelijk leuk om te spelen en kwam met drie DLC-uitbreidingen waar we in de schoenen van de drie grootste villains uit de franchise stapten, namelijk Vaas Montenegro (Far Cry 3), Pagan Min (Far Cry 4) en Joseph Steed (Far Cry 5). Deze heren namen je mee door drie gestoorde werelden en meer lore en achtergrond van deze heren te horen en hoe ze invloed op elkaars videogames hadden. Iets wat onwijs tof was.

Deze DLC was onderdeel van een season pass en los te koop en dat zou de extra content voor het zesde deel hebben moeten afsluiten. Maar eind november werd uit het niets Lost Between Worlds aangekondigd en die twee weken later verkrijgbaar zou zijn. Deze DLC zou niks meer met het ‘huidige' verhaal te maken hebben en een op zichzelf staand iets zijn. Hoe dat zit ga ik je nu vertellen in de onderstaande recensie, want Ubisoft was zo vriendelijk om mij een recensiecode toe te sturen.

In deze DLC stappen we wederom in de schoenen van Dani Rojas, die lekker van een biertje en een zomerse avond aan het strand van Yara zit te genieten als er een meteoor uit de lucht valt. Dani haast zich naar de plek van inslag en komt er achter dat dit geen stuk steen uit de ruimte is, maar een bol gemaakt van een kristalachtige structuur die lasers afvuurt. Dani schiet hierop en dit is waar deze bol (die The Vessel heet) implodeert. Als Dani wakker wordt is er een AI met de naam Fai die vertelt dat deze Dani wederom tot leven heeft gewekt, maar zich tussen dimensies in bevindt waar ze beiden slechts vijf miljoen jaar moeten wachten tot de bol die kapot is zichzelf heeft hersteld. Alleen... wil Dani dit niet en deze wil gewoon terug naar Yara om te genieten van zijn vrijheid.

Dit kan en komt met een prijs, namelijk dat Dani vijf stukken (Shards) moet verzamelen, zodat Fai The Vessel kan herbouwen en te gaan om te doen wat deze kwam doen. Voor het zo ver is moet Dani zich een weg banen door 15 Rifts waarin deze Shards verstopt zijn. Deze rifts hebben weer Portals (rood en blauw) waarbij je vanaf daar reist naar verschillende werelden die hun eigen kenmerken hebben, en je zelfs onderwater en een vulkaan in gaat. Oftewel er zijn vele wegen die naar Rome leiden zoals het oude spreekwoord zegt. Alleen is de weg niet zo heel spannend maar meer een wat saaie en soms zeer irritante rit te noemen.



Laten we beginnen met de visuele stijl die deze DLC heeft, want dit is alsof iemand LSD in mijn drankje heeft gemikt en me een plaatje met het werk van Salvador Dali heeft laten zien. Dit is surrealisme op en top en extreem moeilijk om te beschrijven wat ik allemaal gezien hebt. Maar de speelwerelden hebben één ding gemeen, het heeft invloeden van Yara die je steeds terugziet, of dit nu de huisjes zijn, of andere elementen, het heeft een bekend gevoel van hé dat ken ik uit de game. Bovendien zijn de werelden die je betreedt niet de kleinste waar je ‘even snel' doorheen raast, deze zijn zeer uitgebreid en kan je meerdere routes nemen en de omgevingen verkenning voor bijvoorbeeld wapens en Glints.

Wat zijn glints? Dat zijn kleine ‘sterren' die je in elke portalwereld kan vinden en als je er 100 hebt kan je respawnen als je dood gaat. Want dat zal je heel erg vaak gaan in het begin, waarna je teruggezet wordt naar The Encasment aka de hub waar Fai leeft en je genadeloos op je plek zet en je wederom de rift in mag om je ding te doen zonder deze keer te sterven. Dit is waar in het begin frustratie komt kijken, want het is trail en error van je omgeving die doordrenkt is van meerdere vijanden die komen in de kleuren rood en blauw. Dit heeft te maken met het Chromatic Combat System, die werkt als volgt: je wapens die overal (soms verstopt) liggen kunnen twee soorten munitie schieten en dat is rood en blauw. Je ziet hem natuurlijk al aankomen: met de rode munitie schiet je rode vijanden en met blauwe munitie op de blauwe vijanden. Deze komen later in de game tegelijk op je af en is het heel erg snel wisselen tussen de kogels die je tot je beschikking hebt.



Elke keer als je een Rift hebt voltooid ga je met de verkregen Shard terug naar Fai die je beloont met een nieuw speeltje voor je uitrusting, waardoor je weer langer mee kan of op plekken kan komen die voorheen wat lastig waren of een shortcut maken naar het einde van de Rift. Doordat deze steeds twee portals hebben kan je steeds een nieuw pad creëren voor je reis naar de eindbaas, maar zoals ik al eerder zei: ga je dood, dan ga je genadeloos terug naar The Encasment en mag je jezelf opnieuw bewijzen. Wat in de praktijk neerkomt op patronen van je vijanden onthouden, verkennen en shortcuts gebruiken en dit goed in je hoofd branden. Wat uiteraard een bijzondere uitdaging is.

Grafisch ziet de game er fantastisch uit en krijg je niet alleen prachtige werelden voorgeschoteld, maar ook onwijs veel kleur. Zo zijn de eerste Rifts en portals wat grauwig grijs, maar hoe verder je komt hoe meer vibrante kleuren je om je oren krijgt. Ook The Encasement is een feest van kleur op je scherm met blauwe gloed en paars, groen en meer. Het is donker en toch ook weer niet. Zoals ik eerder al aanhaalde, het is moeilijk om de surrealistische wereld van deze content te beschrijven.

Ook het geluid speelt een grote rol (er is een mogelijkheid om het geluidondertiteling met richtingaanwijzing aan te zetten en zie je “op twaalf meter is er gegrom”, et cetera) in deze game en daar valt eigenlijk helemaal niks op aan te merken. Het komt snel en vol op je af met de actie en als het rustig is hoor je de wind in surround (speelde deze titel met de RIG 500 Pro HC die Dolby Atmos heeft) om je oren heen waait. Dus dat zit goed in orde.